ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับความพอเพียง

เป็นภูมิปัญญาท้องถิ่นง่าย ๆ แต่ใช้ได้จริง

เที่ยงวันนี้ท่านหัวหน้าโครงการวิจัย R2R ศึกษาทั่วไป ชักชวนกลุ่มของเราออกไปคุยกันที่ ร้านอาหารแจ่วฮ้อน เพื่อปรึกษาหารือเรื่องของโครงการปี 2551 ที่ได้รับการให้ทุนสนับสนุนมา ว่าจะดำเนินการต่ออย่างไรดี เพราะตามแผนงานที่วางไว้ต้องเก็บข้อมูล สองภาคเรียน ที่ภาคเรียนที่ 1 และ 2 ปีการศึกษา 2551 แต่ทุนของปีงบประมาณ 2551 จะสิ้นสุดลงในเดือนกันยายน ซึ่งเป็นช่วงสิ้นภาคเรียนที่ 1 เท่านั้น จะทำอย่างไรกันดี ? กลุ่มเสนอให้ขอขยายเวลาจนถึงสิ้นภาคเรียนที่ 2 โดยหัวหน้าโครงการสอบถามความเป็นไปได้จากฝ่ายงานศึกษาทั่วไป ได้รับคำตอบว่าต้องส่ง รายงานตามกำหนดภายในกันยายน ตามเอกสารข้อกำหนดในสัญญา สมาชิกในกลุ่มตอนนี้ก็ยังมีความเห็นไม่ตรงกันว่า จะทำกันอย่างไร ระหว่างเซ็นสัญญารับทุนไปก่อนแล้วค่อยขอขยายเวลาในตอนหลัง โดยคาดว่าคงจะถูกตัดเงินในงวดหลังเหมือนโครงการก่อน แต่อีกส่วนหนึ่งก็เห็นว่าไม่ควรเซ็นสัญญารับทุน ถ้าขอขยายเวลาไม่ได้ตั้งแต่ต้น เพราะยังไงก็ทำไม่เสร็จตามแผนที่วางไว้ตามกำหนด.......คงต้องรอการตัดสินใจของท่านหัวหน้าโครงการต่อไปครับ ?

ข้างบนคือที่มาของการออกไปคุยกันในวันนี้ของกลุ่มที่ร้านอาหาร แต่ที่ผมให้ชื่อบันทึกนี้ เพราะ หลังจากอิ่มหนำสำราญกับอาหารจานเด่นของร้านนี้แล้ว ท่านหัวหน้าโครงการก็ซื้อขนมห่อใบตอง ที่มีรถนำมาขายมาชิมกัน ทำให้มีผู้ตั้งข้อสังเกตุว่า การห่อขนมเดี๋ยวนี้พัฒนาเปลี่ยนแปลงจากเมื่อก่อนไปมาก จึงเป็นที่มาให้ผมต้องเอามือถือออกมาเก็บภาพไว้ และนำมาบันทึกไว้........ท่านสังเกตุเห็นว่าการห่อขนมนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างไร ? ขนม 3 ห่อ ตามรูป เป็นขนม 3 อย่างคือ ขนมฟักทอง ขนมกล้วย และ ขนมสอดไส้........เป็นภูมิปัญญาท้องถิ่นง่าย ๆ แต่ใช้ได้จริง ที่ตอนแรกเราก็ไม่สังเกตุเห็น ต้องแกะห่อดูว่าห่อไหนเป็นขนมอะไร ? รวมทั้งการพัฒนาลดปริมาณการใช้วัสดุ (ใบตอง) ลงได้ไม่น้อย แต่ยังคงรูปลักษณ์ของห่อขนมดั้งเดิมไว้ได้ ในยุคแห่งความพอเพียงพอประมาณ .....ท่านสังเกตุเห็นไหมครับ ?