คนเรายังต้องการอะไรกันอีกนักหนา นอกจากปัจจัยสี่แล้ว

ยังต้องการ ความรัก ความเข้าใจ ความห่วงใย ความเอื้ออาทร อีก

คนเราเกิดมาทุกคน  อยู่ได้ก็ต้องอาศัย ปัจจัยสี่ คือ  อาหาร  เครื่องนุ่งห่ม  ยารักษาโรค  ที่อยู่อาศัย  คนในสมัยทุกวันนี้ คงลืมไปแล้ว ว่า จะอยู่ได้ก็ต้องมีเงิน  หายใจเข้า ก็เพื่อเงิน  หายใจออกก็เพื่อเงิน ทุกชีวิตอยู่ได้ ก็ต้องอาศัยเงิน เงินคือพระเจ้า ที่จะบันดาลได้ทุกสิ่ง  แต่ทำไมพระเจ้าช่างหาได้ยากเย็นเหลือเกิน  อยากมีพระเจ้า หรืออยากมีเงิน  ก็คงจะต้องหางานทำ  หรือทำงาน  สมัยก่อนชีวิตชาวบ้านมีแต่เกษตรกรรม  รัฐบาลส่งเสริมให้คนมีรายได้ นอกเหนือจากเกษตรกรรมแล้ว  คือการรู้จักทำงาน  เคยได้ยินสโลแกนสมัยก่อนไหม ว่า งานคือเงิน  เงินคืองานบันดาลสุข  คนสมัยก่อน คนมีเงินเลยส่งเสริมให้ลูกได้เรียน จะได้มีงานทำ  ไม่ต้องทำนา เพราะกลัวลูกลำบาก คนมีการศึกษาจะถูกยกย่องและยอมรับกัน ว่ามีเกียรติ สมศักด์ศรี

แต่ทุกวันนี้ สมัยใหม่  มันหลายสโลแกน  ฟังมากๆ ไม่รู้อะไรสำคัญที่จะจำ ทุกวันนี้ได้ยินทุกหน่วยงาน  เป็นอยู่แบบเศรษฐกิจพอเพียง  จะอยู่พอเพียงหรือไม่พอเพียง ในซอกหนึ่งของชีวิต ก็ยังมี คนตกงานมากมาย  โดยเฉพาะนักศึกษาผลิตออกมา  ออกมาแล้วก็ไม่มีงานรองรับ

บางคนจบมาแล้ว  ถ้าไม่แน่จริง (เงิน) อย่าหวังว่าจะได้ทำงาน  ทุกวันนี้ขนาด เน้นคุณธรรม ก็ยังมี  คนมีเงินสามารถเข้าทำงานได้  เผอิญคนคนนั้น ปรากฏว่า ไม่มีความสามารถในงานนั้นเลย  งานก็ไม่เดินและก็เผอิญว่า  ทุกคนที่ทำงานในนั้น  มาลักษณะเดียวกัน เลยปึกพอๆกันถ้าตัดปัญหาการเอาเงินยัดออกได้  ให้สอบแข่งขันแบบโปร่งใส คนเก่งจะได้มีโอกาสทำงาน ตามแนวถนัดของเขา ก็จะเกิดผลดีแก่งานนั้น

และนี่กำลังคิดอยู่ว่า  นักศึกษามหาวิทยาลัยชีวิต  ในอำเภอหนึ่งๆ มีไม่น้อย  จบออกมาแล้ว  จะมีงานอะไรให้เขาทำบ้าง วิชาพัฒนาบ้านเมืองนี่  ผู้ใหญ่บ้าน กำนัน อบต  สจ สส ก็เลือกได้เพียงคนเดียว แล้วอีกหลายๆคนเรียนแล้วเอาไปทำงานอะไรได้บ้าง  ควรจะมีงานรองรับเขาดิฉันมีความเห็นว่า  ต่อไปนี้  ผู้ว่าราชการจังหวัด  นายอำเภอ อบต งานทุกอย่างที่มีในอำเภอนั้น  จะต้องให้นักศึกษา มหาวิทยาลัยชีวิตที่จบออกไปในแต่ละรุ่น  ให้เขาได้มีโอกาส ดูแลพี่น้องตนเองเสียบ้างมันถึงจะเข้าใจในความเป็นอยู่ที่แท้จริง  ห้ามเอาคนต่างท้องถิ่นมาทำงานคิดเองนะ  นักศึกษาว่าไง แม้แต่ครู อาจารย์ พนักงานต่างๆ ต้องเป็นคนในท้องถิ่น เจ้าหน้าที่ในสำนักงาน  อบต. ด้วยเช่นกัน

นั่นคือใครจะมาสมัครงานต้องจบ มหาวิทยาลัยชีวิตด้วย ถึงรับ ดีไหม

แต่อย่างไรก็ตามด้วยความเป็นห่วงว่าผลิตนักศึกษาออกมาแล้ว ไม่มีงานรองรับ  คือทำงานไม่ได้  มาเรียนแค่ให้เป็นคนรู้จักการเรียนรู้เพื่อการพัฒนาตนเท่านั้น  มันจะเสียเวลาหรือเปล่า เพราะเขาบางคนยังจะต้องใช้เวลาเหล่านี้  หาอยู่หากิน ในวันนั้น ถือว่าเขาขาดรายได้ไป

เอาอ่านข้อความข้างต้นแล้ว  อย่าไปคิดมาก  เรากำลังสร้างภูมิคุ้มกันแห่งชีวิตกันอยู่  ก็คือเรียนรู้เพิ่มเติมจากมหาวิทยาลัยชีวิต  ที่ไม่มีวันปิดทำการนี่แหละ   เอ๋า ถ้าเราจบออกมาแล้วจริงๆ  ไม่ต้องห่วงตั้งสติดีๆ ว่าจบออกมาแล้วจะทำอะไรได้บ้าง  บางคนจบออกมาแล้ว ตรงดิ่งไปสมัครทำงานที่บริษัทบ้าง หรือบางคนไปสอบแข่งขันเพื่อการบรรจุเข้าทำงานที่เป็นข้าราชการบ้าง  ยังต้องสอบแข่งขันกันอยู่ ถ้าไม่มีเงิน  ไม่มีเส้นไม่มีสาย  ถึงจะเก่งแค่ไหน ก็คงต้องฟาวอีก ทำอย่างไรดีน้อ  เพราะมันไม่ง่ายดั่งที่คิด  ธรรมเนียมแบบนี้มันถึงจะหมดไป ในข้าราชการไทยเสียที  คนดีจะได้ทำงานกัน    ชาติจะได้เจริญ

เอ๋วดิฉันจะบอก  เมื่อสอบแข่งก็ไม่ได้  ทำงานบริษัทก็ไม่ได้ อย่าพึ่งท้อแท้ใจ  อย่าลืมว่า  ยังเหลืออยู่สิ่งหนึ่ง  นั้นคือ  ปัญญา  ปัญญาคะ

เราจนเงินเพราะเราไม่มีงานทำ  เราไม่จนปัญญา  เราสามารถสร้างงานได้ด้วยตนเองคะ  ทำอะไรหละไม่มีเงินลงทุน  ก็ลงทุนตามความสามารถคะ  ตำมะละกอ ปิ้งไก่  ลาบก้อย อาหารตามสั่ง  หรือขายอะไรก็ได้ที่ตนเองคิดว่าตอนนี้พอทำได้อยู่แล้ว  ขายก้วยเตี๋ยว ทำอย่างไรเราถึงจะดึงดูดลูกค้า  ขายความคิดด้วย  ทำด้วยความคิดดี จัดโปรโมชั่นบ้าง  อย่าค้ากำไรเกินควร  เชื่อไหม ปริญญาโทขายข้างแกงก็ยังมีให้เห็น อย่าลืม  ขายฝีมือ  ขายความสามารถ   เชื่อไหมก๋วยเตี๋ยว หรืออาหารตามสั่ง  บางคนยอมลงทุนไปเรียนสูตรเขามา เป็นหมื่นก็มี ห้าพันก็มีเขายอมลงทุนลงแรง ด้วยใจอดทนและมุ่งมั่น  เพราะขายทีแรกคนยังไม่รู้จัก  กว่าร้านเขาจะโด่งดัง มีลูกค้ามากมาย  เขาใช้เวลาขนาดไหน  จึงต้องอดทน และทนอด  มีความเพียรเพื่อการพัฒนาชีวิตเพื่ออนาคต ทำอย่างไร วิธีดึงดูดลูกค้า

การศึกษาระดับมหาวิทยาลัย แม้ว่าเราเรียนไปไม่ได้ใช้ มันก็ไม่เสียหาย เพราะผลจากการเรียนรู้ เราจะกลายเป็นคนหูตากว้างไกล  รู้จักคิด วิเคราะห์ เพราะเขาสอนเรามา ให้รู้จักคิดวิเคราะห์ แต่ก่อนไม่ค่อยคิดกัน  และก็มีเพื่อนฝูงมากมาย ที่เรียนมาด้วยกัน จนจบก็มีความผูกพันและเพื่อนบางคนก็ยังเป็นตัวช่วยเสริม ให้ธุรกิจของเพื่อนประสบผลสำเร็จ  อย่างน้อยก็มาเป็นลูกค้าประจำ  มีอะไรก็ยังได้ปรึกษากัน จริงไหม  และเราก็ยังได้เปรียบคนอื่น  ตรงที่เรามีการศึกษาสูงกว่าใครบางคนเสียอีก  สูงกว่าคนอื่น  มีประสบการณ์ชีวิตมาเติมส่วนที่ขาดไป

-และจำไว้นะคะ  คนเราถ้าไม่เลือกงาน  ไม่มีคำว่าจนคะ

-และจำไว้อีก ก่อนที่จะวางแผนการใช้เงิน ก็ให้รู้จักการวางแผนหาเงินเสียก่อน

-และก็จำไว้อีกนะคะ  ถ้าจะทำอะไรก็ตาม อย่าให้ถูกใจแต่ตนเองเพียงอย่างเดียว  คนเดียว  แต่ต้องให้ถูกต้องด้วย ดูคนอื่นด้วย

-คนเราเลือกเกิดไม่ได้ ถ้าเลือกเกิดได้ ไม่มีใครอยากเลือกเกิดมาจน

-เงินทองให้รู้จักหา  รู้จักใช้ รู้จักเก็บ รู้จักรักษา ไม่มีจน ถ้าจนก็จนไม่นาน  อย่าเป็นคนรวยไม่ทน  จนไม่นานเสียหละ

-และจำไว้นะคะ  การเรียนรู้ในมหาวิทยาลัยชีวิต และชีวิต  กับเรียนวิชาการ สำคัญพอๆกัน  และต้องอาศัยกันและกันคะ

-และข้อสุดท้าย  การเดินเรือต้องมีเข็มทิศ การดำเนินชีวิตต้องมีเป้าหมายคะ ตั้งเป้าหมายชีวิตไว้แล้วยัง

-และท้ายสุด  สิ่งที่ทุกคนต้องการ  จากกล่าวข้างต้นแล้ว  สำคัญที่ขาดไม่ได้ก็คือ  ความรัก  ความเข้าใจ  ความห่วงใย  ความเอื้ออาทร จึงได้เขียนบทความนี่ขึ้นมาเพื่อช่วยคิดและเป็นแนวทาง  สำหรับบางคน  ยังหลงทางอยู่  เขาทำอะไรก็ทำตาม หรือไม่ทำตาม ก็ด้วยหลงอยู่  หวังว่าบทความนี้คงจะเป็นประโยชน์สำหรับผู้ที่ได้อ่านคะ  สู้  สู้ตายคะ ด้วยความเอื้ออาทร และห่วงใย

 

[หญ้าบัว]

สวัสดีค่ะ คุณเล็ก

ตอนนี้คุณเล็กเขียนได้มากขึ้น.....อยากให้คุณเล็กลงภาพประกอบด้วยสักภาพก็ยังดีค่ะ  เป็นการฝึกลงภาพไปในตัว

อาจจะเขียนไม่ยาวมากและใช้ภาพประกอบเพื่อพักสายตา.....เลือกภาพที่เป็นแนวเดียวกับเรื่องที่เขียน..หรือจะเป็นภาพที่โหลดจากที่อื่นก็ได้ไม่จำเป็นต้องเป็นที่เราถ่ายภาพมาก็ได้ค่ะ......

ลองดูนะค่ะ....

[คนเดินดิน]

สวัสดีครับพี่เล็ก

• กระผมสมัครเข้าทำงานในโรงพยาบาล 3 ครั้งแล้วครับ
• สอบ 3 ปี กับตำแหน่งคนงานไม่ได้สักที
• เป็นที่แน้ชัด "คุณไม่มีเงินคุณอย่าหวังได้ทำงาน"
• ความสามารถระดับผม ต้องมาก้มหัวให้เจ้านายที่ (กินเงินเดือนหลวงด้วยหรือครับ)
• ชีวิตหนี้คงไม่พ้นขายกาแฟโบราณ ส่งทุน กยศ. แน้ครับ..ฮาฮา 

[สมพงศ์ ตันติวงศ์ไพศาล]

lสวัสดีครับ  คุณเล็ก ผมทำงานที่ สสวช. เมื่อก่อนไม่ค่อยจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องมหาวิทยาลัยชีวิต  แต่ตอนนี้ต้องมายุ่งเกี่ยวด้วยเพราะว่า ต้องสานต่องาน ศูนย์เรียนรู้เศรษฐกิจพอเพียงกับศูนย์ ม.ชีวิต เป็นเรื่องเดียวกัน ครับ.............

ยินดีที่เห็นคุณเล็กเขียนบันทึกครับ แต่อย่าให้อายเข าที่ว่า เราเรียน โครงการมหาวิทยาลัยชีวิตแล้ว ควรหางานทำ หรือไปประกอบอาชีพ  แต่เป็นการเรียนรู้ที่นำไปพัฒนาท้องถิ่น ไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าหน้าที่ หรือพนักงานของรัฐเสมอไป ไม่จำเป็นต้องเป็น กำนัน ผญบ.เสมอไป แต่เป็นชาวบ้านที่ทำนาแล้วมีความคิด มีปัญญา ถูกต้องที่คุณเล็กเขียนมาครับ

ประเทศอังกฤษเป็นประเทศเดียวที่หาคนว่างงานได้ยาก เพราะเขาจำกัดอาชีพไว้สำหรับชาว Eng โดยเฉพาะ แต่เมื่อ 3 ปี ที่แล้ว เดวิด บลังเครต รมต.ศึกษา เขาบอกว่า ประเทศเรามี ออกฟอร์ด มี เคมบริดท์ ที่เป็นเลิศทางด้านวิชาการ แต่การศึกษาภาคประชาชน ล้มเหล้ว ในกลุ่ม ยูโร 12  ประเทศ อังกฤษถึงประเมินการศึกษาภาคประชาชน ไว้ที่ อันดับ 11 .........

การศึกษาภาคประชาชน  ครับ เป็นสิ่งสำคัญ เศรษฐกิจพอเพียง ก็เป็นเรื่องใหญ่และสำคัญเช่นกันครับ

[คนรุ่นเก่าพัฒนา ว่าที่บัณฑิต]

ขอบคุณหญ้าบัวที่เข้ามาเยี่ยมอ่านคะ  หญ้าบัวขา เล็กเอาภาพเข้ามาประกอบไม่เป็นคะ  เป็นคำแนะนำที่ดีมากว่าเป็นการพักสายตา  ให้ทำเหมือนลงในไฟล์ใช่ไหม  ไม่กล้าลอง  เพราะกลัวมันหายหมดคะ  หายมั้งเรื่องที่เราตั้งใจเขียนมายาวแล้ว เลยไม่กล้าเสี่ยง  แต่ว่าจะลองเขียนบทความสั้นๆแล้วลองดุ สั้นๆถ้ามันหาย ก็ไม่เสียดาย แต่อยากให้หญ้าบัว หรือคนเดินดิน  ช่วยเขียนบอกเป็นข้อๆใหม่ จะทำตามเป็นข้อๆคะ

ขอเป็นกำลังใจให้คนเดินดิน ที่เข้ามาเยี่ยมคะ  รู้ไหมว่าการขายกาแฟ โดยเฉพาะกาแฟโบราณ คนจะนิยมมาก และถ้าหากเราใส่ สมุรไพรเข้าไปด้วย  ยิ่งจะเพิ่มคุณค่ามากคะ  และที่สำคัญมีกลิ่นหอม เย้ายวน  ชวนดิ่มด้วย  และถ้าตอนเช้า  มีปาท่องโก เสริมด้วย  และหาที่เหมาะ  ตรงที่คนชอบชอบมานั่งพักกัน ถ้าเอาเป็นรถเข็นได้ยิ่งดี  เพราะเราจะเข็นไปตามสถานะการณ์ที่คนชุม  และจะดียิ่งขึ้น  มีกาแฟเย็น  นมเย็น ชาเย็น แล้วสร้างสรร ค้านความคิด ในการเสริมคุณค่า  เขียนป้ายว่า  กาแฟเพื่อชีวิต  ยิ่งดีไปใหญ่  คนจะได้สงสารมาอุดหนุนเรา  เพราะรายได้ของเรา เพื่อยังชีพแล้ว  ยังเป็นทุนการศึกษาได้อีก ดีไหมคะ

ขอบคุณ คุณสมพงศ์ ตันติวงศ์ไพศาล ดิฉันตอบท่านไปนี้ยังไม่ทราบประวัติท่าน  แต่จากการที่ท่านตอบดิฉันมาก็รู้ได้ว่าท่านไม่ธรรมดาคะ  ขอบคุณที่ให้ความเห็น ดิฉันรู้อยู่ว่าเรียนเพื่อการพัฒราตนเอง แล้วก็นำไปพัฒนาท้องถิ่นคะ  ที่ท่านเขียนมาอย่างน้อย  ก็เป็นกำลังใจให้นักศึกษาบางท่าน  เพราะยังไม่รู้ว่าตนเองเรียนไปทำไม  เพราะเวลาที่อาจารย์มาสอน ก็ขาดเรียนซะ คล้ายกับว่ารู้แล้ว  ซึ่งมันผิดวัตถุประสงค์  เรียนรู้ภาควิชาการ ใครก็พอเดาได้ ทำได้  แต่เวลาออกไปปฏิบัติจริงๆ มันไม่ง่ายดังที่ตนเองคิด เพราะมันจะเจอทุกสถานการณ์ แล้วตนเองไม่มีความมั่นใจ เพราะไม่รู้เวลาอาจารย์สอน ภาคปฏิบัติ ก็ไม่สนใจซะคิดแต่ว่าง่ายๆ การเรียนเลยไม่ประสบผลสำเร็จ เพราะนักศึกษาขี้เกียจปฏิบัติ  แม้แต่งานส่งอาจารย์  ก็ยังลอกกัน  ปริ๊นเป็นอาจิณ

อย่างไรก็ตาม  เมื่อให้คนรุ่นเก่า มีอายุได้เรียนรู้ทักษะใหม่ๆ เพื่อให้ทันโลก เป็นการพัฒนาตน สู่การพัฒนาท้องถิ่น  ต่อไปก็จะมีแต่คนยุคใหม่  อะไร อะไร ก็จะทันสมัยขึ้น  ต้องรอคนยุคเก่า ที่ไม่ชอบพัฒนาให้ตายไปหมดเสียก่อนไหมเนี่ย ชาติถึงจะเจริญหมดทุกอย่าง   สวัสดีคะ ยังไงก็ต้องเศรษฐกิจพอเพียงไว้ก่อน