น่าแปลกใจกับความรู้สึกดีๆที่มีให้กันได้เพราะ GotoKnow


พูดคุยพบหน้ากันนับครั้งได้ แต่ความคิดถึงมีมากมายล้นเหลือ

วันนี้ไปอยู่เวรตามปกติ ระหว่างที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมน้ำยา ก็มีคนที่เป็นห่วงคิดถึงอยู่มาโผล่ตรงกระจกข้างห้องแล็บให้ดีใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะไม่ได้ข่าวคราวคืบหน้าอะไรเพิ่มเติมจาก"เธอ"ในบล็อกเลย ตั้งใจไว้ตั้งแต่ตอนที่ได้ข่าวว่า"เธอ"ใช้มือขวาไม่ได้เลย ต้องกดแป้นคอมพิวเตอร์ด้วยมือซ้าย ว่าจะไปเยี่ยมเยียน แต่เป็นเพราะความที่แทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ"เธอ"เลย บวกกับภารกิจรอบตัวทั้งครอบครัวและการงาน ทำให้ไม่ได้มีโอกาสติดตามสืบถามให้ถึงตัวสักที รู้สึกผิดอยู่ลึกๆที่ช่างให้เวลากับเรื่องนี้น้อยเหลือเกิน แถมเวลาก็ไม่รอท่าเอาเสียเลย เผลอแป๊บเดียวก็เลยปีใหม่ไปหลายวันแล้ว

พอได้เห็นหน้า"เธอ" จึงรู้สึกดีใจเป็นพิเศษ วิ่งออกมาจากห้องด้านใน ถอดถุงมือแทบไม่ทัน(ใจตัวเอง) เสื้อกาวน์ก็ถอดไม่หมดจากตัว แต่ด้วยความที่ใจอยากจะกอด"เธอ"เป็นอย่างยิ่ง ก็เลยขอกอดทั้งอย่างนั้น สำรวจตรวจตราเห็นว่าข้อมืออยู่ในสภาพปกติเรียบร้อยดี แต่ที่สังเกตเห็นได้ชัดก็คือรูปร่างที่บางลงเป็นอย่างมาก แม้จะไม่เคยกอด"เธอ"มาก่อนเลย แต่จากการมองด้วยตาก็รู้ว่า"เธอ"ตัวผอมบางลงเป็นอย่างมาก ตามที่"เธอ"เล่าก็คือหายไป 9 กิโลตอนที่ป่วย ทั้งที่ได้กลับมาหลายกิโลแล้วแต่ก็ยังคงหายไปไม่ต่ำกว่า 5 กิโลแน่นอน

น่าประทับใจที่"เธอ"ช่างเป็นผู้ให้เหลือเกิน "เธอ"มาเพื่อที่จะเอาการ์ดปีใหม่มามอบให้ด้วยตนเอง กอดไปหลายทีด้วยความคิดถึงและดีใจ ให้สมกับที่คิดเป็นห่วงแล้ววันนี้ได้เห็น"เธอ"กลับมาเป็นปกติดี รู้สึกเหมือนได้พบน้องที่สนิทมากๆคนหนึ่ง เอาภาพมาฝากกันด้วยค่ะ เอาแบบเล้ก...เล็กเพราะท่าทาง"เธอ"จะไม่ค่อยอยากเปิดเผยตัวสักเท่าไหร่ค่ะ ภาพประจำบล็อกก็เพิ่งจะใส่ภาพจริงแต่ก็มี"ลูกรัก"บังหน้าไปซะตั้งค่อนหน้า

   
   
  

น่าแปลกใจที่ได้พบหน้าค่าตา พูดคุยกับ"เธอ"น้อยมาก แม้ในบล็อกก็แทบจะไม่เคยเข้าไปเขียนความเห็นอะไรมากมายในบันทึกต่างๆของเธอ แต่รู้สึกรักและชื่นชมจิตวิญญาณของเธอที่สื่อสารได้จากทุกบันทึกที่"เธอ"เขียนถึงการดูแลผู้อื่น ประทับใจความมีจิตใจดี เข้าใจผู้อื่นอย่างลึกซึ้งที่"เธอ"มีต่อคนไข้ทั้งหลายของเธอ เป็นความประทับใจระดับที่ลึกมากจนยกให้"เธอ"เป็นคนพิเศษในใจคนหนึ่งทีเดียว

น่าอัศจรรย์ใจนะคะ ที่การเขียนที่เรารับรู้ได้จาก GotoKnow  จะก่อให้เกิดความรู้สึกนี้ได้ ขอบคุณผู้ที่สรรสร้างและดูแล GotoKnow เป็นอย่างยิ่งจริงๆค่ะ สำหรับสิ่งดีๆที่มีให้ชีวิตทุกๆวัน  

หมายเลขบันทึก: 157813เขียนเมื่อ 6 มกราคม 2008 22:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:41 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (10)

สวัสดีปีใหม่ด้วยความระลึกถึงยิ่งอีกครั้งค่ะพี่โอ๋

และฝากความระลึกถึงผ่านบล็อกพี่โอ๋   ไปถึง"เธอ"ด้วยนะคะ หลังๆนี้ก็แทบไม่ได้คุยกันเลย  เห็นเจ้าตัวเล็กขนฟูแล้วคิดถึงทุกที 

ความรู้สึกดีๆที่สื่อให้กันได้ นอกจากผ่านพิ้นที่ G2K ที่เอื้อให้แล้ว ยังเป็นเพราะใจที่นึกถึงผู้อื่นด้วยความปรารถนาดีของพี่โอ๋ด้วยนะคะ : )
  
ขอให้หลับฝันดีและราตรีสวัสดิ์นะคะพี่โอ๋ : )

สวัสดีปีใหม่ครับ คุณน้อง
    
เห็นด้วยครับ ไปตามอ่านบันทึกมาเพียงไม่มากนัก ก็เห็นแจ้งชัดถึงในจิตใจ เรียกว่า ความดี มิอาจซ่อนเร้น ก็ได้ครับ
     ทำงานหนักไม่ว่า แต่อย่าละเลยสุขภาพก็แล้วกัน .. Happy New Year 2008 ครับ

โห...เพิ่งทราบข่าวพี่จูน

หนิงก็มีประสบการณ์คล้ายๆกันค่ะ  แต่ของหนิงคนไข้PP ค่ะ หลังคลอดในเวรเช้า พอเวรดึก   ช่วงเช้าก็ให้เขาลุกไปห้องน้ำเพื่อมาเตรียมอบ  เราก็เตรียมยาฉีดต่อ   เขาไปสักพักก็ได้ยินเสียงล้ม   หนิงไปอุ้มเขามาที่เตียงเลยค่ะ  ตอนนั้นไม่ทันคิดอะไร

จากนั้นมาหนิงก็มีอาการปวดหลังตะหงิดๆ  ปวดจนต้องฉีดยา  ในที่สุดทนไม่ไหว  หมอเลยส่งออโธฯ  หุหุ  Rupture disc เลยค่ะ

ดีใจที่พี่จูนหายแล้ว  ขอให้กลับมาเหมือนเดิมไวไวนะคะ

สวัสดีครับ แวะมาเยี่ยมครับ

ขอให้มีความสุขและสนุกกับการทำดีต่อไปครับ

ขอบคุณน้องแอมแปร์นะคะ ยังไม่ได้แวะไปทักทายสวัสดีปีใหม่เลยให้น้องมาทักอีกแล้ว *-* ระยะหลังๆได้แต่แอบดูน้องแอมแปร์ทักทายกับกัลยาณมิตรทั้งหลายใน GotoKnow อย่างสุขใจอยู่เงียบๆ (อย่างรีบร้อนด้วยค่ะ) 

สำหรับพี่ Handy ก็อาศัยกระแสจิตล้วนๆอีกเหมือนกันค่ะ ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจกันเสมอๆ เป็นห่วงพี่เช่นกันค่ะ

น้องหนิงคะ คิดเหมือนพี่โอ๋เลยค่ะ กอดให้กำลังใจเผื่อไปแล้วด้วยค่ะ น้องหนิงเองก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะคะ อย่าให้เกิดขึ้นอีก คนที่ช่วยดูแลคนอื่นนี่ยิ่งต้องรักษาตัวเองให้ดีเป็นพิเศษเลยนะคะ เป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ

อ.ต้อมคะ ยินดีที่ได้รู้จักคุณลูกที่น่ารัก และคุณพ่อที่แสนดีอย่างอาจารย์ค่ะ เชื่อว่าเราขอและหวังในสิ่งเดียวกันค่ะ 

เริ่มกลับมา G2K คิดถึงคนหลายๆคนครับ มาเจอทีเด็ดที่บันทึกคุณโอ๋นี่เอง

ในที่สุดผมก็รู้ เห็น หน้าตัวจริงของคุณจูน ต่อไปผมจะได้ไม่วิ่งหนี เธอ อีก 

สวัสดีปีใหม่ครับ 

ยินดีต้อนรับกลับบ้าน GotoKnow ค่ะ อ.เต็ม ต้องมีคนคิดถึงที่ดีใจที่จะได้เจออาจารย์อีกเยอะแน่ๆค่ะ โอ๋ก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ รู้สึกจะเขียนไปในบันทึกคุณตุมปัง ที่หายไปนาน กลับมาแล้วรู้สึกไม่คุ้นเคยว่า พวกเราที่เคยแลกเปลี่ยนความคิดและเรื่องราวกันนั้น จะค่อนข้างผูกพันธ์กันด้วยใจอยู่แล้ว หายไป แม้ไม่ได้ถามถึง ก็ไม่ได้แปลว่าเราไม่คิดถึง มีเวลาแวะมาเมื่อไหร่ เราๆที่เคยทักทายพูดคุยก็ดีใจกันทุกครั้งนะคะ  

สวัสดีค่ะพี่โอ๋

   อ่านไป ก้อทายไปว่า น่าจะเป็นพี่ k-jira และแล้วก็ถูกจริง ๆ ค่ะ

      ภาพเล็กไปหน่อยนะคะ เพราะอยากเห็นพี่เขาแบบเต็ม ๆ เหมือนกันค่ะ

       ฝากความระลึกถึงและสวัสดีปีใหม่พี่เขาด้วยนะคะ และขอให้ดูแลสุขภาพดี ๆ นะคะ

คุณแป๊ดที่รักคะ พี่โอ๋ยังไม่ได้ขออนุญาต"เธอ"เลยค่ะ เกรงใจที่เอารูปมาลงด้วยความดีใจที่เห็น"เธอ"หายเจ็บป่วยแล้ว ก็เลยย่อให้เล็กๆเอาไว้ก่อนตรงนี้ แต่ในไฟล์อัลบั้มไม่เล็กค่ะ (แอบบอก...อิ..อิ..)

 

ขอบคุณมากค่ะพี่โอ๋.. วันนั้นแวะไปหาเห็นพี่กำลังยุ่ง เกรงใจมากเลย.. และไม่นึกว่าจะได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นแบบนี้เลย .. รักพี่โอ๋จังเลย

เมื่อวานนี้ อ.ปารมีทำเซอร์ไพร้ซ์จูน แวะไปที่วอร์ดเอาหนังสือไปให้ด้วยตนเอง ดีใจมากเลยค่ะพี่ อาจารย์น่ารักจัง ฝากขอบพระคุณมาทางนี้อีกครั้งนะคะ จูนเพิ่งลงเวรดึก (ดึกครั้งแรกหลังจากหยุดยาวไปเกือบ 2 เดือน)  ตอนเตรียมตัวก่อนขึ้นเวรก็นอนไม่หลับ (เพราะผิดเวลา) ดังนั้นพอออกเวรเลยทั้งมึนทั้งเบลอ  ยิ่งพอเห็นอาจารย์ยิ่งตะลึง (สารภาพว่าจำอาจารย์แทบไม่ได้เลย เพราะว่าอาจารย์ดูเด็กลงมากๆๆๆ) กว่าจะได้ยกมือไหว้สวัสดี อาจารย์ก็ตอนเดินเข้าไปถึงตัวแล้ว

ดีใจที่ได้เจอทั้งพี่โอ๋ และ อ.ปารมีนะคะ  รักพี่ๆทั้งสองคนมากเลย  เพราะพี่ๆเป็นอย่างนี้เอง จึงไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมถึงมีแต่คนรัก ^__^

 

Pigrun8a1 

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท