ขอโทษ ขอโทษ

วานนี้ผู้เขียนได้กินพิซซ่าฟรี อันเกิดจากผลพลอยได้ หา serum สำหรับการทดสอบ SI & TIBC เจอ เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า พี่หัวหน้างานซึ่งรับผิดชอบการทดสอบ SI & TIBC ในวันศุกร์สัปดาห์ละครั้ง แต่มี serum หายอยู่ 2 ราย เป็นของรพ.นอก(แถมเป็นรพ.ที่ดุซะด้วย ขืนหาไม่เจอมีหวังโดนฟ้องแหง แหง) พี่เขาก็เลยบอกให้พี่ผอบซึ่งมีหน้าที่เก็บสิ่งส่งตรวจ เป็นผู้ช่วยตรวจสอบ และพี่เขาก็ยืนยันว่าได้เก็บแล้ว เพราะมีรอยขีดฆ่าว่าได้เก็บ เอ๊ะ แล้วมันหายไปไหน ???

พี่เขาบอกว่า หาอยู่นานกว่าพี่เขาจะได้ขึ้นไปดูแม่ที่นอน admit อยู่บน ward ก็เลยเที่ยงไปนานแต่ก็หาไม่เจอ ตอนนี้ผู้เขียนไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เพราะหนีไปกินขนมจีนข้างนอก กลับมาได้ยินเสียงบ่น ผู้เขียนก็เลยเข้าไปสอบสวนสืบสวน (ชอบเป็นนักสืบ) เริ่มจาก

• ดมกลิ่น เอ๊ย!! เปิดตู้เย็น หาร่องรอย ทุกหลอดที่มีไม่เว้นแม้แต่ซอกเล็กซอกน้อย
• สืบจากใบ Starter มีร่องรอยบันทึกการเขียนการขีดฆ่า Lab. No. การทดสอบ

สุดท้ายก็ ตามรอยหลังจากนำ serum ออกจากตู้ไป Thraw ใน water Bath พบจริง ๆ ด้วย เนื่องจากเป็นหลอดขนาดเล็ก ทำให้พี่เขาหยิบขึ้นจาก water bath ไม่หมด จึงประกาศให้ทราบทั่วกัน พี่วรรณีบอกว่าอย่างนี้ต้องให้รางวัล ผู้เขียนก็พูดเล่น ๆ ว่าพิซซ่าแล้วกัน เพราะเคยมีประวัติว่าผู้เขียนค้นหาแผ่น disk สำหรับ Boot เครื่องวิเคราะห์เจอ ซึ่งตอนนั้นป้าดา พูดไว้ว่าใครหาเจอเลี้ยงพิซซ่า วันนั้นกับวันนี้ผู้เขียนก็เลยได้กินพิซซ่าสมใจ (เผอิญช่วงนี้ซื้อ 1 แถม 1)

วันนี้อยู่เวรกับพี่ผอบ พี่เขาเล่าด้วยแววตาเป็นประกายเพิ่มเติมว่า หลังจากกลับมาจากเยี่ยมแม่แล้วเข้ามาทำงานตอนบ่ายโมงกว่า ๆ  พี่หัวหน้างานเรียกพี่ผอบจนพี่เขาตกใจ ที่แท้พี่เขาเรียกไปขอโทษ (ถึงสองครั้ง) นั่นเอง "เรา ขอโทษ ขอโทษ"

"ขอโทษ" คำเดียวสั้น ๆ คงไม่ต้องบอกเล่าว่ามีความหมายหรือไม่เพียงใด แล้วแต่สถาณการณ์แล้วแต่บริบท แต่เป็นคำที่ทำให้ตัวผู้เขียนเองนึกขึ้นได้ว่าบ่อยครั้งที่ลืมใช้ ลืมพูด ลืม...แต่เรื่องที่พี่ผอบเล่าเพิ่มเติมนี้ทำให้ได้ผู้เขียนได้คิด รวมทั้งอีกคำคำหนึ่งนั่นคือคำว่า "ขอบคุณ ขอบคุณ"