จิต+วิทยา ตอนที่ 7 : บันทึกจากการเดินทาง : ระหว่างทาง(2)
ที่ปลายฟ้าด้านตะวันตก..ทอดแสงเงาต้นสนขนานกับผืนดิน อากาศเริ่มเย็นลงอีก เสียงนกหลากหลายพันธ์พากู่ร้องทักทายขบวนนักเดินทางสมัครเล่น พระอาทิตย์สีแดงใบโตแอบยิ้มกับเรา ความเมื่อยล้าต่าง ๆ หายไปสิ้นเมื่อได้สัมผัสกับลมเย็นเล็ก ๆ ที่พัดโปรยมาเป็นระยะ ๆ แมลงตัวเล็กกำลังเจรจาต่อรองกับดอกไม้ดอกสวยขอน้ำหวาน สนต้นสูงยืนเดียวดายเหมือนรอคอยใครสักคน สายน้ำเล็ก ๆ ขนานทางเดินทำให้อิ่มใจทุกครั้งที่เหนื่อยล้า บนยอดภูอันสูงใหญ่ที่ซึ่งเป็นแหล่งพบปะของผู้มาเยือน ไร้ชื่อเสียง ไร้เกียรติยศ ไร้หัวโขน ไม่มีใครสูงกว่า ไม่มีใครต่ำกว่า ทุกคนเท่ากัน ...
...กระป๋องใส่น้ำที่หิ้วไว้ข้างตัวตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำสะอาดสำหรับไว้ดื่ม "อีกไม่ไกลละ" เนี้ยวพูดขึ้น "แต่เราคงต้องรีบเดินไปให้ถึงที่พักก่อนค่ำนะแล้วเราต้องไปจองเต็นท์อีก"พี่รอง(สุดหล่อ..)ของคณะเดินทางพูดขึ้น แต่อาการเหนื่อยล้าของดิฉันยังเต็มอยู่เลย อากาศเย็น ๆ อย่างนี้น่าจะสัก 15-16 องศา เฮ้อ..ดิฉันกางแขนออก เงยหน้าขึ้นสูดรับอากาศบริสุทธิ์ คนเดินทางอื่น ๆ ที่ขึ้นมาถึงหลังแปพร้อมเรา พากันมุ่งหน้าไปยังที่พักตามทางเดินเล็ก ๆ มีเสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะ ๆ สลับกับการผลัดกันถ่ายรูปอย่างสนุกสนาน
.....ข้าง ๆ ทางเดินเล็ก ๆ มีต้นหญ้าต้นสูงมองสุดลูกหูลูกตา สลับกับสนใบใหญ่ที่พากันแผกิ่งก้านสาขา น่าเสียดายจังนอกจากต้นสนแล้วน่าจะมีต้นไม้อื่นขึ้นบ้างเนอะ...เฮ้อ หรือเหลือแค่สนอย่างเดียวที่พวกลักลอบทำลายไม้ไม่ต้องการ
..."นี่ต้นอะไรเนี่ย" เสียงเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ของฝ้ายดังมาจากด้านหลัง ทำให้ดิฉันรีบวิ่งกลับไปดู สิ่งที่ดิฉันเห็นทำให้ดิฉันต้องร้องโอโหออกมมาด้วยความพิศวง
"สวยจังเลย แต่มันเหมือน ดอกคุณนายตื่นสายเนอะ ดูซิ ออกดอกสลับสีเหมือนกันเด๊ะเลย แต่หืมไม่ใช่หรอก ลำต้นมันแข็งกว่า แล้วใบก็ไม่ใช่ด้วย อ้าวแล้วดอกไรเนี่ย อ๊ะ ๆๆ อย่าเด็ดนะฝ้าย" ดิฉันรีบร้องห้ามฝ้าย ไม่ให้เด็ด
"ฝ้ายอยากเอาไปเป็นที่ระลึก"ฝ้ายร้องบอก
"ไม่ได้หรอกเนอะ ปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่แหละอย่าเอาเขาไปเลย เอางี้ดีกว่า
... ดิฉันคว้ากล้องถ่ายรูปของเนี้ยวจากมือแล้วบอกฝ้ายว่า ไม่ได้ยินโฆษณาเหรอ ว่า เราจะไม่เอาอะไรออกไปนอกจากรูปถ่ายน่ะ ฝ้ายคิดดูน๊า ถ้าเราทุกคน เด็ดดอกไม้คนละต้นบนภูกระดึงเนี่ย แล้วมันจะเหลืออะไรให้คนที่ขึ้นมาหลังจากที่เราลงไปดูล่ะ ที่จริงน๊า นกว่า ธรรมชาติมันน่าจะสมบูรณ์กว่านี้ แต่ ..ไม่เป็นไรเหลือแค่นี้ก็ โอเคแล้วละ... "
แล้วตอนนั้นเราก็ได้ภาพงดงามของดอกไม้ดอกนั้น และรอยยิ้มของเพื่อน ๆ ในก๊วนของเรากันอีกหลายภาพ ....
ที่ปลายฟ้าด้านตะวันตก..ทอดแสงเงาต้นสนขนานกับผืนดิน อากาศเริ่มเย็นลงอีก เสียงนกหลากหลายพันธ์พากู่ร้องทักทายขบวนนักเดินทางสมัครเล่น พระอาทิตย์สีแดงใบโตแอบยิ้มกับเรา ความเมื่อยล้าต่าง ๆ หายไปสิ้นเมื่อได้สัมผัสกับลมเย็นเล็ก ๆ ที่พัดโปรยมาเป็นระยะ ๆ แมลงตัวเล็กกำลังเจรจาต่อรองกับดอกไม้ดอกสวยขอน้ำหวาน
สนต้นสูงยืนเดียวดายเหมือนรอคอยใครสักคน สายน้ำเล็ก ๆ ขนานทางเดินทำให้อิ่มใจทุกครั้งที่เหนื่อยล้า บนยอดภูอันสูงใหญ่ที่ซึ่งเป็นแหล่งพบปะของผู้มาเยือน ไร้ชื่อเสียง ไร้เกียรติยศ ไร้หัวโขน ไม่มีใครสูงกว่า ไม่มีใครต่ำกว่า ทุกคนเท่ากัน
....3 วันนับจากวันนี้บนภูยอดสวย จะมีเด็กสาวคนหนึ่ง..ปล่อยชีวิตเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ ปล่อยวางเรื่องงานและเรื่องบางเรื่องที่ทำให้เจ็บร้าว...ปล่อยชีวิตให้เป็นล่องลอย ปล่อยหัวใจให้โบยบิน และใช้ชีวิตของตัวเองเป็นตัวของตัวเอง บนดอยแห่งนี้...สักสามวัน....
คำสำคัญ (Tags): #ภูกระดึง#เฮฮาศาสตร์ เทศบาลนครพิษณุโลก
หมายเลขบันทึก: 138055เขียนเมื่อ 13 ตุลาคม 2007 10:28 น. ()ความเห็น (3)
สวัสดีครับคุณเพ็ญศรี
ขอให้ปีนสู่จุดที่ต้องการสำเร็จนะครับ
ดูแลสุขภาพด้วยครับ
คุณเพ็ญศรีจ๋า
ว่างหรือยังอ่ะ ช่วยสอนการเขียน blog ให้ก๊วนคุณสะอาดสองแควหน่อยดิ
สวัสดีครับคุณเพ็ญศรี
ขอให้ปีนสู่จุดที่ต้องการสำเร็จนะครับ
ดูแลสุขภาพด้วยครับ
* ขอบคุณค่ะ