เหตุจูงใจในการเขียนวิทยานิพนธ์เรื่องนี่

 

              จากศึกษาพบว่าคนลาวที่ทำงานในประเทศไทย ปรากฏตัวในลักษณะของแรงงานใน 2 ประเภทด้วยกัน คือ แรงงานมีทักษะ(Skilled Labour) หรือเรียกได้ว่าเป้นกลุ่มคนที่เข้าเมืองโดยชอบด้วยกฎหมาย และแรงงานไร้ผีมือ(Un-Skilled Labour) หรือเรียกได้ว่าเป็นกลุ่มคนที่เข้าเมืองโดยมิชอบด้วยกฎหมาย

               จากข้อเท็จจริงอีกประการหนึ่งที่ปรากฏคือ เมื่อปฏิเสธไม่ได้ถึงการมีอยู่ของคนด้าวในประเทศตนโดยเฉพาะคนลาวในประเทศไทยในระหว่างที่กระบวนการแก้ไขปัญหาเรื่องสถานะของบุคคลเหล่านี้ยังไม่บรรลุผลอย่างเท่าที่ควรถึงแม้ว่าทั้งสองรัฐบาลระหว่างรัฐบาลไทย-รัฐบาลลาวจะมีบทบันทึกความเข้าใจร่วมกันก็ตาม คนเหล่านี้ย่อมที่จะต้องดำรงชีวิตในประเทศไทยต่อไปโดยเลี่ยงไม่ได้ การที่เขาเหล่านี้จะดำรงชีวิตอยู่ได้โดยไม่เป็นภาระแก่รัฐไทยมากนัก พระราชบัญญัติการทำงานของคนต่างด้าวก็ได้อนุญาตให้คนที่อยู่ในสถานะเช่นนี้ทำงานได้แต่อยู่ภายใต้เงื่อนไขที่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงานอนุญาต แต่ปัญหาที่ปรากฏคือ คนเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่มีใบอนุญาตทำงาน บางบุคคล หรือในบางพื้นที่สามารถทำงานได้ทั้งที่ไม่มีใบอนุญาตทำงาน และในขณะเดียวกันบางพื้นที่ก็มีการจับกุมด้วยเหตุที่คนเหล่านี้ไม่มีใบอนุญาตทำงาน ซึ่งข้อเท็จจริงก่อให้เกิดข้อกังขาว่า เกิดจากการบังคับใช้กฎหมายไม่มีประสิทธิภาพหรือเกิดจากสาเหตุใด ดังนั้นหากไม่มีการศึกษาถึงปัญหานี้อย่างรอบด้าน ผลก็คือมีการละเมิดสิทธิในด้านการทำงานของคนต่างด้าว โดยสาเหตุจากการที่มีการบังใช้กฎหมายที่ไม่เป็นเอกภาพ ซึ่งผลที่ตามมาก็คือ หากคนเหล่านี้ไม่สามารถที่จะทำงานได้โดยชอบด้วยกฎหมาย และเพื่อแสวงหาแนวทางในการจัดการที่เหมาะสม และมีประสิทธิภาพต่อการกำหนดสิทธิในการทำงานของลาวในประเทศไทยให้สอดคล้อง และเหมาะสมกับสภาพในสังคมปัจจุบัน                  จากการศึกษาผู้พบว่าในการจัดการปัญหาการดำเนินการในการทำงานของคนลาวในประเทศไทยก็ได้มีความร่วมมือกันไม่ว่าจะเป็นองค์กรของก็คือองค์กรของเอกชนและร่วมมือกันในทางระหว่างประเทศในนั้นก็ยังบทบันทึกความเข้าใจระหว่างรัฐบาลไทยกับรัฐบาลเพื่อแสวงหาแนวทางแก้ไขในข้างหน้า