เรียนรู้จากความผิด...อีกแล้ว

รู้สึกผิด แต่ไม่หงุดหงิดตัวเองเหมือนที่เคยเป็น

สัปดาห์นี้รับหน้าที่หลักประจำหน่วย คือคุมเครื่องอัตโนมัติ Hitachi 917 งานที่ดูเหมือนอัตโนมัติแต่มีงานมากมายที่เป็น "อัตตะ" โน "มือ" (แปลว่า ใช้มือของตัวเอง จาก 3 ภาษาเลยนะคะ อัตตะ = ตัวเอง (บาลี), โน พูดสั้นๆหน่อยคือ โนะ แสดงความเป็นเจ้าของ (ญี่ปุ่น), มือ (ไทย) คิดตามประสาคนชอบภาษาค่ะ) อย่างที่เคยเขียนไว้ละเอียดในบันทึกมาแล้ว ผสมกับอยู่เวรเช้าด้วยเกือบทุกวัน คือมาเปิดเครื่องเองตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง ทำตนเป็นหุ่นยนต์จนถึงเกินเที่ยงทุกวัน เพราะงานล้นหลามติดพัน พักประมาณ 1 ชั่วโมงแล้วก็กลับมาเป็นหุ่นยนต์ต่อจนถึงเสร็จงาน เติมน้ำยา ปิดเครื่องเกิน 4 โมงครึ่งทุกวัน สนุกนะคะ เพราะมีงานตลอด แม้ภาคบ่ายจะไม่ล้นเหมือนช่วงเช้า แต่เครื่องก็ไม่เคยได้ Stand by เกิน 5 นาทีสักครั้งเดียวเลย แต่ขอบอกว่า เหนื่อย....มากๆทุกวันค่ะ ผ่านมา 4 วันแล้วสัปดาห์นี้  

สิ่งที่เกริ่นไว้เป็นชื่อบันทึก เกิดเพราะทำการสลับสวิทช์น้ำเพื่อล้างเครื่องกรองน้ำเข้าเครื่องทุกเย็น แต่เมื่อเย็นวานลืมสลับสวิทช์กลับให้ถูกที่ ผลก็คือน้ำในถังสำรองหมดเกลี้ยงถัง เครื่องหยุดเดินตอน 10 โมงครึ่ง ต้องไปลำเลียงน้ำจากอีกถังมาใส่ พร้อมกับรอน้ำไหลให้ถึงระดับที่เดินเครื่องได้ เสียเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง ผลแล็บออกไม่ได้ ทำให้งานหยุดชะงักไปเลย รู้สึกผิดอย่างแรงเลยค่ะ ตั้งใจไว้เลยว่า จากนี้ไปจะต้องตรวจสอบจุดนี้ให้ดีทุกครั้งก่อนเปิดเครื่องตอนเช้าทุกครั้ง (ธรรมดาจะเปิดสวิทช์น้ำท่อหลัก แล้วก็เปิดสวิทช์เครื่องกรองน้ำเท่านั้น ไม่ได้เช็คว่าสวิทช์ที่เหลืออีก 3 จุดหมุนไปยังไง)

แปลกใจตัวเองอย่างหนึ่งว่า คราวนี้ไม่รู้สึกโกรธหรือหงุดหงิดตัวเองเหมือนที่เคยเป็น ทำให้ค่อนข้างใจเย็น จัดการลำเลียงน้ำเอง ตรวจสอบว่าเครื่องหยุดที่ตำแหน่งไหน ต้องเอา sample มาเริ่มทำใหม่ เพราะเวลาเครื่องหยุดแบบนี้ผลที่เครื่องดูดไปก่อนแล้วแต่ผลยังไม่เสร็จก็จะหายไปจากระบบเลย ต้องเริ่มต้นดูดกันใหม่ แล้วก็จัดการเตรียม sample ชุดใหม่รอไว้เรียบร้อย พอเริ่มเดินเครื่องใหม่ได้อีกครั้ง ก็งานเดินอย่างรวดเร็วไม่ติดขัดเลย

รู้ว่าเป็นเพราะเปลี่ยนวิธีคิดนั่นเองค่ะ รับรู้ว่าตัวเองทำผิด เรียนรู้ว่าจะไม่ให้เกิดขึ้นอีกได้ยังไง ทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่คิดอะไรในทางลบ คิดได้ว่า ถ้าเราไม่ทำผิดในวันนี้ เราก็ไม่ได้เรียนรู้ที่จะระวังเรื่องนี้ จะหงุดหงิดตัวเองไปทำไมเพราะสิ่งที่ทำไปแล้ว สู้เอาเวลามาจัดการเรื่องที่ต้องทำต่อไปให้ดี ดีกว่า พบว่า ทำให้ใจเย้น...เย็นค่ะ (ในขณะที่มีใครต่อใครมา บอกว่า...รายนี้ขอด่วน..รายนั้นขอด่วน...รายโน้นขอด่วนด้วยนะ กันเต็มไปหมดเลยค่ะ ฮ่า...ฮ่า)