ลอยทุกข์ลอยโศก
|
ลอยทุกข์ลอยโศก
อ้างอิง - ภาพ http://burabhawayu.multiply.com/photos ลอยทุกข์ลอยโศก ลอยเคราะห์ลอยโศก ลอยสรรพโรคสรรพภัย ลอยไปไกลไปไกล ให้ห่างไกลจากชีวิต ลอยนิดลอยน้อย ก็ขอให้ลอยไปไกล นั่งบ่นคำไปเรื่อย เหมือนท่องคำในยามอยู่หน้าน้ำ ในห้วงยามที่ชีวิตทุกข์ยาก ส่วนใหญ่ก็มักต้องพึ่งพาบอกกล่าวไหว้วานกัน จะบอกกล่าวทุกข์กับญาติพี่น้องมิตรสหาย หรือบอกกล่าวกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใด ทั้งหมดทั้งมวล ก็ล้วนให้ชีวิตได้พ้นจากห้วงทุกข์ ก้าวจากบาปเคราะห์ชีวิต ไปสู่สิ่งดีสิ่งงาม ทั้งหมดล้วนเป็นหนึ่งในความตั้งใจของผู้คน ในยามเราเข้าใจถึงศรัทธา ในห้วงเวลาที่เราถามหาความจริง ความดี ความงาม โดยเชื่อมร้อยไว้กับเรื่องง่ายที่เราเข้าใจได้ เมื่อหลักหมายสุดท้ายของปรัชญา คือความสุขใจของชีวิต ใดใดก็ได้ของสุข ล้วนเป็นอาภรณ์อันล้ำค่า ที่มนุษย์ใฝ่หาอยากครอบครอง อยากสวมใส่ อยากใส่ให้นานที่สุดเพราะเป็นชุดโปรด พยายามใส่บ่อยใส่นาน ให้มากครั้งมากยามเข้า แต่ก็นั่นแหละ ความสุขซึ่งเปรียบเปรยดั่งอาภรณ์ ก็ล้วนเป็นเช่นอาภรณ์ทั่วไป ที่เมื่อสวมใส่ก็ต้องมีโมงยามถอดทิ้ง จะถอดทิ้งถอดขว้าง หรือถอดซักไว้เพื่อนำกลับมาสวมใส่ ก็สุดแต่ใจของเจ้าของ ดังนั้นสุดท้ายของความเข้าใจ คือเข้าใจในอาภรณ์แห่งความสุข ว่าห้วงยามใดเราจะได้สวมใส่ ห้วงยามใดเราจะต้องถอดไว้ บางขณะมีสุขบางครั้งไม่มีสุข ในแต่ละห้วงขณะเหล่านั้น เรารับรู้เข้าใจและทำใจให้ตระหนักได้เช่นไร หรือยังผูกมัดยึดติด ว่าอยากสวมใส่ไปตลอดเวลา เมื่อใจเป็นเจ้าเรือน เมื่อหัวใจอยากสัมพันธ์ความสุข เราจึงเรียนรู้ที่จะทำความเข้าใจความสุข ว่าในห้วงยามใดเราจะเป็นสุขใจ ในห้วงยามใดเมื่อได้สิ่งของเราจะสุข หรือเรียนรู้ว่าจะสุขในรูปลักษณ์ชนิดใด สุขเป็นพักพัก สุขเป็นครั้งเป็นคราว สุขได้ยาวนานยี่สิบสี่ชั่วโมง หรือสุขมาสุขไปเดี๋ยวมาเดี๋ยวหาย ต่างคนก็ต่างเรียนรู้ที่จะเข้าใจความสุขเหล่านั้น เป็นเรื่องยากจะบอกสอนกัน หรือกระซิบข้างหูแนะนำความสำเร็จในสุข เพราะสุขเหล่านั้นล้วนเป็นเรื่องเฉพาะคนเฉพาะตน อาจคล้ายคลึงกันดุจอาหารที่เรากิน แต่สุดท้ายเมื่อยามเข้าปาก สุขใดก็สุขนั้น สุขใครก็สุขนั้น แบ่งปันกันได้แต่สุดท้ายต้องเข้าใจ สื่อสารสัมพันธ์ ด้วยการรับรู้ของแต่ละคน พยายามแยกแยะในแต่ละความสุข
โลกที่เราวนเวียน สอนสูตรแห่งสุขด้วยเงินตรา ว่าเป็นเครื่องนำพาสุขมาได้อย่างง่ายดาย หลังจากนั้นประกอบขึ้นมาด้วยวัตถุ อำนาจ ราชศักดิ์ ยศฐาบรรดาศักดิ์ ลาภสักการ บ้าน รถยนต์ มือถือ ที่ดิน คนรัก ทรัพย์สินศฤงคาร และมากมายวัตถุประดามี ที่เราเรียนรู้กันแบบง่ายง่ายว่า นำวัตถุสุขมาสู่ใจอันเป็นสุข แต่หลักศรัทธาศาสนาปสาทะ กลับแตกต่างด้วยหนทางแห่งสุข เพราะบอกกล่าวเรื่องราวสวนทางสูตรโลก เพราะย้อนกลับไปสู่ใจว่า สุดท้ายใจกำหนดสุข ดังนั้นหนทางแห่งสุขต้องประกอบขึ้นจากใจ เรื่องราวของใจจึงต้องถือเป็นบทนำ หากเราจะเข้าใจในสุขเหล่านั้น จะเป็นทางด้านสติ ปัญญา หรือศรัทธา ก็ตามแต่หนทางวิธีการของหลักคิดความเชื่อ ตามแต่ศรัทธาศาสนาจะปฏิบัติ ส่วนสายธารแห่งวัตถุ ก็แบ่งแยกย่อยวัตถุให้เราเข้าใจในแต่ละสุข เข้าใจวัตถุเพื่อตนเอง รอบตนเอง หรือเข้าใจวัตถุในรูปของมนุษย์ เมื่อมนุษย์คนอื่นกลายเป็นวัตถุเติมเต็มใจเรา ยามนั้นเราล้วนไม่ได้มองว่าเขาเหล่านั้นเป็นอีกใจหนึ่ง หรือบางคนอาจเข้าใจ จึงใช้ใจเติมเต็มใจของแต่ละคน โดยไม่ใช้วัตถุไปเติมใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งยากต่อการถกเถียง เพราะสุดท้ายของหนทาง ล้วนอยู่ในความเข้าใจและเชื่อมั่น เมื่อเชื่อมั่นก็ดำเนินไป ในหนทางสู่สุข ยิ่งคิดพิจารณา ถึงคำอธิษฐานจิตของแต่ละผู้คนยามข้ามคืนที่ผ่านมา ยิ่งนำพาถึงแก่นแกนแห่งหัวใจของมนุษย์ ว่าสุดท้ายของชีวิต มนุษย์ล้วนมีพลังงานสำคัญคอยขับเคลื่อน เมื่อสุขเป็นดั่งพลังงานอันหล่อเลี้ยง คอยฉุดผลักเหนี่ยวนำชีวิต ให้เราได้ก้าวไปสู่หนทางเบื้องหน้า เพราะเราเชื่อในเป้าหมายแห่งสุขของชีวิต คิดแล้วก็น้อมนำใจ ขอให้ผู้ร้องขอบอกกล่าวได้ผลแห่งคำ หลังลอยทุกข์ลอยโศก ก็ขอให้ได้เข้าใจถึงตนเอง เข้าใจถึงสุขในชีวิต สุขรอบข้างชีวิต รอยยิ้มมิตรไมตรี ความรักจากผู้คนรอบข้าง และความรักที่เราได้มอบให้แก่ผู้อื่น เมื่อได้เข้าใจก็ขอให้ก้าวผ่านทุกข์ของแต่ละคน เพื่อไม่ต้องนำทุกข์จากเราไปเผื่อแผ่ใครต่อ ให้ต้องแบกทุกข์ตามกันไป จนถึงความเข้าใจในแต่ละสุขของชีวิต ขอให้เราเข้าใจแลเป็นสุขใจ ในชีวิตแต่ละผู้คน เถิด
|
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น