วันนี้ไปอยู่เวรตามปกติ ระหว่างที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมน้ำยา ก็มีคนที่เป็นห่วงคิดถึงอยู่มาโผล่ตรงกระจกข้างห้องแล็บให้ดีใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะไม่ได้ข่าวคราวคืบหน้าอะไรเพิ่มเติมจาก"เธอ"ในบล็อกเลย ตั้งใจไว้ตั้งแต่ตอนที่ได้ข่าวว่า"เธอ"ใช้มือขวาไม่ได้เลย ต้องกดแป้นคอมพิวเตอร์ด้วยมือซ้าย ว่าจะไปเยี่ยมเยียน แต่เป็นเพราะความที่แทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ"เธอ"เลย บวกกับภารกิจรอบตัวทั้งครอบครัวและการงาน ทำให้ไม่ได้มีโอกาสติดตามสืบถามให้ถึงตัวสักที รู้สึกผิดอยู่ลึกๆที่ช่างให้เวลากับเรื่องนี้น้อยเหลือเกิน แถมเวลาก็ไม่รอท่าเอาเสียเลย เผลอแป๊บเดียวก็เลยปีใหม่ไปหลายวันแล้ว
พอได้เห็นหน้า"เธอ" จึงรู้สึกดีใจเป็นพิเศษ วิ่งออกมาจากห้องด้านใน ถอดถุงมือแทบไม่ทัน(ใจตัวเอง) เสื้อกาวน์ก็ถอดไม่หมดจากตัว แต่ด้วยความที่ใจอยากจะกอด"เธอ"เป็นอย่างยิ่ง ก็เลยขอกอดทั้งอย่างนั้น สำรวจตรวจตราเห็นว่าข้อมืออยู่ในสภาพปกติเรียบร้อยดี แต่ที่สังเกตเห็นได้ชัดก็คือรูปร่างที่บางลงเป็นอย่างมาก แม้จะไม่เคยกอด"เธอ"มาก่อนเลย แต่จากการมองด้วยตาก็รู้ว่า"เธอ"ตัวผอมบางลงเป็นอย่างมาก ตามที่"เธอ"เล่าก็คือหายไป 9 กิโลตอนที่ป่วย ทั้งที่ได้กลับมาหลายกิโลแล้วแต่ก็ยังคงหายไปไม่ต่ำกว่า 5 กิโลแน่นอน
น่าประทับใจที่"เธอ"ช่างเป็นผู้ให้เหลือเกิน "เธอ"มาเพื่อที่จะเอาการ์ดปีใหม่มามอบให้ด้วยตนเอง กอดไปหลายทีด้วยความคิดถึงและดีใจ ให้สมกับที่คิดเป็นห่วงแล้ววันนี้ได้เห็น"เธอ"กลับมาเป็นปกติดี รู้สึกเหมือนได้พบน้องที่สนิทมากๆคนหนึ่ง เอาภาพมาฝากกันด้วยค่ะ เอาแบบเล้ก...เล็กเพราะท่าทาง"เธอ"จะไม่ค่อยอยากเปิดเผยตัวสักเท่าไหร่ค่ะ ภาพประจำบล็อกก็เพิ่งจะใส่ภาพจริงแต่ก็มี"ลูกรัก"บังหน้าไปซะตั้งค่อนหน้า
น่าแปลกใจที่ได้พบหน้าค่าตา พูดคุยกับ"เธอ"น้อยมาก แม้ในบล็อกก็แทบจะไม่เคยเข้าไปเขียนความเห็นอะไรมากมายในบันทึกต่างๆของเธอ แต่รู้สึกรักและชื่นชมจิตวิญญาณของเธอที่สื่อสารได้จากทุกบันทึกที่"เธอ"เขียนถึงการดูแลผู้อื่น ประทับใจความมีจิตใจดี เข้าใจผู้อื่นอย่างลึกซึ้งที่"เธอ"มีต่อคนไข้ทั้งหลายของเธอ เป็นความประทับใจระดับที่ลึกมากจนยกให้"เธอ"เป็นคนพิเศษในใจคนหนึ่งทีเดียว
น่าอัศจรรย์ใจนะคะ ที่การเขียนที่เรารับรู้ได้จาก GotoKnow จะก่อให้เกิดความรู้สึกนี้ได้ ขอบคุณผู้ที่สรรสร้างและดูแล GotoKnow เป็นอย่างยิ่งจริงๆค่ะ สำหรับสิ่งดีๆที่มีให้ชีวิตทุกๆวัน