อ่านแล้ว...คิดอะไรได้บ้าง
พอเพียง...เพียงพอ
หมาไล่เนื้อ มีเรื่องเล่าว่า...มีพระองค์หนึ่ง...ชอบทำอะไรแปลกๆ...วันหนึ่ง...พวกกรุงเทพฯ...เอากฐินไปทอดที่วัด...จัดงานกันใหญ่โต...มีหนัง...มีลิเก...มีดนตรี...ผู้คนแห่กันมามืดฟ้ามัวดิน...ก่อนทอดกฐิน...ผู้คนมารวมกันเต็มศาลา...หลวงพ่อเรียกเด็กวัดมา...บอกให้ไปเอาเนื้อจากโรงครัวมาก้อนหนึ่ง...แล้วเอาเชือกมาด้วย...หลวงพ่อจัดการ..เอาเนื้อ...ผูกติดกับหลังหมา...ผูกเสร็จ...ก็ปล่อยหมา ...หมาเห็นเนื้ออยู่บนหลัง...ก็ไล่งับ...พอหัวโดดงับ...ตัวก็ขยับหนี...เพราะหมามันกัดหลังตัวเองไม่ถึง...ยิ่งโดดงับเร็ว...ก้อนเนื้อก็หนีเร็ว...โดดไม่หยุด...เนื้อก็หนีไม่หยุด...น่าสงสารหมามาก...หมาโดดอยู่นาน...งับเท่าไหร่...เนื้อก็ไม่เข้าปากสักที...ผู้คนบนศาลา...พากันหัวเราะชอบใจ...หัวเราะเยาะหมา...ว่าทำไมมันถึงโง่ยังงี้...ไล่งับ...จะกินเนื้อ...ที่ตัวเองไม่มีทางไล่ตามทัน ตลอดชีวิต...หลวงพ่อ...มองดูด้วยความสนุกสนานจนหนำใจแล้ว...ก็แก้เชือกออกมากหลังหมา...แล้วหันมาพูดกับญาติโยมว่า...มนุษย์เรา...มีความรู้สึกว่า...ตัวเองพร่อง...ตัวเองยังไม่เต็ม...ต้องเติมตลอดเวลา...เติมไม่หยุด...เพื่อให้ตัวเองเต็ม.เราอยากสวย...อยากทันสมัย...ไปหาซื้อเสื้อผ้าที่สวยที่สุด...ทันสมัยที่สุดใส่...ดีใจได้เดือนเดียว...มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว...สวยกว่า...ทันสมัยกว่า...อยากได้โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่...ซื้อเสร็จ ๓ เดือน...รุ่นใหม่ก็โผล่มาอีกแล้ว...ซื้อคอมพิวเตอร์ทันสมัยที่สุด...๒ เดือนต่อมา...มีรุ่นใหม่กว่าออกมา...ของเราตกรุ่น...ซื้อรถเบนซ์...ทันสมัยที่สุด...แพงมาก...ขับได้ ๖ เดือน...มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว...ทันสมัยกว่า...แพงกว่า...ของเรากลายเป็นเชย...เราต้องก้มหน้าก้มตา...ทำงานทั้งวัน ทั้งคืน...หาเงินมา...เพื่อมาทำให้ตัวเองทันสมัย...ซื้อเสื้อผ้าใหม่...มือถือใหม่...คอมพิวเตอร์ใหม่...รถยนต์คันใหม่...เหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส...เพื่อไม่ให้ตัวเองตกรุ่น...ปัจจุบัน...เรากำลังไล่งับความทันสมัย...เหมือนหมาที่ไล่งับเนื้อบนหลังของมัน...ทั้งที่รู้ว่า...ต่อให้ไล่งับทั้งชีวิต...ก็ไม่มีทางตามทัน...น่าสงสารไหมโยม...คนเต็มศาลา...เมื่อกี้หัวเราะครึกครื้น...ด่าว่า...หมามันโง่...ตอนนี้เงียบสนิท...เหมือนไม่มีคนอยู่...ไม่รู้ว่า...กำลังสงสารหมา...หรือ...กำลังทบทวนความโง่...ตัวเอง
หมายเลขบันทึก: 150314เขียนเมื่อ 29 พฤศจิกายน 2007 19:20 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 21:45 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (2)
มนุษย์ที่มีความโลภไม่สิ้นสุดย่อมโง้กว่าหมา เพราะหมาไม่มีความโลภมีแต่อยากกินตามที่มันเห็นว่าน่าจะกินได้
เราไม่สามารถที่จะเข้าใจว่า คนอื่น รู้สึกอย่างไร ก็เช่นเดียวกัน เราไม่เข้าใจหรอกว่า สัตว์รุ้สึกอย่างไร
ที่มีเรื่องราวแบบนี้เกิดจาก "ความคิดของเราเอง" เราพยายามเชื่อมโยงความรู้สึกของคนเรา ให้เข้ากับพฤติกรรมของสัตว์(ไม่ใช่แค่กรณีนี้ เยอะแยะมากมาย)
"เราคิดของเราเอง ด้วยเหตุผล...ของเราเอง"