ครอบครัวตัวกวน..ตอนถักนิตติ้ง

     พอหนาวเราก็นึกอยากถักเสื้อกันหนาวให้ลูกสาวไว้ภาคภูมิใจในฝีมือแม่  ..ก็เลยค้นของเก่า ไหมพรมที่เหลือ ตำราของแม่ แล้วก็อุปกรณ์ที่ถูกทิ้งมานานเป็นสิบปีมารื้อฟื้น  ก็เริ่มถักไปเรื่อยๆ แล้วคุณลูกสาวนั่งดูอยู่ก็เลยนึกอยากทำบ้าง  เพราะนึกว่าง่ายๆ ก็เลยเอ้า! ตามใจอยากลองก็ลอง ไม่เสียหายอะไร ก็เริ่มตั้งแต่ขึ้นห่วงก่อน เราตั้งต้นให้แล้วให้ทำต่อเอง โดยให้ดูแบบจากแม่ก่อนจับไม้ให้เหมือนกัน แล้วลองทำสิ..ก็ยังได้บ้างไม่ได้บ้าง ห่วงหลุดบ้าง เธอก็ยังพยายามต่อไป   ทำไปซักพักจะเริ่มน้ำตารินไหล เพราะมันไม่ง่ายอย่างที่คิด เราก็นึกๆอยู่เพราะมันไม่ใช่งานที่เด็ก 8 ขวบจะทำได้อยู่แล้ว ก็เลยบอก" เลิกทำเถอะ ไม่ได้ง่ายหรอกนะ น้าเรายังทำไม่ได้เลย แล้วหนูจะทำได้อย่างไร ไม่ต้องทำแล้ว ถ้าน้ำตาเล็ดอยู่อย่างเนี่ย"  คิดว่าไงคะ...

   ลูกเราไม่มีทางหยุดคะ เธอยอมไม่ได้ เพระก่อนหน้านี้ยายเธอบอกว่า .".แม่เราตอนเด็กๆ ซัก 7-8 ขวบก็ยังทำได้เลย แถมสอนเด็กนักเรียนให้ยายอีก" นั่นล่ะคะประโยคปลุกใจเธอ..แม่อย่างเราก็เลยหายใจเข้าออกลึกๆยาวๆ แล้วกลับมาสอนใหม่แบบสอนเด็กอีกครั้ง...เพราะบางที่เราชอบลืมนึกว่าลูกโตแล้ว

   ...เอ้า! จับไม้ให้ถนัดก่อน แล้วใช้มือซ้ายรวบปลายไหมพรมทั้ง 2 เส้นให้ตึงไว้ในอุ้งมือ แล้วใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้กางให้ตึง พับไม้นิตติ้งลงเป็นรูปกางเกงใน แล้วสอดไหมพรมให้ลอดกันเป็นห่วง ...ก็จับมือทำตามซัก3-4 ครั้ง ก็ OK คะพอทำได้ก็เลยปล่อยให้ทำเอง  แล้วน้ำตาก็เริ่มแห้ง  เอ้า!! พอทำห่วงเสร็จขึ้นลายอีกแล้ว เลยให้ยายสอนคะ ห่วงหลุดบ้าง เพิ่มห่วงบ้างก็ให้ยายซ่อมกันไป เพราะทำไปใจร้อนไปดึงห่วงเลื่อนหลุดจากไม้ บางครั้งก็เหม่อดูทีวี ไปห่วงเพิ่มอีกแล้ว

   สุดท้ายเลยได้บทเรียนที่ 2 ว่า ต้องมีสมาธิและใจเย็น ไม่งั้นก็จะเป็นอย่างที่ผ่านมา...ดีคะ นั่งตั้งใจทำทั้งวัน แถมยังอาสาจะถักให้น้าสาวสุดที่รักอีกด้วย

พอลูกสาวถักคล่องแล้วทีนี้ พ่อมาเห็นลูกถักได้ฉึบฉับๆ อยากทำบ้าง คิดเหมือนกันล่ะคะ ว่าไม่น่ายาก เธอเลยไปคว้าอุปกรณ์มาตั้งหลักทำบ้าง..แค่ขึ้นห่วงยังจะตีมือหักเลย..ทำไม่ได้ซักที แล้วดื้อด้วยจะต้องทำแน่นๆ กลัวห่วงหลวมแล้วไม่สวย กะว่าสมบูรณ์แบบกว่าของใคร กลายเป็นไม้นิตติ้งมันแทงผ่านห่วงไม่ได้อีก  สรุปนักเรียนคนใหม่เลยได้แค่ทำห่วงแต่ไม่ได้ขึ้นลายเพราะมุ่งมั่นเกินไปจ้า...แม่ลูกก็ขำกลิ้ง แถมเม้าท์ไปทั่วให้อับอายว่า...แพ้ป.2 ซะแล้ว