ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นก่อนนะคะว่า เรื่องที่จะนำมาเล่าเนี่ย เป็นเรื่องตลกปนด้วยความใสซื่อของเด็กนักเรียนที่ได้โฮมรูม แต่ไม่ได้เกิดขึ้นกับฉันโดยตรง ได้ฟังมาต่อจากอาจารย์พี่เลี้ยงของฉันเองอีกต่อหนึ่ง
เด็กคนนี้เป็นเด็กผู้ชายที่ช่างจ้อ และหน้าตาดีฉบับพระเอกเกาหลี (55) ซึ่งในทุกวันหากได้เจอหน้าแล้ว ขอให้พนันได้ว่า หากเด็กคนนี้ ไม่เรียก อาจารย์ๆๆๆๆ เกิน 10 ครั้งในเวลาหนึ่งคาบนั้น ไม่ใช่ตัวจริงแน่นอน
วันหนึ่งในคาบของอาจารย์พี่เลี้ยงของฉันเอง อาจารย์ได้ว่ากล่าวตักเตือนนักเรียน เนื่องจากนักเรียนคุยกันเสียงดังมาก อาจารย์ได้พูดว่า หากคิดจะเรียนในห้องเรียนนี้แล้ว ต้องทำตัวให้เรียบร้อย เพราะเสือ สอง ตัวนั้น อยู่ห้องเดียวกันไม่ได้ อาจารย์เป็นเเม่เสือ เพราะฉะนั้น นักเรียนก็ต้องไม่ดื้อ และไม่ทำตัวเป็นเสือ หลังจากนั้นนักเรียนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
พอรุ่งเช้าวันต่อมา นักเรียนคนที่ฉันได้กล่าวถึงในตอนแรกนั้น กลับมาถามกับอาจารย์พี่เลี้ยงด้วยหน้าตาที่ใสซื่อตามไสตล์ว่า "อาจารย์ครับ แล้วทำไม ยาแผ่นตราเสือ 11 ตัว ทำไมเสือถึงอยู่ได้ตั้ง 11 ตัวหละครับ???" แต่ด้วยความที่อาจารย์พี่เลี้ยงของฉันนั้นเป็นคนมีไหวพริบ (แต่ก็แอบขำในใจ) จึงตอบกลับไปว่า "อ๋อ เพราะว่าเสือพวกนั้นนะตายแล้ว หากคิดจะป็นเสือ เธอก็ต้องตาย เพราะฉะนั้นอยากจะเป็นเสือไหม?"
หลังจากนั้น พี่เลี้ยงของฉันก็ได้มาเล่าให้ฉันฟัง นี่ก็เป็นอีกหนึ่งจากหลายๆเรื่องที่ได้รับจากการฝึกสอน และทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะสอนเด็กต่อไปอีกในวันต่อๆไป เพราะ เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้จริงๆ
ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนร่วมชะตากรรมเหมือนกัน เราชื่อขวัญนะจ๊ะ ตอนนี้ฝึกสอนที่ร.ร.แห่งหนึ่งแถวคลองประปา (ร.ร.สามเสนวิทยาลัย)
อ่านแล้วยิ้มได้...ลูกศิษย์น่ารักดีเนาะ ซื่อจริงๆ(รึเปล่า อิอิ)
ความสุขของการเป็นครูมันอยู่ตรงนี้เองเนอะ....เชื่อว่าครู หรือว่าที่ครูจะมีตำนานของเด็กๆและของตัวเองไม่มากก็น้อย