ท่าน คาลิล ยิบราน กวีและศิลปินชาวเลบานอน ได้แสดงทรรศนะเกี่ยวกับการเลี้ยงดูลูกไว้น่าสนใจ ดังนี้ครับ
บุตรของเธอ ไม่ใช่บุตรของเธอ เขาเหล่านั้น เป็นบุตรธิดาแห่งชีวิต
เขามาทางเธอ แต่ไม่ได้มาจากเธอ และแม้ว่าเขาอยู่กับเธอ แต่ก็ไม่ใช่สมบัติของเธอ
เธออาจให้ความรักแก่เขา แต่ไม่อาจให้ความนึกคิดเขาได้ เพราะว่าเขามีความคิดของตนเอง
เธออาจจะให้ที่อยู่อาศัยแก่ร่างกายเขาได้ แต่มิใช่แก่วิญญาณของเขา เพราะว่าวิญญาณของเขานั้น อยู่ในบ้านของพรุ่งนี้ ซึ่งเธอไม่อาจเยี่ยมเยือนได้ แม้ในความฝัน
เธออาจจะพยายามเป็นเหมือนเขาได้ แต่อย่าได้พยายามให้เขาเหมือนเธอ เพราะชีวิตนั้นไม่เดินถอยหลัง หรือห่วงใยอยู่กับวันวาน
เธอนั้นเป็นเสมือนคันธนู บุตรหลานเหมือนลูกธนูอันมีชีวิต ผู้ยิงเล็ง เห็นที่หมายบนทางอันมิรู้สิ้นสุด พระองค์จะน้าวเธอเต็มแรง เพื่อว่าลูกธนูจะวิ่งเร็วและไปไกล
ขอให้การโน้มงอของเธอในอุ้งพระหัตถ์ของพระองค์ เป็นไปด้วยความยินดี เพราะว่าเมื่อพระองค์รักลูกธนูที่บินไปนั้น พระองค์ก็รักคันธนูซึ่งอยู่นิ่งด้วย
ผมนำแนวคิดดังกล่าว มาประยุกต์ใช้ในการเลี้ยงลู ให้เหมาะกับบริบทของสังคมไทย ดังนี้ครับ
ผมจะเน้นให้ลูกเป็นตัวของตัวเอง ตามที่เขาต้องการ ด้วยการฝึกให้ตัดสินใจด้วยตนเอง ฝึกให้รับผิดชอบด้วยตนเอง ทั้งเรื่องเรียน งานบ้าน งานส่วนตัว เรื่องกิน เรื่องนอน เรื่องเล่น โดยผมและภรรยาจะกำหนดเป้าหมายแต่ละเรื่องเป็นกรอบไว้ แต่เป็นกรอบที่ยืดหยุ่นได้บ้าง
หลักการดำเนินชีวิต ก็จะเน้นการเรียนรู้ร่วมกัน ระหว่าง พ่อ แม่ ลูก
ปัญหาก็มีบ้างครับ ( เพราะเป็นลูกคนเดียว ปู่ย่าตายายตามใจ ) เช่น ขาดการรับผิดชอบในบางเรื่อง ไม่มีวินัยในบางกรณี ชอบผลัดผ่อนว่า เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน ประเดี๋ยวทำ ในกรณี ผมและภรรยาต้องใจเย็นครับ ค่อยเป็น ค่อยไป ค่อยพัฒนาไป
ค่อยพัฒนาไปด้วย จิตที่เบิกบาน และ ด้วยวิญญาณของครอบครัว ครับ
ขอบคุณครับ
ชอบเเนวคิดที่ เสนอ ครับ
สวัสดีครับ คุณเศษหนึ่งส่วนสี่ของกลม ขอขอบคุณครับที่เข้ามาร่วมแสดงความคิดเห็น ตรงนี้ดีมากครับ
ออกความเห็น ตัดสินใจด้วยตนเอง เลือกสิ่งที่ตนเองชอบ จะมอบอำนาจการตัดสินใจให้กับเขา ให้เขารู้จักวางแผน ให้เขาสามารถเผชิญกับสิ่งรอบข้างได้ สามารถยืนต่อสู้ด้วยตนเอง อย่าเพิ่งพาอาศัยผู้อื่นมาก ต้องทำด้วยตนเองก่อน หากทำไม่ได้ จึงเข้าไปช่วยเหลือ
ขอบคุณครับ