ทำไมต้องมี “ศาสนา”
ณ เวลาที่เข็มนาฬิกาแห่งชีวิตหมุนวนแข่งอยู่กับวงล้อรถยนต์ที่วิ่งฉิวววว ด้วยกำลังแรงม้าของเครื่องยนต์ ซึ่งกำลังนำพาขันธ์ทั้ง ๕ ของเราเดินทางไปยังวัดป่าบ้านบุเจ้าคุณ อ.วังน้ำเขียว จ.นครราชสีมา
ระหว่างที่อายตนะทางตาและหู ได้สัมสัมผัสกับสารคดีเรื่อง “ตามรอยพระพุทธเจ้า”
ครั้นเวลาผ่านล่วงเลยไปราว ๒ ชั่วโมง ก็เกิดมีคำถามในใจลึก ๆ เล็ก ๆ แต่ก็ดูเหมือนว่าเป็นประเด็นที่ยิ่งใหญ่แห่งชีวิตและสังคมนับตั้งแต่ครั้นพุทธกาลจนกระทั่งถึงปัจจุบันว่า...
“ทำไมเราต้องมีศาสนา?”
ความเชื่อทางด้านศาสนา เราเองก็ไม่รู้อย่างแน่ชัดว่า “เกิดขึ้นครั้งแรกที่ไหน เมื่อไหร่ และอย่างไร?”
แต่สิ่งที่พอรู้และรู้ได้ ณ วันนี้ก็คือ ศาสนาเป็นสิ่งที่ผูกพันกับชีวิตและจิตใจของสัตว์ที่มีชื่อว่า “คน” อย่างฝังแน่นจนไม่สามารถแยกออกจากกันได้
ศาสนาเป็นสิ่งที่เราสมมติขึ้นว่าแล้วเรียกว่า “ศาสนา” ใช่หรือไม่?
ศาสนาเป็นสิ่งที่เราตั้งใจสร้างขึ้นมาให้เป็น “ศาสนา” แบบนี้ ใช่หรือไม่?
สิ่งที่กำลังเล่นล้อกับความเชื่อ กับลังล้อเล่นกับศรัทธา และกำลังนำพาชีวิตสู่ภูผาหรือหุบเหวแห่งจิตใจ
ความเชื่อที่ก่อตัวเป็นศรัทธา ซึ่งนำพาให้เราทำหรือไม่ทำสิ่งใดตามศรัทธาเพื่อค้นหาแก่นแท้แห่งจิตใจ
ความนับถือที่แน่นหนักหรือผลักใส รับหรือไม่รับเป็นอย่างไร
แต่สุดท้ายทำไม “ศาสนา” จึงได้ชื่อว่าเป็นรากฐานแห่งจิตใจ
บางครั้งอาจจะดูได้ว่า “ศาสนา” เป็นงานส่วนหนึ่งของชีวิตของเรา
เราเกิดมาเพื่อมีและดำรงไว้ซึ่งศาสนา
ดำรงไว้ซึ่งความเชื่อถือและศรัทธา
น้อมรำลึกถึงสิ่งพึ่งพาแห่งจิตใจ
มนุษย์เราแน่แท้มีกายและจิต
สังขารยืดชีวิตพึ่งพาได้
มีศาสนาเป็นแก่นยึดแห่งจิตใจ
จิตกายใสพร้อมผนวกอย่างลงตัว
วรรณกรรมซึ่งสร้างวาทกรรมแห่งชีวิต
ถูกถักทอถ่ายทอดด้วยกายและจิตที่ทุ่มเท จากบรรพบุรุษ บุพการีชน บุคคลอันเป็นที่รัก
บุคคลที่มีศรัทธาตั้งมั่นอันแน่แท้ต่อวรรณกรรมแห่งจิตที่เรียกว่า “ศาสนา”
ศาสนาที่แท้คืออะไร?
ศาสนามีจริงไหม?
และศาสนานั้นเป็นอย่างไร?
เป็นคำถามที่เราเองเฝ้าค้นหาคำตอบอยู่ในทุกลมหายใจ.......
มีนาคม ๒๕๕๐
ความเห็น (1)
อุทัย อาวรณ์
อาจจะไม่ใช่คำตอบที่ต้องการ(เพราะมันคือคำตอบของผม)
ยินดีที่ได้ร่วมแลกเปลี่ยน ผมนึกว่าจะไม่มีใครถามคำถามนี้