ปืน-สามขวบสิบเดือน
สวัสดีครับ
เจาะเวลากลับมาทำงาน พร้อมเรื่องฝากจากลาพักร้อน พบพี่น้องเครือญาติ ไปสุสานกราบไหว้พ่อแม่ เลี้ยงเหลน (เวลาส่วนใหญ่) พาเหลนๆ ไปหาหมอ แล้วไปทำธุระ ซื้อของ ทุกๆอย่างเบ็ดเสร็จ เวลาลงตัว
เลี้ยงหลาน สองเด็กสองวัย สามขวบสิบเดือน กับหกเดือน
ความยากง่ายในการเลี้ยงแตกต่างกัน คุณคิดว่าคนไหนจะเลี้ยงง่ายกว่ากัน คนโต หรือคนเล็ก ผมเลี้ยงคนเล็กดีกว่า จุดสำคัญคือ แกต้องการเปลี่ยนของเล่น หรือเปลี่ยนบรรยากาศ สถานที่ บ่อยๆ เธอเบื่อค่อนข้างง่าย ของเล่นชิ้นที่ถูกใจอาจใช้เวลาเธอศึกษา (เอาเหงือกทดสอบ บด ชิมๆ มือดึง) มักจะไม่เกิน 30-40 นาที
ร้องงอแง มักเกิดจาก หิวนม หรือไม่ก็ง่วงแล้วช่วยกล่อมหน่อย ถ้านั่งนิ่งมีสมาธิ บางครั้งขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนว่ามันเป็นเรื่องเครียดๆ ก็เป็นไปได้สูงว่าเอกำลังเบ่ง---อึ
เธอเรียนรู้สิ่งใหม่เสมอ ตอนนี้เธอรู้ว่าจะบิดตัวอย่างไรให้หลุดจากวงแขน เพื่อบอกว่า ฉันเบื่อแถวนี้แล้ว พาเธอเดินหรือหาของเล่นให้ใหม่ เดี๋ยวนี๋ (อย่าขัดใจเธอตอนนี้ มิเช่นนั้นเธอจะเริ่มร้องไห้แล้ว) ตกลงๆ ไม่ต้องร้องไปเที่ยวกัน
คนโตพัฒนาการมาเรื่อยๆ ปีนี้แปลกๆ สงสัยอิจฉาน้อง บางครั้งตีน้อง ทำท่ายกเท้าเตะตายาย หรือยกเท้าใส่น้อง เรียกร้องขอให้กอดหนูหน่อย คนโตนี้กำลังอยู่วัยดื้อและวัยที่รับ (เลียนแบบ) พฤติกรรม พยายามอย่าหลุดคำพูด หรือพฤติกรรมที่ไม่ดี เพราะสังเกตว่าเธอยังมีคำพูดสะสมในห้องสมุด(สมองเธอ) น้อย เธอเลียนโดยพูดซ้ำและมักฝึกใช้คำนั้นๆบ่อยๆ บางครั้งใช้ผิดก็ตลกดีก็ปรับแก้ไป แน่นอนว่าแม้เธอไม่ได้คำจากที่บ้าน ก็มีโอกาสสูงที่จะได้จากโรงเรียน
การยกเท้าทำท่าเตะ ตีคน บางครั้งก็พูดซ้ำๆ “เดี๋ยวเอาปืนยิงให้ตายเลย” อันนี้เป็นธรรมชาติของพัฒนาการ หรือเป็นผลจากการเลียนแบบ (ต้องถามผู้รู้) ผมรู้แต่ว่าเธอชอบดู ..ตามหาเก๊ะ..อ้อ ไม่ใช่เธอบอก ตามหา “โก๊ะ” (พร้อมกับเอามือตี) ตอนประมาณทุ่มเศษ โชคไม่ดีที่บ้านไม่แยกเป็นสัดส่วนมาก ผู้ใหญ่ดูทีวีเรื่องอะไรเด็กน้อยก็ดูด้วย ส่วนใหญ่เพลินไม่ได้แนะนำ จริงๆผมไม่รู้หนังเรื่องนี้นี้เท่าไร แต่เห็นว่าเค้าเรื่องเป็นการต่อสู้น้อยๆแบบเชิงน่ารักและตลกมากกว่ารุนแรง มีอาวุธพอสมควร ธนูและปืน
มื้อเช้าวันหนึ่ง เธอนั่งกินข้าวเรียบร้อย ผมเห็นมีเศษทิชชูเช็ดปาก ผมก็เลยนำถุงหูหิ้ว เปิดปากถุง พร้อมพูดเชิญว่า “ใครมีเศษขยะ เอามาทิ้งใส่ถุงนี่” และหันไปทางเธอ เธอตอบในขณะที่แก้มข้างหนึ่งตุ่ยเพราะกำลังเคี้ยวข้าวว่า “ไม่มีครับ ผมมีปืน” ว่าแล้ว เธอก็ยกชายเสื้อขึ้น จริงๆด้วยเธอเหน็บปืนในกางเกงที่เอว ผมเลยพูดต่อ “เมืองนี้เมืองสงบ ไม่จำเป็นต้องใช้ปืน เอาปืนมาทิ้ง” เธอก็ไม่ว่ากระไรดึงปืนออกจากเอวใส่ในถุงพลาสติกที่ใส่ขยะของผม
นี่ครับ ปืนของเธอ
(จริงๆ เธอมีปืนฉีดน้ำสำหรับเล่นสงกรานต์ แต่พักนี้เธอนิยมปืนแบบนี้ จึงมีปืนแบบนี้วางตามที่ต่างๆ)
นี่ละครับ ปืนของเด็กวัยสามขวบ
ส่วนรูปปืนมือ สำหรับ การตอบการแสดงความคิดเห็นข้างล่าง ครับ
ความเห็น (4)
กำลังสงสัยว่าจะได้พฤติกรรมมาจากโรงเรียน และโทรทัศน์
ซึ่งไม่ควรให้มีความคิดแบบนี้ เพราะจะติดตัวไปตลอด (เคยศึกษา จากงานวิจัย)
แล้วพอโต ก็จะมีลักษณะแบบนี้ จะทำให้การปรับตัวลำบาก เมื่ออยู่ในสังคมคนหมู่มาก ทางที่ดี อย่าให้มีปืน ไม่ว่าจะเป็นของเล่น หรือกระดาษ อยู่ในบ้านเลย จะดีมากครับ
- ขอบคุณ "คุณผ่านมา" ครับสำหรับข้อคิดเห็น
- ผมเชื่อว่า หัวข้อ ปืนและเด็ก เป็นเรื่องที่ศึกษากันมาก ทั้งในและต่างประเทศ
(ถ้าคุณยังมีงานวิจัย หรือบทความ การศึกษาในสังคมไทย จะอนุเคราะห์แทรก ลิงค์ก็จะดีมากครับ ขอบคุณครับ)
- และคิดว่าอาจมีความสัมพันธ์กันกับเหตุต่างๆ เช่น ข่าวการที่เด็กไปเอาปืนจริงมาจ่อยิง จนมีเหยื่อเสียชีวิต แต่น่าคิดเช่นกันว่า ผู้ใหญ่หลายคน เมื่อครั้งวัยเด็กมีปืนเด็กเล่น ปืนฉีดน้ำ แต่ไม่ปรากฏว่า ผู้ใหญ่เหล่านั้นจะเกี่ยวข้องกับการใช้ปืน -อะไรคือปัจจัยประกอบที่สำคัญ???
- เด็กอาจพูดคำว่า "ปืน" และ "ให้ตาย" แต่ไม่รู้ความหมายจริงๆของคำเหล่านั้น การพูดว่า "เอาปืนยิงให้ตาย" จึงเป็นการเลียนแบบบททีวีและการแสดงแน่นอน เพื่อใช้แสดงอารมณ์โกรธ
- คำแนะนำว่าเอาปืนของเล่น (รวมทั้งปืนกระดาษ) ออกไปจากบ้านให้หมด ผมว่าไม่ง่าย เด็กน้อยคนนี้ นำเอาเศษกระดาษมาขยำๆ แล้วก็บอกว่าเป็นปืนแล้ว (ถ้าเป็นชิ้นใหญ่ ถามว่าเป็นปืนอะไร เธอบอกปืนกล!)
- ไปที่ไหนๆที่ไหน เด็กๆก็เจอปืนของเล่น ปืนสมมุติ ไปห้างฯเจอปืนฉีดน้ำ จะเอาแบบไหนมีทั้งนั้น ไปที่โรงพยาบาล เด็กเล็ก 2 คนที่มาตรวจก่อนกับคุณหมอ คนเดียวกัน ก็กำลังเล่นยิงกันอย่างสนุก ด้วย ปืนมือ (ครับ เขียนไม่ผิดครับ ไม่ใช่มือปืน ดูรูป) แน่นอนเหลนเรา หยิบปืนมือขึ้นมาทันที (ใครสอนทำปืนมือ ยังไม่รู้เลย สงสัยเห็นแล้วปิ๊งทำได้--ทำได้) แล้วยิงโต้ แต่ว่าเด็กทั้งสองคนทำเหมือนไม่เห็นเหลนผม (ไม่ยิงโต้---ผมคิดว่าแกก็นึกว่า ยังไม่รู้จักกันเลย มาเล่นแล้ว)
http://gotoknow.org/file/u-sabai-d/hdgun1.jpg
- เค้าโครงเรื่องของหนัง นิยาย ยังคงเป็นแบบเดิมๆ คือยิงกัน นึกว่าจะมี trend ใหม่ๆ ตามกาลเวลา
สวัสดีครับ
เรื่องตรงนี้ เป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก แต่กรณีศึกษาที่เคยพบมาเป็นของสหรัฐอเมริกา (จากรายการของ Ophra Witneyที่พูดถึงเหตุการณ์การยิงในมหาวิทยาลัย) ที่บ่งบอกถึงจิตใจของเด็กในวัยเล็ก ที่ช่วงอายุ 2-7 ปี เป็นช่วงเลียนแบบ ถ้าเป็นการเลียนแบบที่ดี ก็จะทำให้เด็กดีตลอดไป แต่ถ้ามีพฤติกรรมก้าวร้าว จะำทำให้เด็กมีพฤติกรรมนี้ติดตัวไปด้วย งานวิจัยชิั้้นนี้ กล่าวว่าเป็นไปได้ประมาณ ร้อยละ30เปอร์เซนต์ ซึ่งมันอาจจะเกิด หรือไม่เกิดก็ได้ เพราะฉะนั้น มันเป็นประเด็นว่าเราจะให้เกิดหรือเปล่า เพราะเด็กได้เรียนรู้การใช้ปืน ถึงแม้จะเป็นกระดาษ หรือปืนฉีดน้ำ แต่ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ควรจะให้มี เพราะว่าเด็ก พูดว่า "เอาปืนยิงให้ตาย" ผมก็เลยเป็นห่วงครับ และจำเป็นด้วยหรือเปล่า ที่จะต้องมีของเล่นประเภทนี้ ของเล่นมีหลายแบบหลายชนิด ผู้ใหญ่ สามารถคัดสรรให้เด็กได้ดีครับ (ไม่ตามใจจนเกินเหตุ) ฝึกให้อดทน ละบางสิ่งได้ก็จะดี ทำให้ชนะใจตัวเอง แล้วเติบโตไปข้างหน้าจะได้เป็นคนดีของสังคม แต่ก็ต้องพยายามอธิบายด้วยเหตุผล ไม่ห้ามจนเกินเหตุ หรือตามใจจนเคยตัว ผมว่าหลีกเลี่ยงได้ก็หลีกเลี่ยงครับ ดีกว่าไป มองหาปัจจัยประกอบ ซึ่งมันอาจจะมีส่วนก็ได้ ไม่มีก็ได้ แต่ผมมองว่าป้องกันไว้ดีกว่า มาแก้ไขทีหลัง อาจจะไม่ทันเหตุการณ์ เด็กจะมีวัยสดใส น่ารัก ในสายตาพ่อ แม่ ญาติพี่น้อง แต่สำหรับคนอื่นหรือในสังคมแล้ว มันไม่ใช่นะครับ
ขอบคุณครับ
เป็นข้อคิดเห็นที่ดี คงเป็นประโยชน์กับท่านผู้อ่านท่านอื่นด้วย
เรื่องนี้เป็น national initiative หรือ national programme ได้เลย
ถ้าเป็นไปได้ ทุกรายการ (และโฆษณา) ที่มีภาพและเรื่อง เกี่ยวกับเรื่องนี้ ควรเลื่อนเวลา รอเด็กเล็กหลับ
เอารายการมุมอื่นเข้ามาแทน ผมเชื่อว่า ทุกคนมีฝีมือที่จะเรียกผู้ชมรายการ โดยไม่แตะสิ่งนั้น ดูอย่าง รายการคุณพระช่วย เป็นต้น