๙ วัน.. กับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น

สายสัมพันธ์ IOCS

๑ เดือนก่อนหน้ากล่าวถึงตัวผู้เล่าก่อนละกัน ผมเป็นวิศวกรทำงานมาเป็น ๑๐ ปีแล้ว   ช่วงนี้ก็กำลังเตรียมงานโปรเจ็คต์ใหม่  แต่อยู่ดีๆ ก็ได้รับข่าวจากสวรรค์ผ่ากลางกระ… ว่าจะต้องไปเข้าร่วม workshop ตั้ง ๘ วัน   ตายแล้ว!… ทำไงดี งานนี้สำคัญมากด้วย  ถ้าเราไม่อยู่น้องๆ  จะทำไหวไหม  ลำพังที่เตรียมกันอยู่ก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว   เบื่อจัง… ไปหาเบียร์กินกับเพื่อนดีกว่า   แก้เซ็งคิดมากไปก็เท่านั้นยึด Concept เดิมคือ Let it be แปลเป็นไทยว่า “ช่าง…มัน”  เดี๋ยวใกล้ๆ ค่อยหาเรื่องเบี้ยวเอาก็แล้วกัน.. ชินแล้ว ๒ วันก่อนไปเอาไงดี ทำไมไม่มีข้อสรุปซะทีจะให้ทำทั้งสองอย่าง  ผมเป็นคนนะ แยกร่างไม่ได้  จะต้องให้แว็บไปแว็บมา  เฮ้อ! เหนื่อยจัง..  มีแต่ปัญหา  ปัญหาก็ยังแก้ไม่ตก   ผู้รับเหมาก็ไม่ดี   เตรียมงานจะทันหรือเปล่าก็ไม่รู้ พรุ่งนี้จะเจออะไรอีกบ้าง    ทำงานมาจนป่านนี้แล้วทำไมเป็นอย่างนี้นะ   ยิ่งนานวันยิ่งไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง   น้องๆ ก็ยังบินเองไม่ได้  ปล่อยไปก็คงโดนผู้รับเหมายำตายพอดี … และแล้วก็ถูกเรียกให้เข้าไปประชุมกับหัวหน้าเรื่องที่จะให้เข้า workshop นี้   ผมก็พยายามอธิบายสาเหตุว่าทำไม่จึงไปไม่ได้   แต่ก็มีเสียงตอบกลับมาจากพี่ที่เสนอให้ไปว่า “ทำไมไปไม่ได้!   ถ้า… มันตายไป   จะไม่มีใครทำแล้วหรือไง”  อืมม์.. เล่นกันเอาถึงตายเลยหรือ.. แค่ลาออก หรือลาป่วยก็พอแล้ว     สรุปว่ายังไงก็ต้องไป  มีเวลาทำใจและมีเวลาจ่ายงานเพียงวันเดียว   งานนี้มีคนรับเคราะห์บานเลย สาธุ อย่าจองเวรกันนะ วันเดินทางมายัง โรงแรม บางกอกกอล์ฟ สปา รีสอร์ท                มือถือร้องครวญครางดุจจะขาดใจ   จะโทรตามกันทำไมนะ   ผมก็จ่ายงานไปแล้ว อธิบายงานไปแล้วตั้งหลายรอบ   ยังไม่เข้าใจกันอีกหรือ  ยิ่งคิดยิ่งทุกข์ใจ   กลับไปจะต้องเจอวิบากกรรมอะไรอีกบ้างก็ไม่รู้… เตรียมใจไว้ได้เลย        รถมารับแล้วนั่งบ่นให้เพื่อนฟัง บ่นไปมือถือก็ดังไป เอาซี่มีแรงดังก็ดังไป  มีแรงโทรได้ก็โทรไป  แต่ถ้าพูดไม่เข้าหูละก็รับรอง… ตาย ถึงที่พักขออาบน้ำ แก้เครียด เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   อ้าวเย็นแล้วลงไปงานเลี้ยงดีกว่า…  ว้าว!! บุฟเฟ่ต์ ดีใจจัง   ผู้มาร่วม workshop มาจาก ๔ องค์กร  คือ คณะแพทย์จาก ม.นเรศวร, อาจารย์จาก ม. ทักษิณ, มูลนิธิสยามกัมมาจล และ เรา  ปตท. เออาร์ (ปตท. อะโรเมติกส์ และการกลั่น จำกัด (มหาชน))       ตอนกินข้าวเขาให้นั่งคละกัน โต๊ะเราคุยสนุกแต่ละคนคุยเก่งมาก…..  คืนนั้นหลับสบายเหนื่อยจากการเดินทาง หรือว่าฝอยมากไปก็ไม่รู้.. สนุกจัง วันแรก... เปิดใจเขาให้เขียนความตั้งใจที่มา.. แฮะๆ จริงๆ แล้วว่างเปล่าเพราะถูกฟ้าประทานให้มา   แต่ไม่เป็นไรเอาตัวรอดได้... ลอกครับลอก วันนั้นมีกิจกรรมเปิดใจ วาดรูปแล้วผลัดกันเล่าเรื่อง …ผมไม่ได้ฟังคนอื่นเล่าเรื่องแบบนี้มานานแล้ว (ปกติจะนั่งฟังผู้รับเหมา หรือ Sale เข้ามาขายของอย่างเดียว)    เรื่องของเพื่อนๆ สนุกดี ได้รู้ว่าบางเรื่องมันเป็นเรื่องเล็กๆ ของเราแต่ยิ่งใหญ่สำหรับคนอื่น   ยิ่งถ้าเราเปิดใจก็จะยิ่งเห็นในรายละเอียด        แปลกใจจัง!.. ทำไมวันนี้ผมมีสมาธิ  เพราะปกติป่านนี้จิตใจจะวอกแวกไปไหนต่อไหนแล้ว   สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเพราะอะไร  วันที่สอง… ตัวเองได้ฟังเรื่องของพี่ๆ แต่ละคน   ได้ลองเป็นคุณอำนวยด้วย   รู้แล้วละว่าการเป็นคุณอำนวยนั้นไม่ง่ายเลย   ผมพยายามจะเป็นคุณอำนวยและเป็นผู้ฟังที่ดี   เปิดใจรับฟังเวลาผู้อื่นเล่า   แล้วเราก็เปิดใจจริงๆ เปิดจนเพลินไม่ได้ดูเวลาเลย… รู้ตัวอีกทีก็เกือบหมดเวลาแล้ว    ได้ฟังเรื่องเล่าของพี่ที่มาจากสยามกัมมาจล  เกี่ยวกับชีวิตการทำงานที่ผ่านมาว่า ความสำเร็จของชีวิตที่เราต้องการที่จริงแล้ว คืออะไร?  ใช่สิ่งที่เรากำลังเป็นอยู่หรือเปล่า?    ทำให้ย้อนนึกถึงตัวเอง  เหมือนเวลาในชีวิตของเราหายไปช่วงหนึ่ง       เพราะหัวข้อที่ให้เล่าคือ ความประทับใจในชีวิตการทำงาน  แต่ทำไมที่ผ่านมา ๔-๕ ปีผมจึงนึกไม่ออก… เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี้ย…วันนี้ได้คำตอบแล้วว่าทำไมเมื่อวานเรารู้สึกสงบและมีสมาธิ   ที่นี่มีอะไรพิเศษ  คำตอบคือ นาฬิกา   ที่นี่ไม่มีนาฬิกา  เราไม่ต้องมาพะวงถึงเวลาว่ากี่โมงแล้ว  งานอะไรยังไม่เสร็จ  ยังเหลือเวลาอีกกี่ชั่วโมงถึงจะเลิกงาน … รู้สึกดีจัง ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว… วันที่สาม… หัวเราะลั่นเอ่ยถึงกิจกรรมแบ่งนิสัยคนตามลักษณะของสัตว์ ๔ ชนิดคือ  กระทิง  เหยี่ยว  หนู  หมี    ผมมั่นใจสุดๆ ว่า “ฉันนี่ละกระทิงของแท้”   จริงเสียด้วยแถมมีนิยามเพิ่มเข้ามาอีกด้วยว่าเป็น  กระทิงเขาแหลม   แบบว่าขาลุยขวิดดะ  เอาเป็นว่าลงสนามเมื่อไร ไม่ตายไม่เลิก  เป็นผู้นำที่มีพลังมุ่งเน้นผลงาน แต่ไม่ค่อยรอบคอบ  (โอ๊ย! โดนจริงๆ)  กิจกรรมเอาชีวิตรอดจากดวงจันทร์ ไปให้ถึงยานแม่ด้วยของ ๑๕ ชิ้น  โดยให้เรียงลำดับความสำคัญ   เขาให้เราแบ่งกลุ่มด้วยเกมบวกเลข  หญิงเป็นห้าสิบสตางค์ ชายเป็นหนึ่งบาท …เย้! วิศวกรตกรอบสอง   กลุ่มของเรามีผมเป็นกระทิง  มีพี่ที่เป็นเหยี่ยว และพี่อีก ๒ คนเป็นหนู     ตอนแรกที่กลุ่มเราคิดร่วมกันนั้น พี่ที่เป็นหนูเขาคิดถูกต้องเลยล่ะ   แต่เนื่องด้วยผมเป็นกระทิงและเป็นวิศวกรที่มีไอเดียบรรเจิด  ก็เลยลากและพากลุ่มออกทุ่งออกทะเลไปเลย    แต่ทุกคนก็น่ารักมากนอกจากจะไม่ห้ามยังช่วยออกความคิดสุดๆ เล่นเอาหัวเราะจนน้ำตาไหลเลย เหมือนได้กลับเป็นเด็กอีกครั้ง… ไม่ได้หัวเราะจนกลั้นไม่อยู่แบบนี้มานานแล้วสิ่งที่ได้จากกิจกรรมวันนี้  ทำให้หันกลับมามองตัวเองว่าที่ผ่านมา  …เราเป็นหัวหน้าเป็นผู้นำของคนอื่นๆ ด้วยความมั่นใจว่าความคิดของเราถูกต้องเสมอ…  จริงๆ แล้วใช่หรือเปล่า เราคิดถูกต้องเสมอหรือเปล่า น้องๆ ของเราอาจจะคิดถูกและเก่งกว่าเราก็ได้นะ วันที่สี่ถึงวันที่หก... ท่องโลกกว้างกบนอกกะลาครับ นิยามของทริปนี้มีอะไรที่พึ่งได้เรียนรู้เยอะมาก  ได้ไปเจอบุคคลที่ไม่ได้เจอมานาน ที่ บริษัท เอ็นโอเค พรีซิชั่น คอมโพเนนท์ (ประเทศไทย) จำกัด ไม่คิดว่าจะได้เจอพี่เขาที่นี่   ลาออกจากที่ทำงานเก่าในเวลาใกล้ๆ กัน ได้เห็นเขาประสบความสำเร็จก็นึกอิจฉาเล็กๆ อยู่เหมือนกันไปลงพื้นที่ของ สำนักงานเกษตรจังหวัดพระนครศรีอยุธยา ๓ ที่ คนที่นั่นน่ารักมาก ทุกๆ คนที่ไปก็สนุกมาก เหมือนเด็กไปทัศนศึกษา  ไม่ต่างอะไรกับจับปูใส่กระด่ง  ชาวบ้านที่มาต้อนรับให้ความรู้สึกที่อบอุ่นมาก  ขนมอร่อยด้วยไป มูลนิธิข้าวขวัญ จังหวัดสุพรรณบุรี  ได้อะไรที่เป็นนิยามของ KM หลายเรื่องชอบที่เขาพูดว่า …ก็เหมือนการขี่จักรยาน ต่อให้อธิบายไปเท่าไร ถ้าไม่ลองขี่เองก็ไม่มีทางเป็น  แต่เราต้องทำให้เขามีความเชื่อมั่นว่ามันขี่ได้….   ผ่านมาหลายวันตอนนี้ไม่สนใจมือถือแล้ว  ตั้งใจปิดเครื่อง  ไม่ไช่เบื่อที่จะรับนะ แต่รู้สึกว่าตอนนี้ผมคงช่วยอะไรไม่ได้มาก   ถ้ามัวแต่พะวงเรื่องนี้จะทำให้ไม่มีสมาธิด้วย   ถึงตอนนี้ผมเลือกแล้วว่าเมื่อมาที่นี่แล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุด  วันที่เจ็ดถึงวันที่เก้า… กลับมาที่ บางกอกกอล์ฟ สปา อีกครั้งเริ่มนำสิ่งต่างๆ ที่ได้จากการเรียนรู้มาคิดถึงสิ่งที่ต้องนำกลับไปทำที่ทำงาน  ไม่ว่าจะเป็น รูปแบบของโมเดล หรือหลักการเปิดใจ  ฟังความคิดเห็นของผู้อื่น  ตอนแรกผมคิดว่าคงไม่มีอะไร   แต่เกิดเรื่องในกลุ่ม PTTAR เสียก่อน   เนื่องจากในกลุ่มความคิดเห็นไม่ตรงกันเล็กน้อย   เพราะแต่ละคนมาจากแต่ละสายงาน และทุกคนก็ตั้งใจที่จะทำให้งานนี้สำเร็จ   แต่เพราะความตั้งใจทำให้จริงจังมากเกินไป จนทำให้วันนั้นทั้งวันไม่ได้ข้อสรุปอะไรเลย    คืนนั้นกลุ่ม PTTAR นัดไปคุยเพื่อปรับความเข้าใจว่าพวกเราเป็นทีมเดียวกัน  ลำพังแค่นี้เรายังแตกคอกันเอง  แล้วสิ่งที่เราต้องทำต่อจากนี้ไปจะไม่ยากกว่านี้อีกหรือ  เมื่อพวกเราถอยออกมาคนละก้าวมองในสิ่งที่เราอยากจะเห็นร่วมกัน   ตอนนี้จึงได้ข้อสรุปแล้วว่าวิสัยทัศน์จะเป็นอะไร และจะงัดกลยุทธ์อะไรมาใช้กับสิ่งที่พวกเราจะต้องนำกลับไปทำที่ PTTAR ดี….  สู้ๆ สุดท้ายก็สำเร็จจนได้ วันสุดท้ายของกิจกรรม พูดตามตรง.. ผมไม่อยากกลับเลย     เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนที่นี่น่ารักมากถึงจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ   แต่ยอมรับว่าพวกเราสนิทกันมาก   จนมีแต่คนทักว่าเหมือนรู้จักกันมานาน   หลังจากนี้ผมสัญญาว่าจะหาโอกาสไปเยี่ยมทุกคน   ไปดูว่าภาระกิจที่ทุกคนต้องกลับไปทำนั้นเป็นอย่างไรบ้าง  คิดถึงทุกคน  แอบน้ำตาซึมนิดๆ แต่ไม่อยากให้ใครเห็น กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงทิ้งไว้สามวันหลังกลับมา  ผมถึงจะเริ่มเขียนเล่าประสบการณ์เพราะต้องการพิสูจน์สิ่งต่างๆ ที่เราได้จากการไปครั้งนี้   นอกเหนือจากความรู้เกี่ยวกับ KM คือ   ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้รู้จักที่จะฟังความคิดเห็นของคนอื่น   เปิดรับเรื่องราวต่างๆ โดยไม่มีอคติหรือความคิดส่วนตัวเข้าไปเจือปน ได้รู้จักที่จะเชื่อใจคนอื่น     ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่อยู่ห่างจากที่ทำงานนานที่สุด   แรกๆ ก็กังวลและไม่สบายใจ แต่ก็ได้รับคำแนะนำดีๆ ที่จะต้องรู้จักเชื่อใจคนอื่น  เวลาที่เราไม่อยู่พวกเขาก็ทำกันได้   ขอให้เชื่อใจในคนของเรา  ได้รู้จักคนดีๆ ในสถานที่ดีๆ   ซึ่งปกติคงไม่มีโอกาสได้เจอกัน  สายสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นนี้ผมเชื่อมั่นว่ามันยืนนานตราบเท่าที่เรายังคงมีความรู้สึกดีๆ ให้กันเสมอไป 

 

[sailoy]

เจ้ว่าเปลี่ยนรูปที่ Update ดีก่านะ

[อ้อ]

โอโห...เขียน blog แรกก็เขียนแบบเรื่องเล่า (Storytelling) เลยนะเนี้ยะ   แถมเขียนยาวรวดเดียวจบเลยนะคุณถา 

[Thawat]

ผมว่า มี "คุณลิขิต" ดาวดวงใหม่  โผล่มาแล้ว

บันทึกบรรยายได้เกิดจินตนาการเลยครับ

[ส่วนพัสดุ]

• เป็นครั้งแรกที่อ่านบล็อกยาวขนาดนี้
• เหมือนอ่านนิทานเรื่องหนึ่ง มองเห็นภาพและบรรยากาศเลยค่ะ
• ใครว่าวิศวกรเก่งแต่ภาคปฏิบัตินะ