เด็กชาวเขาภายใต้การช่วยเหลือของพระ

โรงเรียนในมูลนิธิของพระ

   ได้มีโอกาสไปเยี่ยมโรงเรียนที่มีนักเรียนชาวเขาอาศัยอยู่  โดยเฉพาะโรงเรียนที่เปิดใหม่ เช่น โรงเรียนบ้านวังน้ำเย็น  และ โรงเรียนบ้านศรีคีรีรักษ์  ซึ่งเป็นสาขาของโรงเรียนบ้านหนองปลาไหล    ทั้งสองโรงเรียนอยู่ที่ อำเภอวังเจ้า  จังหวัดตาก  แปลกใจไม่น้อยที่ โรงเรียนที่พึ่งเปิดใหม่แต่มีนักเรียน เกือบ  200 คน  ก่อนหน้านี้นักเรียนเหล่านี้ไปอยู่ที่ไหนมา   ได้ทดสอบความสามารถในการอ่านและเขียนของนักเรียน  พบว่ายังอ่านเขียนได้ไม่คล่องนัก  ได้ถามนักเรียนว่าเรียนที่ไหน ส่วนใหญ่ไปเรียนอยู่ตามโรงเรียนในเครือของมูลนิธิทางศาสนา ในต่างจังหวัด  ได้พูดคุยกับเด็กชายนู  นักเรียนโรงเรียนบ้านหนองปลาไหล  ซึ่งมีบ้านอยู่ที่บ้านปางสังกะสี ถามว่าทำไมไม่เรียนที่ปางสังกะสี (โรงเรียนศรีคีรีรักษ์) ก็ทราบว่าได้อาศัยอยู่กับพระอาจารย์ (พระสงฆ์) ที่วัดหนองปลาไหลซึ่งอยู่ใกล้โรงเรียนจึงเรียนที่นั่น ถามว่าก่อนหน้านี้เรียนอยู่ที่ไหน ทราบว่าพระอาจารย์นำไปเรียนที่โรงเรียน....ในกรุงเทพฯ  ตั้งแต่ชั้นอนุบาล  แล้วก็ย้ายตามพระอาจารย์ไปเรื่อย หลายจังหวัด ได้เรียนตามโรงเรียนในเครือของมูลนิธิเรื่อยมา  จนปีนี้ย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ พระอาจารย์ก็เลยให้มาเข้าโรงเรียนบ้านหนองปลาไหล   (คุณครูบอกว่าพระอาจารย์นำมาฝากเรียนไว้ก่อน แต่ไม่มีหลักฐานการเรียนมาเลยสักอย่าง)  ขณะนี้อยู่ชั้น ป.3  สามารถอ่านได้คล่องแต่เขียนไม่ได้เลย  นูบอกว่าอยากอยู่ที่กรุงเทพมากกว่า เพราะมีคนมาบริจาคข้าวของ เยอะดี  ได้กินแต่ของดี ดี  (อยู่ที่นี่เป็นวัดบ้านนอก  คนทำบุญคงไม่ค่อยมีปัจจัยถวายมากมายนัก ) จากการบอกเล่าของนู สามารถประมวลได้ว่า  ขณะที่เรียนอยู่ที่อื่นนั้นระบบการเรียนไม่ค่อยมีความสุข มีการลงโทษที่รุนแรง มีการใช้แรงงาน แต่ความสุขของนูอยู่ที่การได้กินดี แม้จะถูกกดขี่หรือได้รับการลงโทษที่รุนแรง  ฟังนูเล่าแล้วสะท้อนใจมาก  ชีวิตของเด็กชาวเขาที่ทุกคนอยากจะช่วยเหลือตามวิถีทางของตน  พระสงฆ์เองก็ปรารถนาดีเห็นเด็กมีชีวิตอยู่บนเขาบนดอยดูแล้วลำบาก (ตามความเข้าใจของเรา ทั้ง ๆ ที่มันเป็นวิถีชีวิตของเขา) ก็ปรารถนาจะช่วยเหลือให้พ้นทุกข์  พาติดสอยห้อยตามไปอยู่ตามวัดต่าง ๆ  ดูแล้วกรรมจะตกอยู่ที่เด็กหรือเปล่าก็ไม่รู้  เพราะถ้าพระอาจารย์ย้ายสำนักอีก  นูก็คงต้องเร่ร่อนตามไปด้วยอีกแน่นอน