หวัดดีค่ะอาจารย์
- หลักสูตรกับการปรับแก้ดูจะเป็นของคู่กันกับนักการเมือง หรือผู้บริหารกระทรวงศึกษา ใครเข้ามาก็มองหาอาหารชิ้นแรก คือ การปรับแก้หลักสูตร ทุกที เพราะต้องใช้เงินมหาศาลหรือเปล่าหนอ
- หลักสูตรมันเป็นคนเลวนักหรือถึงต้องปรับแก้มันนัก ความจริงมันเป็นเพียงเอกสารที่มีความหนักไว้รอการชั่งกิโลขายมากกว่า การใช้อย่างจริงจัง เพราะคนสร้างก็อาจจะยังไม่รู้จักหลักสูตรด้วยซ้ำไป เพราะหลักสูตรมันไม่ใช่เอกสารเล่มหนาๆ ที่ทุกโรงเรียนต้องหาทุนทรัพย์มาพิมพ์หรือสำเนาเก็บไว้ในตู้จนแน่นเอี๊ยด รอฝุ่นเกาะ และรอให้กระทรวงศึกษาธิการปรับแก้ จะได้ชั่งขาย แล้วพิมพ์หรือสำเนาใหม่มาวางไว้แทน
- แล้วหลักสูตรมันคืออะไรล่ะ?
ลองคิดเล่นๆ ดูนะ คำว่า "หลักสูตร" จะนำมาใช้ หรือเรียกกันเมื่อเกิดเหตุการณ์สองลักษณะ คือ การเรียนการสอน(ชื่อเก่า) การเรียนรู้(พยายามเรียกกันไหม่) และการฝึกอบรม(การหาเงินใช้)
การเรียนการสอนหรือการฝึกอบรมที่เห็น และเป็นอยู่ ก็คือ การจัดลำดับการถ่ายทอดขึ้ปากของคนๆ หนึ่งให้อีกคนหนึ่งหรือหลายคนฟัง จด เก๋หน่อยก็อาจะเรียกว่า การอบรมเชิงปฏิบัติการ ซึ่งเป็นอบรมที่มีการแทรกการปฏิบัติของปากกาบนกระดาษ ของปากกับหูผู้เข้ารับการอบรม หรือบางทีดีหน่อยก็มีการปฏิบัติจริงบ้าง และที่โฆษณาเสียหรูว่า จะเกิดศักยภาพที่เลิศหรู แต่เมื่ออบรมเสร็จก็นำไปทำอะไรไม่ได้ เสียเงินฟรี อาจมีคนโชคดีบางคน เอาไปใช้ประโยชน์ได้บ้าง ก็นับว่าคุ้มมาทีเดียว
- แล้วหลักสูตรล่ะอยู่ตรงไหน? เศษกระดาษแผ่นหนึ่ง ที่บอกช่วงเวลา๑ กำหนดชื่อเหตุการณ์หรือเรื่อง๑ และคนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เรียกกันว่า ครู หรือวิทยากร และนักเรียนหรือคนฟังอีก๑ นั่นหรือ คือ "หลักสูตร"
- ถ้าไม่มี คนการเรียนรู้ การฝึกอบรมจะเกิดคำว่าหลักสูตรไหม? ไม่เลย แล้วสมัยทิศาปาโมกข์ล่ะ เขามีหลักสูตรอยู่ที่ไหน หรือเขาไม่มีหลักสูตร ถ้าไม่มี เขาปฏิบัติเยี่ยงครู หรือวิทยากรได้อย่างไร? และแถมยังเรียกครู อาจารย์ด้วยเช่นกัน
- เมื่อคิดถึงทิศาปาโมกข์ เช่นนี้ "หลักสูตร" จึงน่าจะเป็นเพียง "เหตุการณ์ที่เป็นปฏิสัมพันธ์ ระหว่างสองเรา" (คือ คนที่ถูกเรียกว่า "ครู/อาจารย์" กับคนที่ถูกเรียกว่า "นักเรียน/นักศึกษา/นิสิต" ก็เรียกกันไป ตามอยาก) เพื่อผลประโยชน์อย่างหนึ่ง คือ "สติปัญญา" ในอดีต ซึ่งประกอบด้วยความมีสติ ความสามารถ ความรู้ที่จะใช้ความสามารถที่ได้รับการฝึกปรือมาจากผู้ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็น "อาจารย์" เพื่อประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน และเป็น "สมบัติ" ที่ติดอยู่กับอาจารย์ ใครจะเอาไป หรือเคลื่อนย้ายไม่ได้ แต่ปัจจุบัน กร่อนเหลือเพียง "ความรู้/ความจำ" เท่านั้น หาใช้ประโยชน์อะไรได้ไม่? ต้องคิดดีๆ ก่อนนะ จึงมาแย้งว่า "ใช้ประโยชน์ได้" เพราะเท่าที่เห็น คนงานทุกคนที่ทำงานรับจ้างเขาอยู่ขณะนี้ ได้ใช้ความรู้ความจำที่เล่าเรียนมาบ้างไหม? เปล่าเลย ต้องมาเรียนรู้การทำงานกันใหม่ทั้งนั้น บางแห่งยังไม่ยอมรับเข้าทำงานด้วยเลย ใช่ไหมเอ่ย?
- คนในอดีต เมื่อเรียนรู้แล้วจะมีสติปัญญาสูงกว่า คนสมัยปัจจุบัน
- คนในอดีต เมื่อเรียนรู้แล้วจะมีความสามารถสูงกว่า คนสมัยปัจจุบัน
- คนในอดีต เมื่อเรียนรู้แล้วจะมีความเฉลียว ฉลาดสูงกว่า คนสมัยปัจจุบัน เพราะว่า มีบางสิ่งบางอย่างที่คนในอดีตทำไว้ คนปัจจุบันไม่มีปัญญาทำได้อย่างนั้นอีกเลย แม้แต่จะรู้เพียงว่า เขาทำอย่างไรก็ยังหมดปัญญา ไม่อาจจะรู้ได้ จริงไหมล่ะ
คราวนี้ ใครอยากจะรู้ว่า อาจารย์แห่งทิศาปาโมกข์เขา อบรมสั่งสอนศิษย์ของเขาอย่างไร จึงได้เก่งหนักหนา ก็ไปลอกเอาของเขามา โดยการจำ ต่อมาก็โดยการเขียน สิ่งที่ได้มาเป็นเพียง "เอกสารหลักสูตร" ไม่ใช่ "หลักสูตร" เพราะหลักสูตรติดอยู่ที่ตัวอาจารย์ทิศาปาโมกข์โน่น
ดังนั้น
- การปรับหลักสูตร จึงน่าจะเป็นการปรับวิธีการจัดการเรียนรู้ของคนหนึ่ง ที่จัดให้กับอีกคนหนึ่ง เพื่อกระตุ้นให้เขาเกิด "สติปัญญา" ไม่ใช่ความรู้ความจำเยี่ยงปัจจุบัน หรือที่เรียกกันว่า พัฒนาศักยภาพของครู ให้สามารถกระตุ้นให้คนเรียนรู้สิ่งต่างๆ ได้อย่างหลากหลาย ลึกซื้ง ต่อเนื่อง ยาวนาน ด้วยกระบวนการ วิธีการกระทำของเขาเอง และเมื่อสิ้นสุดการกระทำ หรือยังไม่สิ้นสุดก็เป็นได้ เขาจะรู้เอง ว่าเขากำลังทำอะไร ได้อะไร รู้อะไร ดีตรงไหน ตรงใดไม่ดี จะแก้ไขอย่างไร? จากนั้นเขาก็จะแก้ไขจนได้สิ่งที่ดีที่สุดตามที่เขาต้องการ
- กระบวนการ วิธีการปฏิบัติของเขา ถือว่า เป็นหลักสูตร อยากรู้ว่าเขาทำอย่างไร ก็ต้องให้เขาเล่าให้ฟัง หรือเขียนออกมาเป็นเอกสารหลักสูตร
อย่าหลงงมงายกับการพัฒนาเอกสารหลักสูตรเพื่อหาเงินใช้กันอยู่เลย โปรดสงสารประเทศชาติเถอะ ช่วยสงเคราะห์ครู ให้สามารถจัดการกับการกระตุ้นให้นักเรียนของเขาได้เรียนรู้ ตามที่เขาสนใจหรือถนัด ด้วยความสมัครใจของเขา เพื่อให้เขาได้เรียนรู้จากการกระทำของเขาเอง น่าจะเป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองมากกว่า
- หรือไม่ได้ ต้องปรับหลักสูตร เท่านั้น
เพราะการทำให้กระดาษเปื้อนหมึก มีราคาที่ย้อนกลับสูงกว่า ทำครูให้มีศักยภาพในการพัฒนานักเรียน ซึ่งจะพลาดเสียไม่ได้
-ถ้าเช่นนั้น ก็ขอแสดงความเสียใจกับประเทศไทย
- หลักสูตรกับการปรับแก้ดูจะเป็นของคู่กันกับนักการเมือง หรือผู้บริหารกระทรวงศึกษา ใครเข้ามาก็มองหาอาหารชิ้นแรก คือ การปรับแก้หลักสูตร ทุกที เพราะต้องใช้เงินมหาศาลหรือเปล่าหนอ
- หลักสูตรมันเป็นคนเลวนักหรือถึงต้องปรับแก้มันนัก ความจริงมันเป็นเพียงเอกสารที่มีความหนักไว้รอการชั่งกิโลขายมากกว่า การใช้อย่างจริงจัง เพราะคนสร้างก็อาจจะยังไม่รู้จักหลักสูตรด้วยซ้ำไป เพราะหลักสูตรมันไม่ใช่เอกสารเล่มหนาๆ ที่ทุกโรงเรียนต้องหาทุนทรัพย์มาพิมพ์หรือสำเนาเก็บไว้ในตู้จนแน่นเอี๊ยด รอฝุ่นเกาะ และรอให้กระทรวงศึกษาธิการปรับแก้ จะได้ชั่งขาย แล้วพิมพ์หรือสำเนาใหม่มาวางไว้แทน
- แล้วหลักสูตรมันคืออะไรล่ะ?
ลองคิดเล่นๆ ดูนะ คำว่า "หลักสูตร" จะนำมาใช้ หรือเรียกกันเมื่อเกิดเหตุการณ์สองลักษณะ คือ การเรียนการสอน(ชื่อเก่า) การเรียนรู้(พยายามเรียกกันไหม่) และการฝึกอบรม(การหาเงินใช้)
การเรียนการสอนหรือการฝึกอบรมที่เห็น และเป็นอยู่ ก็คือ การจัดลำดับการถ่ายทอดขึ้ปากของคนๆ หนึ่งให้อีกคนหนึ่งหรือหลายคนฟัง จด เก๋หน่อยก็อาจะเรียกว่า การอบรมเชิงปฏิบัติการ ซึ่งเป็นอบรมที่มีการแทรกการปฏิบัติของปากกาบนกระดาษ ของปากกับหูผู้เข้ารับการอบรม หรือบางทีดีหน่อยก็มีการปฏิบัติจริงบ้าง และที่โฆษณาเสียหรูว่า จะเกิดศักยภาพที่เลิศหรู แต่เมื่ออบรมเสร็จก็นำไปทำอะไรไม่ได้ เสียเงินฟรี อาจมีคนโชคดีบางคน เอาไปใช้ประโยชน์ได้บ้าง ก็นับว่าคุ้มมาทีเดียว
- แล้วหลักสูตรล่ะอยู่ตรงไหน? เศษกระดาษแผ่นหนึ่ง ที่บอกช่วงเวลา๑ กำหนดชื่อเหตุการณ์หรือเรื่อง๑ และคนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เรียกกันว่า ครู หรือวิทยากร และนักเรียนหรือคนฟังอีก๑ นั่นหรือ คือ "หลักสูตร"
- ถ้าไม่มี คนการเรียนรู้ การฝึกอบรมจะเกิดคำว่าหลักสูตรไหม? ไม่เลย แล้วสมัยทิศาปาโมกข์ล่ะ เขามีหลักสูตรอยู่ที่ไหน หรือเขาไม่มีหลักสูตร ถ้าไม่มี เขาปฏิบัติเยี่ยงครู หรือวิทยากรได้อย่างไร? และแถมยังเรียกครู อาจารย์ด้วยเช่นกัน
- เมื่อคิดถึงทิศาปาโมกข์ เช่นนี้ "หลักสูตร" จึงน่าจะเป็นเพียง "เหตุการณ์ที่เป็นปฏิสัมพันธ์ ระหว่างสองเรา" (คือ คนที่ถูกเรียกว่า "ครู/อาจารย์" กับคนที่ถูกเรียกว่า "นักเรียน/นักศึกษา/นิสิต" ก็เรียกกันไป ตามอยาก) เพื่อผลประโยชน์อย่างหนึ่ง คือ "สติปัญญา" ในอดีต ซึ่งประกอบด้วยความมีสติ ความสามารถ ความรู้ที่จะใช้ความสามารถที่ได้รับการฝึกปรือมาจากผู้ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็น "อาจารย์" เพื่อประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน และเป็น "สมบัติ" ที่ติดอยู่กับอาจารย์ ใครจะเอาไป หรือเคลื่อนย้ายไม่ได้ แต่ปัจจุบัน กร่อนเหลือเพียง "ความรู้/ความจำ" เท่านั้น หาใช้ประโยชน์อะไรได้ไม่? ต้องคิดดีๆ ก่อนนะ จึงมาแย้งว่า "ใช้ประโยชน์ได้" เพราะเท่าที่เห็น คนงานทุกคนที่ทำงานรับจ้างเขาอยู่ขณะนี้ ได้ใช้ความรู้ความจำที่เล่าเรียนมาบ้างไหม? เปล่าเลย ต้องมาเรียนรู้การทำงานกันใหม่ทั้งนั้น บางแห่งยังไม่ยอมรับเข้าทำงานด้วยเลย ใช่ไหมเอ่ย?
- คนในอดีต เมื่อเรียนรู้แล้วจะมีสติปัญญาสูงกว่า คนสมัยปัจจุบัน
- คนในอดีต เมื่อเรียนรู้แล้วจะมีความสามารถสูงกว่า คนสมัยปัจจุบัน
- คนในอดีต เมื่อเรียนรู้แล้วจะมีความเฉลียว ฉลาดสูงกว่า คนสมัยปัจจุบัน เพราะว่า มีบางสิ่งบางอย่างที่คนในอดีตทำไว้ คนปัจจุบันไม่มีปัญญาทำได้อย่างนั้นอีกเลย แม้แต่จะรู้เพียงว่า เขาทำอย่างไรก็ยังหมดปัญญา ไม่อาจจะรู้ได้ จริงไหมล่ะ
คราวนี้ ใครอยากจะรู้ว่า อาจารย์แห่งทิศาปาโมกข์เขา อบรมสั่งสอนศิษย์ของเขาอย่างไร จึงได้เก่งหนักหนา ก็ไปลอกเอาของเขามา โดยการจำ ต่อมาก็โดยการเขียน สิ่งที่ได้มาเป็นเพียง "เอกสารหลักสูตร" ไม่ใช่ "หลักสูตร" เพราะหลักสูตรติดอยู่ที่ตัวอาจารย์ทิศาปาโมกข์โน่น
ดังนั้น
- การปรับหลักสูตร จึงน่าจะเป็นการปรับวิธีการจัดการเรียนรู้ของคนหนึ่ง ที่จัดให้กับอีกคนหนึ่ง เพื่อกระตุ้นให้เขาเกิด "สติปัญญา" ไม่ใช่ความรู้ความจำเยี่ยงปัจจุบัน หรือที่เรียกกันว่า พัฒนาศักยภาพของครู ให้สามารถกระตุ้นให้คนเรียนรู้สิ่งต่างๆ ได้อย่างหลากหลาย ลึกซื้ง ต่อเนื่อง ยาวนาน ด้วยกระบวนการ วิธีการกระทำของเขาเอง และเมื่อสิ้นสุดการกระทำ หรือยังไม่สิ้นสุดก็เป็นได้ เขาจะรู้เอง ว่าเขากำลังทำอะไร ได้อะไร รู้อะไร ดีตรงไหน ตรงใดไม่ดี จะแก้ไขอย่างไร? จากนั้นเขาก็จะแก้ไขจนได้สิ่งที่ดีที่สุดตามที่เขาต้องการ
- กระบวนการ วิธีการปฏิบัติของเขา ถือว่า เป็นหลักสูตร อยากรู้ว่าเขาทำอย่างไร ก็ต้องให้เขาเล่าให้ฟัง หรือเขียนออกมาเป็นเอกสารหลักสูตร
อย่าหลงงมงายกับการพัฒนาเอกสารหลักสูตรเพื่อหาเงินใช้กันอยู่เลย โปรดสงสารประเทศชาติบ้างเถอะ ช่วยสงเคราะห์ครู ให้สามารถจัดการกับการกระตุ้นให้นักเรียนของเขาได้เรียนรู้ ตามที่เขาสนใจหรือถนัด ด้วยความสมัครใจของเขา เพื่อให้เขาได้เรียนรู้จากการกระทำของเขาเองอย่างสูงสุด น่าจะเป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองมากกว่า
- หรือ ไม่ได้!!! ต้องปรับหลักสูตร เท่านั้น
- หรือการทำให้กระดาษเปื้อนหมึก มีราคาที่ย้อนกลับสูงกว่า ทำครูให้มีศักยภาพในการพัฒนานักเรียน
- ซึ่งจะพลาดเสียไม่ได้
- การปรับหลักสูตรที่เป็นเพียงการแก้เอกสาร ไม่ทำให้ครูไทยมีศักยภาพเพิ่มขึ้นหร็อก แต่สิ่งที่เพิ่มขึ้น คือ ค่าใช้จ่ายอันมหาศาลของรัฐ ซึ่งอภิโปรเจกต์เท่าไรก็น่าพิศมัยเท่านั้น
ถึงเวลาต้องถอนทุนคืนแล้ว
-ถ้าเช่นนั้น ก็ขอแสดงความเสียใจกับประเทศไทย