เมื่อนึกถึงนิทานเรื่อง
" คุณยายเก็บเงาะเน่า"
ที่มีนักท่องเที่ยวไปเที่ยวสวนผลไม้โดยเจ้าของสวนแจกตระกร้าคนละใบ
นักท่องเที่ยวสามารถเก็บผลไม้สด ๆจากต้นทานได้เท่าที่ต้องการ
พร้อมทั้งสามารถเก็บเงาะใส่ตระกร้ากลับบ้านได้ด้วย...
ทุกคนสนุกสนานเอร็ดอร่อยกับผลไม้สดจากต้น
และเมื่อถึงเวลากลับทุกคนก็มีเงาะลูกโต ๆ สด ๆ เต็มตระกร้า...
...ขณะบรรจุลงถุงเตรียมขึ้นรถ ต่างก็อวดกันถึงเงาะลูกสวยพวงใหญ่อย่างมีความสุข.. ..
ยกเว้นคุณยายที่เก็บเงาะเน่า ๆ มาเต็มตระกร้า...
เพียงเพื่อที่จะให้คนอื่นเห็นว่า สวนนี้จริง ๆ แล้วไม่ได้มีเฉพาะเงาะที่สด ๆ ใหม่ ๆ เท่านั้น แต่ยังมีเงาะเน่า ๆ เงาะที่โดนโรค แมลงทำลายตั้งเยอะ...
สุดท้ายคุณยายก็ได้เงาะเน่า ๆ กลับบ้าน...
เมื่อกลับจากการท่องเที่ยวเชิงเกษตร(อยู่)จังหวัดที่เขื่อนห้วยหลวง...
เกษตร(อยู่)จังหวัด ก็เลยได้เพียงภาพต้นไม้แห้ง ๆ มาฝากแทนภาพดอกไม้หรือวิวสวย ๆ........
.....มาดูกันว่าพอเป็น KM กับเขาหรือไม่..
ริมเขื่อนห้วยหลวง มีต้นไม้ใหญ่จำนวนมาก..ที่กำลังจะเหลือน้อย...
ต้นนี้อยู่ใกล้เขตพระราชฐานด้วยซิ....
ร่มไม้ใหญ่ที่ไม่สามารถเข้าพักพิงใต้ร่มเงาได้...........
ประสบการณ์จอดรถใต้ต้นไม้ใหญ่ตอนกลางคืน...
ตื่นมาตีเป็นหวยได้เลยนะนี่...........
พืชพื้นถิ่น.........กำลังจะถูกทดแทนด้วย...พืชบุกรุก....
เกษตร(อยู่)จังหวัดเคยผ่าดูต้นข้าว..หรือพืชผัก..ว่ามีแมลงอะไรเจาะทำลาย....
แต่ต้นไม้ใหญ่แบบนี้...ผ่ายังไงหว่า....
* เลยไม่รู้ว่าเป็นหนอน......หรือแมลงเจาะทำลาย............
* เลยไม่รู้ว่าจะป้องกัน........แก้ไขอย่างไร..........
* เลยไม่รู้ว่าจะใช้แตนเบียน...........หรือแมลงหางหนีบควบคุมเหมือนอ้อยได้หรือไม่.............
* เลยไม่รู้ว่าความคุ้มค่าในการควบคุมอยู่จุดไหน...........
* เลยไม่รู้ว่าจะต้องอนุรักษ์ "ต้นไม้" อายุนับร้อยปีในบริเวณเขตพระราชฐานเหล่านี้ไว้หรือไม่.........
* เลยไม่ได้รูปสวย ๆ วิวงาม ๆ มาฝากเลย...
............เลยไม่รู้ว่าจะมี "ผู้รู้" ชี้แนะกลับมาหรือไม่..เพราะมันเป็นเพียง
..."เงาะเน่า ๆ"....
สวัสดีครับ
ยินดีที่มาเยี่ยมอีก
มองเห็นปัญหา..แต่ยังไม่เห็นโอกาส..
ร่วมด้วยช่วยกันมองหาโอกาส..
โอกาสดีๆ มีเสมอสำหรับคนที่ไขว่คว้า..
จริงไหมครับ..ท่านเกษตรยะลา
สวัสดีครับคุณ OOHOOH
แฮะ ๆ..ออกไปหลายๆแนว เผื่อตรงใจหลายๆคนมั๊งครับ..
แล้วทางสงแขนมีแบบนี้รึเปล่าล่า..ต้นไม้แห้งนะ..
- ใครก็ช่วยไม่ได้ถ้าผู้สร้างไม่คิด
- ให้นึกย้อนคำพูดของดร. วรภัท ภู่บุญ " เมื่อก่อนผมเป็นวิศวกร มีหน้าที่ก่อสร้างก็สร้างไป และรับเงินค่าจ้างมา แต่จะกระทบใครบ้างผมไม่รู้ " จากงานเสวนาวิชาการของโรงเรียนเพลินพัฒนา
- เราก็ให้นึกถึงถนนหลายๆ ช่องทาง ที่หน้าวิทยาลัยครู สกลคนร ไม่ได้ไปหาแม่หลายปี ทางเข้าบ้านมองเห็นหลัด ๆ ( พูดซะ ) แต่กลับรถมากกว่า ๕ กิโลเมตร
- ไม่แปลกใจทำไมชาวบ้านประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์มาก
- ในของดีย่อมมีของเสีย เทศกาลตรุษจีน เฮง เฮง เฮง.....
สวัสดีครับคุณครู