“โดยรากศัพท์ บัณฑิต หมายถึง ผู้ทรงความรู้ ผู้มีปัญญา
ถ้าพิจารณาทางโลก การเป็นผู้ทรงความรู้ มีปัญญานั้น อาจวัดกันได้ตามวุฒิเป็น 3 ระดับ
คือสอบผ่านระดับปริญญาขั้นต้น เรียกบัณฑิต ระดับถัดไปเป็นมหาบัณฑิต และระดับสูงสุดเป็นดุษฎีบัณฑิต
แต่ถ้าพิจารณาทางธรรม ความรู้และปัญญานั้นเป็นนามธรรม ไม่สามารถใช้รูปธรรมใดๆเป็นตัววัด
และเทียบขั้นความสามารถกันได้ถูกต้องตรงตามความเป็นจริง ท่านจึงจำกัดความหมายของบัณฑิตว่า
เป็นผู้มีสัมมาทิฐิ รู้จักโลกภายนอกและโลกภายใน คือกายและใจของตนเอง ตามความเป็นจริง
จากหนังสือ “บัณฑิตที่แท้” ของ พญ อมรา มลิลา
ไม่มีความเห็น