ก้าวเล็กๆ สู่หนทางแห่งความสุขอันแท้จริง
ในแต่ละวัน เราก้าวเดินอย่างเร่งรีบ มุ่งสู่ถนนใหญ่ของชีวิต พบปะผู้คนมากหน้าหลายตา เรารีบทำสิ่งต่างๆ อยู่เสมอ เพราะมักถูกสอนว่าเวลาเป็นสิ่งมีค่า เราต้องทำหลายๆ สิ่งในเวลาเดียวกัน เราโทรศัพท์ถึงเพื่อนขณะที่มือหนึ่งกำลังตักข้าวเข้าปาก เราคุยกับคนที่มาติดต่อเรา ขณะที่ใจกำลังคิดถึงมื้อกลางวัน เรานั่งกินข้าวในขณะเดียวกัน เราก็ดูข่าวทางทีวีไปด้วย เราเดินจนเกือบวิ่งจากที่แห่งหนึ่งไปยังอีกแห่งหนึ่ง เรารีบอยู่ตลอดเวลา เราหงุดหงิดที่ทำบางอย่างได้ไม่มากพอ เวลายี่สิบสี่ชั่วโมงในหนึ่งวันดูเหมือนจะน้อยเกินไปสำหรับเรา เรานอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย และตื่นเช้าขึ้นมาทำอะไรเหมือนๆ เดิมกับชีวิต มีสุข มีทุกข์สลับกันไปในแต่ละวัน อารมณ์ขึ้นๆลงๆ บางทีก็ดีใจจนออกนอกหน้าเวลาทำงานแล้วได้รับคำชื่นชม บางทีก็เป็นทุกข์เพราะสิ่งที่ทำมันออกมาไม่ดี แถมโดนด่าจากคนรอบข้าง แถมคิดในใจว่า ทำดีทำไมไม่ได้ดี โลกนี้ช่างไม่มีความยุติธรรมเอาเสียเลย เราเป็นทุกข์ใจกับสิ่งเหล่านี้ จะเป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะมีความสุขตลอดเวลาและ ตลอดไปโดยไม่มีความทุกข์ความผิดหวัง
วันหนึ่งข้าพเจ้าตื่นขึ้นมา พร้อมกับถามตัวเองว่า ที่ทำทั้งหมดนี้ในชีวิต ทำเพื่ออะไร ที่เราทั้งหลายวิ่งวุ่นกันอยู่นี้ ก็เพื่อที่จะมีความสุขในชีวิตอย่างนั้นหรือ แต่ทำไมความสุขมันจึงยังไม่มาถึงเสียทีล่ะ เมื่อไหร่กันที่เราจะมีความสุขอย่างแท้จริง โดยไม่ต้องวิ่งวุ่นอยู่ตลอดเวลาแบบนี้
เมื่อไม่นานมานี้ ข้าพเจ้าได้พบหนทางที่จะก้าวเดินต่อไปในชีวิตอันวุ่นวายนี้ จากคำชี้แนะของกัลยาณมิตรท่านหนึ่ง ข้าพเจ้าใช้เวลาคิดถึงสามปี ในการพิจารณาลองหาเส้นทางอื่นๆ ที่ข้าพเจ้าอาจจะคุ้นเคยกว่า และรู้สึกเป็นธรรมดากว่า แต่จนแล้วจนรอด ไม่มีเส้นทางใดจะตอบปัญหา และข้อสงสัยในการใช้ชีวิตของข้าพเจ้าได้ แม้แต่คำอธิบายในทางวิทยาศาสตร์ ที่ว่าด้วยการกำเนิดของโลกและจักรวาล การกำเนิดของสรรพชีวิต ทฤษฎีวิวัฒนาการ เรื่องราวว่าด้วยเรื่องการสูญพันธุ์ของไดโนเสาร์ การมีมนุษย์บนโลก สิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้เพิ่มพูนความรู้ในการใช้ชีวิตของข้าพเจ้าแม้แต่น้อย ความรู้ในทางวิทยาศาสตร์ก็ไม่สามารถตอบคำถามที่ข้าพเจ้าสงสัยในการเกิดมามีชีวิตและการวิ่งวุ่นของมนุษย์ได้ มีใครบางคนบอกว่า พระพุทธเจ้าเท่านั้นที่ล่วงรู้ทุกอย่าง เพราะพระองค์ได้ตรัสรู้ความจริงอันยิ่งใหญ่ และกัลยาณมิตรของข้าพเจ้าท่านหนึ่งก็ได้บอกไว้เมื่อสามปีที่แล้วว่า จงไปศึกษาวิชาของพระพุทธเจ้า ข้าพเจ้าจึงเริ่มก้าวเดินไปตามเส้นทางนั้น เส้นทางที่จะเดินไปสู่โรงเรียนที่จะสอนให้เข้าใจคุณค่าความหมายแห่งชีวิต และการใช้ชีวิต มาจนปัจจุบันนี้ข้าพเจ้าก็ได้ก้าวเดินมาตามเส้นทางนั้นมาหลายก้าวแล้ว แม้จะเป็นเพียงก้าวเล็กๆ แต่เป็นก้าวย่างที่เข้าสู่หนทางแห่งความสุขอันแท้จริง
ความเห็น (4)
พี่ดีใจด้วยกับการก้วาเดินก้าวเล็กๆสู่หนทาง..........ของหมอยา และขออนุโมทนาในการตัดสินใจ.....ครั้งนั้น รวมทั้งขออนุโมทนากับหมอนิดด้วย......
สำหรับพี่แล้ว หมอยาเขียนเรื่องได้เจ๋งมากเก็บรวบรวมไว้ทำพ็อคเก็ตบุคดีมั้ย
อีกอย่างรูปภาพประข้อความก็ดูแล้วเจริญตา จรรโลงใจได้ดีเยี่ยม
เจ๋งจริงๆนะ
ขอบคุณพี่เตือนที่ให้กำลังใจค่ะ
อยากแบ่งปันสิ่งที่ได้จากการปฎิบัติ
และก็หวังใจว่าจะได้รับคำชื้แนะดีๆ
จากกัลยาณมิตรด้วยเช่นกัน
ยินดีต้อนรับสู่ทางสายนี้จ้า แล้วพี่เตือนหละคะ ลองเข้ามาเรียนวิชาของพระพุทธเจ้าหรือยัง
รูปประกอบของพี่ สวยเย็นตากะเย็นใจดีจัง
ดีใจมากๆเลยที่พี่เปิดบลอก นิดขอเอาไปเข้า แพลนเน็ตเน่อ
สวัสดีค่ะ หมอนิด
พี่อยู่บนเส้นทางสายนี้มานานแล้วล่ะ แต่ไม่กล้าแนะนำใคร เมื่อรู้ว่ามีใครเข้ามาในทางสายสายนี้พี่จะปลื้มปิตมากๆ เพราะพี่รู้ว่าใครก็ตามที่เข้ามานั้น จะได้เจอกับสิ่งที่หมอยา และหมอนิดได้เจอ