โปสการ์ดเดินทาง....จากซาคาเมนโต..สู่ซานฟรานซิสโก
วันนี้พวกเราจำต้องจากลารัฐโอเรกอน เพื่อเดินทางสู่รัฐแคลิฟอร์เนีย ที่ชาวไทยรู้จักกันเป็นอย่างดี เราต้องคืนรถที่เช่ามาที่สนามบินเมืองพอร์ตแลนด์ แล้วออกเดินทางด้วยเครื่องบินสู่เมืองซาคาเมนโต (Sacramento) ที่เราเลือกเดินทางไปที่ซาคาแมนโตแทนที่จะขึ้นเครื่องไปลงซานฟรานซิสโกโดยตรง ก็เพราะว่า เครื่องที่ไปซานฟรานซิสโกแพงกว่ากันตั้ง $50
ป้อมขับรถออกจากคอแวลิส 7 โมงเช้า ถึงพอร์ตแลนด์ประมาณ 9.30 น. จากนั้นพวกเรารีบเช็คอินขึ้นเครื่องเที่ยว 10.00 น. ถึงซานฟรานฯ ราว ๆ เที่ยง ฉันรู้สึกว่าเที่ยวบินภายในประเทศขี้เหนียวชะมัด นึกว่าจะได้รับแจกข้าวหรือแซนวิชให้หนักท้องซะหน่อย ที่ไหนได้มีเพียงขนมขบเคี้ยวแบบรวมมิตร คือ มีแป้งทอดผสม prizel และถั่วลิสงอยู่ในห่อเล็ก ๆ พร้อมกาแฟและน้ำส้มตามอัธยาศัย
พวกเราถึงซานฟรานฯ แล้วต้องขึ้นเครื่องสู่ซาคาเมนโตเวลาบ่ายโมง ที่สนามบินพวกเราไม่มีเวลาแวะเติมพลังเลย เนื่องจากป้อมลืมเสื้อกันหนาวไว้บนเครื่อง จึงต้องกลับไปตามเอาเสื้อก่อน และก็ได้เสื้อกลับคืนมา จากนั้นได้เวลาขึ้นเครื่อง (ลำเล็กม้าก) มีที่นั่งเพียง 30 ที่เห็นจะได้ หวาดเสียวที่สุดในบรรดาเครื่องบินที่เคยนั่งมา เที่ยวบินเที่ยวนี้ไม่มีอาหารแจกเช่นกัน พวกเราได้ขนมขบเคี้ยวและน้ำเปล่าขนาดเล็กกระทัดรัดเท่านั้น แอร์โฮสเตทบนเครื่องก็สุดแสนจะโหด เธอเล่นดุผู้โดยสารอย่างไม่ไว้หน้าเลย
ลงจากเครื่องแล้ว ป้อมใช้เวลาเลือกรถยนต์เช่าสักพัก เราได้รถคันใหญ่กว่าคันเดิม เรา เลยนั่งกันอย่างสบายอารมณ์ มาถึงตอนนี้ท้องร้องอย่างไม่ปราณี ก็แหม!!บนเครื่องไม่มีอะไรหนัก ๆ ให้รองท้องซะเลย พวกเราจึงต้องพึ่งแมคโดนัลด์ข้างทางกันก่อน
สถานที่แรกที่เราได้แวะเยี่ยมชมในรัฐแคลิฟอร์เนียคือ มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียเบอร์กลีย์ (University of California Berkley) เราใช้เวลาอยู่ที่นี่ไม่นานเพียงแค่เดินชมรอบ ๆ มหาวิทยาลัยเท่านั้น พวกเราเห็นว่าท้องฟ้าแจ่มใสดี จึงคิดว่าเราน่าจะไปสะพานโกลเด้นเกท เพราะเกรงว่าถ้าไปวันพรุ่งนี้ฝนจะตก เราจึงรีบขับรถสู่โกลเด้นเกท
ที่แคลิฟอร์เนียค่อนข้างต่างจาก 2 รัฐที่พวกเราจากมา เพราะที่นี่ผู้คนพลุกพล่าน มีแต่ความเจริญ ตึกรามบ้านช่องใหญ่โตไปหมด แถมรถติดอีกด้วย
ก่อนถึงสะพานโกลเด้นเกท เราแวะที่ The Palace of Fine Arts เป็นสถานที่ที่มีลักษณะเป็นโดม มีสวนน้ำเล็กๆ ล้อมรอบมีบรรดาเป็ดน้ำ และนกพิราบอยู่เต็มไปหมด เดิมสร้างขึ้นมาเพียงชั่วคราวด้วยปูนปลาสเตอร์ และการปะกระดาษในลักษณะเปเปอร์ มาเช่ เพื่อแสดงในงาน Panama Pacific Exposition เมื่อปี ค.ศ.1915 ด้วยรูปทรงที่สวยงามจึงถูกอนุรักษ์และซ่อมแซมขึ้นใหม่ด้วยคอนกรีต เมื่อปี ค.ศ.1967 ดังนั้นพวกเราจึงได้ชื่นชมกับสถาปัตยกรรมชิ้นนี้มาจนทุกวันนี้
และแล้วพวกเราก็มาถึง สะพานโกลเด้นเกท ซึ่งเป็นสะพานที่แทบจะไม่มีใครไม่รู้จัก แต่สำหรับแม่นีโอแล้ว ไม่ค่อยตื่นเต้นสักเท่าไหร่กับการมาที่สะพานโกลเด้นเกท แต่ก็ถือว่าเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตกับการมาถ่ายรูปเคียงข้างโกลเด้นเกท ท้องฟ้าเริ่มมืดเพราะใกล้ 2 ทุ่มแล้วพวกเรารีบกลับกันเพราะหิวอีกแล้วครับท่าน
ป้อมขับรถสู่ China Town เพื่อหาร้านอาหารจีน ในระหว่างรออาหาร แม่นีโอฆ่าเวลาโดยเดินช้อปปิ้งร้านรวงแถวนั้น ซึ่งมีของหลากหลายชนิดหลอกล่อนักท่องเที่ยว เช่น โปสการ์ด พวงกุญแจ magnet และของจิปาถะอีกมากมาย ที่ต้องใช้คำว่าหลอกล่อ เพราะแม่นีโอโดนหลอกมาแล้วหน่ะซี้ คือ ราคาที่นี่ไม่เท่ากันในแต่ละร้าน ต้องเดินสำรวจดี ๆ แถมเวลาซื้อของจะต้องบวกภาษีเพิ่มอีกต่างหาก เฮ้อ!! หลังอาหารป้อมตระเวนหาที่พักนานโข สุดท้ายเราจำใจเลือก เพราะเที่ยงคืนแล้ว พวกเราหมดแรงกันแทบสลบเลยทีเดียว
ความเห็น (2)
- มาข้ามสะพานสุดโรแมนติคด้วยคนนะคะ
- สวยจริงๆ
