มนุษย์เราไม่ว่าจะยากดีมีจนหรือร่ำรวย จะมีสิ่งหนึ่งเท่ากันหมดนั่นคือ เวลา แต่คนเราไม่ค่อยจะใส่ใจสักเท่าไรกับสิ่งที่ว่านี้ แต่ก็มีคนเราอีกไม่น้อยที่ใส่ใจกับเวลาที่สูญเสียไปในแต่ละวินาที นาที ชั่วโมง วัน...มีความหมายมหาศาลสำหรับคนบางคน  แต่ก็มีอีกไม่น้อยที่ไม่สนใจต่อสิ่งที่สูญเสียไปอย่างไม่มีทางที่จะได้กลับคืนมา ซึ่งไม่เหมือนกับสิ่งอื่นๆ ถ้ายังมีลมหายใจอยู่คงหาได้ไม่ยากนักที่จะเสาะแสวงหามาใส่ตัวเอง หรือเป็นเจ้าของ ความจริงสิ่งที่ว่านั้นสุดท้ายไม่มีอะไรแน่นอนเลย สุดท้ายจริงๆ แล้วมีแต่ความว่างเปล่า เป็นสิ่งสมมติทั้งสิ้น แต่คนเราก็ยังคิดว่านั่นเป็นของเรา นี่เป็นของเราอยู่ดี  แม้แต่ผู้เขียนก็ยังไม่สามารถที่จะปล่อยวางได้ทุกๆๆสิ่ง ไม่รู้เลยว่าทุกวันนี้อยู่ไปเพื่ออะไร...ช่วยตอบหน่อยนะ...ว่างๆ จะเขียนต่ออีกตอนนี้มีภาระกิจที่ต้องทำหลายๆ อย่าง