ไปเวียดนามได้อะไร

เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา โอกาสดีแห่งชีวิตก็เข้ามาประชิดตัวอีกแล้ว มีรึจะปล่อยให้หลุดลอยไป เรื่องของเรื่องก็คือดิฉันได้เดินทางไปเที่ยวประเทศเวียดนาม (กลาง) เมืองใหญ่ที่อยู่ในโปรแกรมก็คือ เว้ ฮอยอัน และดานัง   ประเทศเวียดนามถูกกล่าวขานในแง่มุมต่าง ๆ มาเป็นระยะ ทั้งในเรื่องการเป็นประเทศคู่แข่งที่กำลังประกบแรงจะแซงโค้งพี่ไทยอยู่ไหว ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องข้าว พืชเศรษฐกิจสำคัญของชาวโลก วัฒนธรรม การท่องเที่ยว การลงทุนอื่นที่นักลงทุนต่างชาติหมายปองอีกเยอะ อย่ากระนั้นเลยสิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น (เหตุผลของการซื้อทัวร์ครั้งนี้ อิ อิ ) แม้ว่าจะเป็นทริประยะสั้น ๆ (3 วัน 2 คืน)  โปรแกรมแน่นเอี๊ยด แต่สำหรับตัวเองแล้ว ไม่เป็นอุปสรรคใด ๆ เพราะก่อนไปก็ศึกษาหาข้อมูลพอควรว่าเราจะไปกี่ที่กี่แห่งแต่ละแห่งเฉลี่ยแล้วอยู่ได้นานแค่ไหน จะเลือกมองเลือกชม เลือกซื้อได้อย่างไร สรุปว่าจะบริหารเวลานั้นให้คุ้มค่าแค่ไหนขึ้นอยู่กับเราแล้วล่ะ  การไปทัวร์อย่างนี้ถือว่าเป็นการไปทำความรู้จักหน้าตามากกว่าจะได้ไปซึมซับ ความละเอียดที่มาที่ไปหรือหากต้องตาพึงใจที่ใดแล้ว ก็หาจะได้นั่งแช่อยู่ได้เป็นวันไม่  การเดินทางจากไทยก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร (จะยากทำไม ในเมื่อบริษัททัวร์เขาจัดการให้หมด อิอิ) แค่เอาพลาสปอร์ตให้เขาไป จ่ายเงินให้ครบ จัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เดินขึ้นรถตามเวลาที่กำหนดก็พอแล้ว ที่เหลือไปว่าเอาข้างหน้า   ผ่านช่องพรมแดนสะพานมิตรภาพไทยลาว แห่งที่ 2  จ.มุกดาหาร ของลาวเขาก็เป็นเมืองสะหวันนะเขต  ถนนหนทางไม่ต้องห่วงไม่มีหลุมบ่อให้เคืองอารมณ์ เห็นอย่างนั้นแล้วเขาจำกัดความเร็วนะ  ไม่มีขับปาดหน้าปาดหลังกันเหมือนเมืองใหญ่ในพี่ไทยหรอก  ระหว่างที่อยู่บนพื้นที่ลาวก็มีไกด์สาวสวยจากบริษัทรถทัวร์ของฝั่งลาวจัดไว้บริการ เป็นคนให้ข้อมูล ตลอดการเดินทาง ไกด์สาวคนนี้เป็นที่ถูกอกถูกใจลูกทัวร์   โดยเฉพาะหนุ่ม ๆ ทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ ค่าที่ว่าเธอนั้นนอกจากหน้าตาจะสะสวยแล้ว เธอยังช่างพูดช่างจา หยอกล้อ บางครั้งสอดแทรกปัญหาแบบสองแง่สองมุม ให้ลูกทัวร์กระตุกต่อมฮาได้ด้วย   ทำให้พวกเราเพลิดเพลินกับการเดินได้ไม่เบื่อเลย  เมื่อสิ้นสุดเขตแดนของลาวแล้ว เธอก็ต้องลงจากรถไป เธอบอกว่าเมื่อสิ้นสุดเขตแดนลาว เธอก็หมดหน้าที่ ต่อไปเมื่อเข้าเขตเวียดนาม ก็จะมีคนอื่นมาทำหน้าที่  แต่เธอบอกว่าเธอจะรอคณะเราเมื่อตอนขากลับอีก 2 วันค่อยเจอกันอีกนะ เมื่อมาถึงด่านเขตของประเทศเวียดนาม (ลาวบาว)