ความแก่...แก้ไม่ได้ แต่แก่อย่างแข็งแรง เราสร้างได้ตั้งแต่วันนี้
วันนี้พวกเราชาวห้องแล็บ Chem ได้คุยกันเรื่องคนสูงอายุแต่เช้า เพราะพี่นุชเพิ่งกลับมาจากตรังเมื่อเช้ามืดนี่เอง เพราะกลับไปดูคุณแม่ซึ่งล้มและอาการไม่ดีกลางดึก พี่นุชบอกว่ากลับมาช้าเพราะหลงไปหลงมาหาทางออกจากเมืองไม่ถูกด้วย คนตรังหลงทางออกจากเมืองตรังไม่ถูกนี่ได้ยินกันจนชินเลยนะคะ พี่นุชก็เอากับเขาด้วยเหมือนกัน
เราก็เลยไปถึงเรื่องสถานที่ที่จะป้องกันไม่ให้เกิดการล้ม คุยกันว่าถ้าสร้างบ้านเองก็ไม่ควรจะให้มีพื้นต่างระดับ ทำให้เป็นทางลาดไปให้หมดเลย เพราะนึกไปแล้วพื้นต่างระดับไม่มีประโยชน์ไม่ว่ากับวัยไหนๆตั้งแต่เด็กเล็ก คนโตๆ โดยเฉพาะคนแก่ แถมยังเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดอันตรายได้อีกด้วย เด็กๆตกลานบ้านก็อันตราย ผู้ใหญ่หกคะเมนก็ไม่น่าสนุก คนแก่ล้มนี่ยิ่งเรื่องใหญ่ เป็นจุดเริ่มต้นของอาการแทรกซ้อนอื่นๆอีกมากมายที่จะเข้าแถวตามกันมา เป็นประเด็นที่น่าจะหยิบยกมาเตือนการก่อสร้างสถานที่ต่างๆด้วยนะคะ ความปลอดภัยต่อสุขภาพแบบนี้ก็น่าจะคำนึงถึงให้มากๆ เพราะปัจจุบันแค่รักษาคนป่วยโรคที่ป้องกันไม่ได้ก็มากพออยู่แล้ว ถ้าหาทางป้องกันอุบัติเหตุที่ไม่จำเป็นกันเสียก่อนได้ก็จะเป็นการช่วยระบบสาธารณสุขบ้านเราได้ด้วยอีกทาง
ว่าแล้วก็โยงใยไปถึงเรื่องฮิตติดใจเรา ถึงเรื่องอาหารการกิน การรักษาสุขภาพง่ายๆทั้งหลาย การรู้จักสภาพร่างกายของตัวเองในปัจจุบัน ทั้งน้ำหนักตัว BMI ความดันโลหิต ความจุปอด คววามแข็งแรง ยืดหยุ่นของกล้ามเนื้อ (จากที่เราวัดสมรรถภาพร่างกายประจำปีนั่นเอง) เราก็จะสามารถปรับเปลี่ยนพฤติกรรมให้เราก้าวไปสู่ความแก่ (ที่ไม่มีทางไหนห้ามได้) ได้อย่างแข็งแรงไร้โรคภัยได้ตั้งแต่วันนี้ ไม่ต้องรอจนถึงเวลาแก่ แล้วค่อยมานึกเสียดาย เวลาไม่เคยคอยใครอยู่แล้ว และเราหมุนนาฬิกา เลื่อนปฏิทินย้อนกลับไม่ได้ เริ่มได้เร็วเท่าไหร่ก็มีต้นทุนที่ทรัพย์สมบัติซื้อไม่ได้มากขึ้นเท่านั้น อย่ามัวแต่เอาเวลาไปสะสมอะไรต่ออะไรไว้ใช้ตอนแก่ แต่ลืมรักษาตัวให้ได้ใช้อย่างมีความสุขกันนะคะ
ความเห็น (1)
บันทึกนี้เขียนเมื่อคืนแล้ว GotoKnow หายไปเฉยๆเลยค่ะดีใจที่ไม่ได้เขียนสดๆทั้งหมด ตอนหลุดครั้งแรกก็จัดการบันทึกเก็บไว้ก่อน แปลกใจที่คงไม่ใช่ปัญหาของระบบใช่ไหมคะ แต่ก็ไม่น่าจะเป็นจากเครื่องเรา งงจัง