ทิศทางของสถานศึกษา...จะไปทางใด..ใครคือผู้กำหนด

ทิศทางสถานศึกษา…จะไปทางใด...ใครกำหนด

            การจัดการศึกษาในระดับชาติ มีเป้าหมายให้ผู้เรียนได้เรียนรู้คู่คุณธรรม หรือในปัจจุบันเรียกว่า “คุณธรรม นำความรู้” โดยมีความคาดหวังว่าจะให้ผู้เรียนมีคุณภาพ ตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.๒๕๔๒ มาตรา ๖ การจัดการศึกษาต้องเป็นไปเพื่อพัฒนาคนไทยให้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ทั้งทางร่างกาย จิตใจ และสติปัญญา ความรู้และคุณธรรม มีจริยธรรมและวัฒนธรรมในการดำรงชีวิต สามารถอยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคมได้อย่างมีความสุข ทุกคนในสังคมคาดหวังว่า โรงเรียน คือเบ้าหล่อหลอม ผู้เรียนให้มีคุณภาพทั้งด้านความรู้และคุณธรรม โดยยึดหลักการการมีส่วนร่วมในการจัดการศึกษา   ในมุมมองของผู้เขียนในฐานะผู้บริหารสถานศึกษา ที่มีประสบการณ์ด้านการบริหารโรงเรียนมากมากกว่า ๑๐ ปี และผ่านการบริหารโรงเรียนมา ๖ โรงเรียน....ต้องยอมรับว่านโยบายของหน่วยงานต้นสังกัดและหน่วยเหนือระดับกรม ระดับกระทรวง เป็นโยบายที่ดี แต่ว่ามีค่อนข้างมาก และนอกจากนี้โรงเรียนยังต้องทำงานที่เกี่ยวข้องกับหน่วยงานอื่น ๆ อีกมาก จนเรียกได้ว่าภารกิจงานสอนกับงานอื่น ๆ มีสัดส่วน๕๐/๕๐ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญนัก เพราะครูไทยต้องทำได้ทุกอย่าง และก็ทนทำมานานแล้ว...

            ปัญหาการจัดการศึกษาที่แท้จริง อยู่ในระดับโรงเรียน ซึ่งมีปัจจัยหลาย ๆ อย่าง ...การจัดการศึกษาจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใด บุคลากรที่สำคัญที่กำหนดทิศทางนั้นคือ ผู้บริหารและครู ต้องร่วมมือกัน ส่วนชุมชน และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น คือผู้ให้การสนับสนุน หน่วยงานต้นสังกัดมักจะอ้างเสมอว่าด้านงบประมาณให้โรงเรียนขอสนับสนุนจากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ซึ่งโดยทั่วไปแล้วได้รับน้อยมาก เพราะท้องถิ่นก็มีภารกิจที่เขาต้องทำอีกมาก ผมคิดว่าไม่ว่าจะขาดงบประมาณหรือปัจจัยอื่น ๆ ก็ตาม นั่นไม่ใช่ปัญหาของการทำงาน ถ้าผู้บริหารและครู มีหัวใจรักงานอาชีพข้าราชการครู...นี่แหละคือ หัวใจของการจัดการศึกษาให้สำเร็จ  ในกระบวนการทำงาน ถ้าผู้บริหาร OK. ครู OK. ..รับรองไปได้สวย  การทำงานเป็นระบบครบวงจร PDCA ครบทุกขั้นตอนแล้ว งานก็จะพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ มีครูท่านหนึ่งเคยถามผมว่า ทำไมผู้บริหารถึงต้องย้ายบ่อย ๆ แทนที่จะทำงานอยู่ที่เดิม และพัฒนาโรงเรียนจนถึงที่สุด....เขาพูดถูกต้อง.....แต่ถ้าอยู่ไปแล้วหัวส่ายหางกระดิก..ก็น่าอยู่ต่อไป  แต่ถ้าเมื่อไหร่ I am OK.  You are not OK.  หรือมันยากเสียกว่าเข็นครกขึ้นภูเขา แล้วละก็...สมควรพิจารณาตนเอง...ทั้งผู้บริหารและครูต้องทบทวนตนเอง...ตัวตนจริง ๆ ของเรา...เปลี่ยนแปลงไปในเชิงพัฒนาขึ้นได้หรือไม่...คุณภาพนักเรียนเป็นอย่างไร นั่นคือคุณภาพของครู

            ทิศทางของสถานศึกษาจะไปในทิศทางใด ผู้กำหนดชะตา คือ...ครู..ไม่ใช่อยู่ที่ชะตา..ฟ้าลิขิต