บันทึกเริ่มต้น - เมล็ดแห่งความผูกพัน

บันทึกนี้คือจุดเริ่มต้น ของการเดินทาง...

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะเป็นผู้หญิงเท่าไหร่ อายุกี่ขวบก็จำไม่ได้ แต่สิ่งที่จำได้คือวันที่นั่งรถไปกับพ่อบนถนนสายหนึ่งแถบระยอง-จันทบุรี เห็นวัว ควาย ไปเรื่อยตามทาง จนผ่านตาไปแว๊ปหนึ่ง มันเป็นตัวอะไร...! ไม่มีเขา รูปร่างก็ดูสวย สมส่วนกว่า วัว ควาย ตั้งแต่วันนั้นมา จำคำตอบของพ่อมาได้ตลอดว่า ตัวนั้นคือ...ม้า... ตั้งแต่นั้นมาพ่อเล่าให้ฟังว่าเด็กคนนี้วาดแต่รูปม้าตลอด

ด้วยความที่เป็นเด็กตลาด อยู่ต่างจังหวัด ไม่มีโอกาสได้สัมผัสม้า ไม่แม้แต่จะได้เห็นตัวเป็นๆ ได้เห็นแต่รูปที่วาด จากโทรทัศน์ แล้วได้ขี่ม้าในความฝัน เค้าว่าเป็นเด็กตลาดนั้นดี แต่เราว่าเด็กสวนคงจะสนุกกว่า ได้เล่นกับวัว ควาย จะเลี้ยงหมา แมวก็ได้ ได้จับปลา จับกบ ปีนต้นไม้ เด็กควรจะได้เล่น เพราะนั้นคือวิธีเรียนรู้ของเด็ก

ได้มีโอกาสสัมผัสม้าครั้งแรกที่จำได้ก็เมื่อย้ายเข้ามาเรียนมัธยมต้นในกรุงเทพฯ สถานที่เดียวที่จะไปเรียนได้คือที่โรงเรียนสอนขี่ม้าของทหาร ที่นั่นการเรียนรู้เกี่ยวกับม้าก็เป็นไปแบบทหาร ตามสมัยนั้น (สมัยนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไงแล้ว) เค้าเอาแรงสู้แรง ม้าดื้อ เราต้องแรงตอบ ถ้าไม่ยอมก็ต้องแรงขึ้นไปอีก ตกม้าครั้งแรกก็ที่นั่น

ม้าครูที่ได้เรียนด้วยบ่อยที่สุดที่นั่น ชื่อ "แว่นฟ้า" ครูแว่นฟ้า จะวิ่ง จะหยุด ขึ้นอยู่กับคำสั่งของครูสอนขี่ม้า (คน) ครูสั่งให้เราบอกแว่นฟ้าให้วิ่ง แต่แว่นฟ้าไม่วิ่ง แต่ถ้าครู (คน) ดุขึ้นม้า แว่นฟ้าจะวิ่งโดยที่เราไม่ต้องสั่ง

เรียนอยู่ที่นั่นได้ไม่กี่เดือน เราก็เลิก ตามประสาเด็กที่ความสนใจมันกระโดดไป กระโดดมาไม่อยู่กับร่องกับรอย ความสนใจเรื่องม้าเลยเหมือนจะค่อยๆเรือนหายไปตามช่วงเวลาที่เติบโตขึ้นมาเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัวว่าจริงๆแล้วมันไม่ได้หาย แต่ซ่อนอยู่ในหลืบซอกของจิตใจ

[ผึ้งงาน_SDU]

สวัสดีค่ะ

• ชอบอ่านจัง..
• อย่าลืมเขียนมาเล่าอีกนะคะ

 

[สติมา]

หวัดดีจ้า พยูนน้อย

แว้ปมาเขียนบล็อคของตัวเองแล้วน้า...แหมน่าสนใจทีเดียว  เล่าเรื่องในใจมาสู่กันฟังบ้างนะต่อไปนี้ 

เพราะอยู่กันซึ่งๆหน้า ความในใจมักไม่ค่อยออกเนอะ...

อิอิ...เขียนมาอีกนะนู๋พยูนน้อย

[สติมา]

หวัดดีจ้า พยูนน้อย

แว้ปมาเขียนบล็อคของตัวเองแล้วน้า...แหมน่าสนใจทีเดียว  เล่าเรื่องในใจมาสู่กันฟังบ้างนะต่อไปนี้ 

เพราะอยู่กันซึ่งๆหน้า ความในใจมักไม่ค่อยออกเนอะ...

อิอิ...เขียนมาอีกนะนู๋พยูนน้อย

[พยูน ชีวิตงงๆ]

สวัสดีค่ะคุณผึ้งงาน ดีใจที่มีคนสนใจเข้ามาอ่านด้วย... :)

หวัดดี พี่เกศแน่ๆเลย ช่ายหม่าย

ตั้งใจจะเข้ามาเขียนเก็บไว้เรื่อยๆ อยากจะเก็บเป็นบันทึกเส้นทางชีวิตสายนี้

[mim]

สวัสดีค่ะ

ชอบอ่านบันทึกนี้ อ่านแล้วก็นึกถึงความฝันของตัวเองตอนเด็กๆ พอโตมามันก็เลือนลางไป ดีใจด้วยค่ะที่ทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริง

ขอบคุณค่ะ

[แจ่มใจ]

หวัดดี,,พยูนอ้วน..

เขียนน่าอ่านมากเลย เขียนไปเถอะเรื่อยๆ การเขียนเหมือนการได้ทบทวน,,หลายๆเรื่องราว และมักจะมีบทเรียนดีๆเกิดขึ้นเสมอ แล้วจะได้ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆงัย พี่ก็เคยได้ผลกับการเขียนเช่นกันจ๊ะ แล้วจะติดตามต่อนะ เออ,, ชวนให้แวะไปดูข้าวใหม่ๆ จากนาโพธ์ที่เราลองปลูกกันเองหนะที่

www.gotoknow.org/blog/satima

 

[[ C ] a s S i O p E i a]

อ่าสงสัยจะขี่ม้าเก่งมากเลยนะ

พูดถึงถ้าตกม้าแล้วกลัวจะขี้มันด้ายยังไง

อื้มยังไงก้สู้ๆ นะ

เป็นกำลังใจห้ายค่ะ

แล้ว ความสนใจเรื่องม้า เริ่มกลับมาอีกครั้ง ...

[เตอร์]

อ่านสนุกดีครับ คงจะเป็นอารมร์ขันด้วยแน่เลย ชอบ ครับ ชอบมาก

พอดีเป็นคนชอบม้ามาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่มีม้าเป็นของตัวเองซักที 555

แล้วค่อยกลับมาอ่านใหม่ครับ..