บนถนนแห่งความหวัง กำลังใจ แด่เธอผู้เป็นที่รัก ตอนที่ 3 เห็นเหมือน ต่างคิด

คนเราย่อมมีความคิดเห็นแตกต่างกัน เพียงแต่ว่าเราจะทำให้ความแตกต่างกันนั้นก่อให้เกิดประโยชน์ได้อย่างไร

                  หลังจากที่นักแก้ไขการพูดได้แนะนำคุณแม่ให้พาน้องมาฝึกกับนักกิจกรรมบำบัด คุณแม่ก็ได้พาน้องมาพบ และตัวดิฉันก็ได้ทำการตรวจประเมินและสังเกต พบว่า

                  น้องมีพฤติกรรมไม่นิ่ง

                  ไม่เข้าใจคำสั่งง่ายๆ เช่น สวัสดี นั่งลง

                  ไม่ชอบกิจกรรมการเคลื่อนไหว

                  ไม่สนใจกิจกรรม/ของเล่น

                 ไม่มีภาษาพูด ได้แต่ออกเสียงอือๆๆๆ

                  เวลาจะเอาอะไร จะจูงมือคนที่อยู่ใกล้ชิดไปเอา

                  นอนดิ้น โวยวาย เมื่อไม่ได้ดั่งใจ

                จากการตรวจประเมินและการพูดคุยกับคุณแม่ คุณแม่ทราบว่าน้องมีปัญหา และต้องมารับการบำบัดที่คลินิกกิจกรรมบำบัด แต่ตัวคุณตาคุณยายก็รับทราบว่าน้องยังไม่พูด เล่นไม่เป็น และมองว่าน้องไม่จำเป็นต้องมาบำบัด น้องไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวโตขึ้นก็ดีขึ้นเอง แล้วคุณตากับคุณยายต้องการพาน้องกลับไปอยู่ที่ต่างจังหวัดด้วย จึงไม่เห็นด้วยที่จะให้น้องมาฝึกที่นี่

                โดยสรุปคุณแม่ คุณตา คุณยาย รับรู้ว่าน้องบาสยังไม่พูด แต่ตัวคุณตามองว่าไม่เป็นไรเด็กผู้ชายปากหนัก เดี๋ยวก็พูด ส่วนคุณยายซึ่งเป็นคนที่เลี้ยงหลานมาก็มองว่าโตขึ้นเดี๋ยวน้องก็ดีขึ้นเอง และอยากพาหลานกลับไปอยู่ต่างจังหวัดด้วย ส่วนคุณแม่รู้สึกว่าถ้าปล่อยน้องกลับไปอยู่ต่างจังหวัด ใครจะฝึกน้อง และนับวันน้องก็โตขึ้น แต่ยังพูดไม่ได้  

                 ถึงแม้จะมีความขัดแย้งเกิดขึ้นบ้างเล็กน้อยในมุมมองทึ่ต่างกัน แต่ทุกคนก็มีเหตุผล ในที่สุดคุณแม่ต้องออกกุลศโลบายมาว่า คุณหมอนัดน้องอีกเดือนหน้า ไม่อยากให้น้องไปๆมาๆ ก็จะให้น้องอยู่ที่นี่พบหมออีกครั้งค่อยกลับ ตอนแรกคุณตาคุณยายไม่ยอม บอกว่าน้องไม่เป็นไรมาก ไม่ต้องรอพบหมอหรอก พากลับไปต่างจังหวัดดีกว่า คุณแม่ต้องใช้ความพยายามในการพูดคุยให้คุณตาคุณยายเข้าใจ ซึ่งจริงๆคุณตาคุณยายก็ยังไม่เข้าใจมากนักว่าหลานเป็นอะไรแต่ด้วยความเกรงใจพ่อแม่น้องบาสที่บอกว่าอยากเลี้ยงลูกเองบ้าง เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่ค่อยได้เลี้ยงเท่าไหร่ คุณตาคุณยายจึงยอมกลับไปต่างจังหวัดก่อน โดยที่น้องบาสอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่กรุงเทพฯ แล้วคุณแม่ก็ได้พาน้องบาสมาพบดิฉันอีกครั้งหนึ่ง

                 ดิฉันได้นัดน้องมารับการบำบัดทางกิจกรรมบำบัดสัปดาห์ละ 3 ครั้ง คือวันจันทร์ วันพุธ และวันศุกร์

                  ในตอนต่อไป เราจะร่วมเดินทางบนเรือลำหนึ่งที่ไม่ทราบว่าจะเจอพายุ คลื่น หรือลมสงบเมื่อไหร่ ถ้าท่านพร้อมเดินทางไปกับเรา โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

                  ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้ามาเขียนให้ท่านอ่านไม่ต่อเนื่อง แต่จะพยายามมาเขียนเล่าประสบการณ์ให้ทุกท่านอ่านต่อไป แล้วท่านจะทราบว่า ไม่มีอะไรที่ยาก ถ้าเราไม่ท้อ