AAR วันที่ 30 เมษายน 2551
วันนี้พี่โจ้เจ้าของหัวปลาเป็นคุณเอื้อ ย้ำตั้งแต่ไก่โห่เลยว่า พอตัว ไม่ใช่พอเพียง (พอเพียงได้ยินมาเยอะแล้ว ลองทำพอตัวดูซิ) เตี้ยเป็นคุณอำนวย พี่ใหญ่เป็น notetaker
ตอนแรกเริ่ม dialogue ก็ทำท่าว่าจะดี แต่เอาเข้าจริงเตี้ยพูดไม่ทันเค้า คุณอำนวยเลยกลายเป็นคุณอำพะนม (อมพะนำ) คุณเอื้อเข้ามาช่วยเสริมเป็นระยะ
สรุปความรู้ที่ได้วันนี้คือ การจะใช้ชีวิตพอเพียงต้องเริ่มที่การสำรวจตนเอง มองตนเอง ว่าจุดพอเพียง เอ้ย พอตัวเราอยู่ที่ไหน ตั้งวัตถุประสงค์ แล้วจัดการชีวิตให้ไปตามนั้น ในกลุ่มเห็นตรงกันว่า จุดที่พอตัวนั้นมันเป็นพลวัต เปลี่ยนไปได้ตามสภาพแวดล้อม เวลา สถานที่ หรือแม้แต่ตัวเราเอง และในสภาพแวดล้อมเดียวกัน เวลาสถานที่เดียวกันก็มีจุดพอตัวที่ไม่เหมือนกันในแต่ละปัจเจก และไม่ขึ้นกับพื้นฐานชีวิตของแต่ละคน บางคนจนมาก ก็กลายเป็นคนฟุ้งเฟ้อได้ เมื่อเป็นปัจเจกจะเอาของคนนึงมาเปรียบเทียบกับอีกคนไม่ได้ว่า ใครพอตัวใครไม่พอตัว เรียกได้ว่ามัน individualised มาก ๆ + dynamics มาก ๆ
พออ.วู้ดดี้มาสรุปและ feedback ก็รู้สึกหนักใจทันทีเพราะ เป็นครั้งแรกที่อาจารย์ให้เริ่มทำใหม่ โดยเอา KSF มาทบทวนอีกทีว่าตรงกับหัวปลามั้ย ให้เวลา 30 นาที ส่วนอาจารย์ลงไปผ่าตัด
ไม่น่าเชื่อ ... 30 นาทีต่อมาเป็นการสานต่อ dialogue ที่เป็นกันเองอย่างผิดหูผิดตา สนุก แซวกัน bluff กัน คงต้องฝากกลุ่มช่วยกันคิดว่า ทำยังไงให้ครั้งต่อ ๆ ไป dialogue ของเรามันสนุกแต่แรกเลย
ผลจาก 30 นาทีหลังได้ข้อสรุปว่า ใน KSF ที่ได้มายังต้องเผื่อไปถึงในอนาคตด้วยว่า จะยังคงพอตัวไปได้ตลอดหรือเปล่าตามที่ช่วยกัน ลปรร หรือว่าต้องวางแผนรับความเสี่ยงในอนาคตด้วย ซึ่งถ้าไม่วางแผนให้ดี ไอ้ที่ว่าพอตัวก็อาจพอตายได้ อันนี้หาญได้เล่าถึงแผนการในอนาคตเพื่อรับความเสี่ยงและการจัดการชีวิตให้พอตัว (ปลูกยูคา 30 ไร่เนี่ยนะ...แซวเล่น)
สิ่งที่ได้วันนี้ที่เกินคาดคือ ได้เอา KSF มาทบทวน ตีความ กลั่นกรองและเพิ่มเติมอีกครั้งเพื่อให้ชัดเจน ตรงหัวปลา ส่วนสิ่งที่ยังขาดคือ ยังหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมช่วง 45 นาทีแรกถึงรู้สึกเหมือนเครียด ๆ กัน dialogue เลยออกจะเครียดตามไปด้วย
ความเห็น (6)
คนสาธารณสุข..ขยันกันจริงหนอ..น่าชื่นชม
- สวัสดีค่ะ
- แวะมาทักทาย คำผวน"หมอดมยา"
- อึ้งเลยครับกับคำพูด หมาดมยอ
- อิอิๆๆ
- รออ่านอีกครับ
บรรยากาศเปลี่ยนในช่วงหลังเพราะมีคนไข้ผ่าตัดหรือเปล่า
อยากคิดอย่างพี่โจ้เหมือนกัน แต่เท่าที่มอง (อย่าง positive) เห็นทีว่าจะต้องโทษเจ้า "ไมโครโฟน"
ไหงงั้น... ก็เพราะเรามักจะกังวล คอยว่าเมื่อไหร่ไมค์ว่าง รอพนักงานเดินไมค์โต๊ะ 6 (เอ๊ะ คุ้น ๆ เหมือนในห้องคาราโอเกะ) จึงจะได้พูด สังเกตมั้ย พอตอนหลังตกลงกันว่าไม่เอาไมค์ก็พูดได้ เราก็พูดดังขึ้นซะหน่อย มันก็เลยทำให้บรรยากาศคึกคัก คนอยากพูดก็พูดได้โดยไม่ต้องรอ การโต้ตอบมัน "ทันควัน" กว่า
คงไม่เกี่ยวกับเคสผ่าตัดมั้ง :-) อาจารย์เค้าผ่าเสร็จตอน 4 ทุ่มกว่านะ ส่วนหน่องก็เพิ่งเสร็จ C/S ตอนตีหนึ่งกว่า ๆ นี่เอง (โค-ตะ-ระ เหนื่อยเลย)
30 นาทีสุดท้ายคือ บรรยากาศที่แท้จริงของการทำ ดอกอะไร Dialoge หรือเปล่าครับอาจารย์ ครั้งหน้าขอให้มี 30 minute AAR อีกนะครับ