///...เสียศูนย์จากความสูญเสีย...///

สรรพสัตว์ทั้งหลายเมื่อพวกเธอต้องพลัดพรากจากสิ่งใดสิ่งหนึ่ง อันเป็นสิ่งที่เรามีความรู้สึกผูกพันธ์ หลงไหล รักใคร่ หรืออะไรก็ตามที่มีแนวโน้มว่าจะเป็นไปในทำนองนั้นเป็นแท้และแน่นอน  แต่มันก็เป็นได้แต่เพียง...ความสูญเสียอันมิอาจเรียกกลับคืนมาได้ ซึ่งเป็นผลมาถึงพวกเธอให้เกิดอาการเสียศูนย์ไปมากน้อยตามแต่กำลังของความรู้สึกเหล่านั้น

ซึ่งมันก็เป็นได้แค่เพียงความสูญเสียที่ทำให้พวกเธอเกิดอาการเสียศูนย์เท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านี้ และมันก็มิอาจเป็นอะไรไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว ทุกอย่างจบลง สิ้นลงไปแล้ว ณ เวลานั้นๆ แล้วพวกเธอยังจะเอาอะไรจากมันอีก

ไม่มีคำว่า" การสูญเสียครั้งเล็ก " หรือว่า" การสูญเสียครั้งใหญ่ " ไม่มีคำว่า" สูญเสียมาก " หรือ " สูญเสียน้อย "  ไม่มี" ครั้งนี้ " หรือ " ครั้งนั้น " มันก็เป็นแค่ ความสูญเสียที่แสนธรรมดาเพียงเท่านั้น แล้วพวกเธอจะไปทำอะไรมันได้อย่างนั้นรึ

พวกเธอมักพบกับความสูญเสียได้ทุกวี่วัน แต่กลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับมันเลยสักนิด นั่นก็เพราะพวกเธอไม่ได้มีความรู้สึกร่วมกับมันไปด้วย เพราะมันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเธอเลย แต่มันก็คือความสูญเสีย แล้วทำไมพวกเธอถึงไม่เสียอกเสียใจไปกับมันด้วยเล่า นั่นก็เพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเธอน่ะสิ !!!

ต่อแต่เมื่อเมื่อไหร่ก็ตามที่มันเข้ามาเกี่ยว เข้ามาข้อง เข้ามาสร้างความเศร้าหมองขึ้นในใจของพวกเธอแล้ว ก็เมื่อนั้นแหละที่พวกเธอถึงจะออกมาร้องไห้ฟูมฟาย เพราะมันเคยอยู่ใกล้ชิด สนิทแนบแน่นกับพวกเธอมาแต่ไหนไรมา มีความผูกพันธ์อยู่กับมันมาอย่างกับว่า มันคือชีวิตจิตใจของพวกเธอ เมื่อนั้นพวกเธอจึงได้ทำความรู้จักกับความสูญเสียอย่างเสียมิได้ ร้องแรกแหกกระเชอ ออกมาอย่างไม่อายฟ้าอายดิน

ความสูญเสียนั้น มันไม่เกี่ยวว่าจะเป็นเรื่องของใคร ที่ไหน และเมื่อไร หากแต่มันเกิดขึ้นอยู่ทุกที่ ทุกเวลา และทุกๆวันที่พวกเธอใช้ชีวิตผ่านมันไปอย่างไม่สนใจใยดี หัดที่จะหันกลับมามองมันบ้าง อย่ามัวแต่เดินชมนกชมไม้แล้ว เมื่อถึงเวลาที่รองเท้ามันขาดไป จึงจะกลับมานั่งร้องไห้ฟูมฟาย มันมีประโยชน์อะไร ไอ้น้ำเค็มๆพวกนั้นมันทำให้น้ำท่วมโลกก็ไม่ได้ ทำให้สิ่งสกปรกต่างๆหลุดออกไปก็มิได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีวิธีการเฉพาะของมันในการกำจัด

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นเรื่องของพวกเธอ หรือเรื่องของใครก็ตาม แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันก็สรุปรวมลงเป็นเรื่องเดียวกันทั้งนั้น คือความสูญเสียที่ทำให้พวกเธอต้องเสียศูนย์ทั้งนั้น

ไม่ว่ามันจะถูกมองมาจากมุมไหน ทิศใดก็ตาม ทำไมจะต้องไปตีกรอบแบ่งแยกมันอีก หา! จะแบ่งแยกมันออกจากกันทำไม!!!

---------------------------------------------------------------------------------------------------

[โก๊ะจิจัง แซ่เฮ]

สวัสดีเจ้าค่ะ พี่อนุเซน  ที่น่ารัก

             แวะมาทักทายเจ้าค่ะ.....สบายดีไหมเจ้าค่ะ....ความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ก็คือ ความสูญเสียเจ้าค่ะ คิคิ

             เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ --------> น้องจิ ^_^

[ณัฏฐ์ อนุเซน สกุลรินไซ]

สวัสดีขะรับ น้องจีจี้ สบายดี

ขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณขะรับที่แวะมาเยี่ยมเยือนกัน

จะเอาอะไรกันกับความสูญเสีย ช่างมันปะไร คนที่อยู่ก็อยู่ไป คนที่จากก็จากไป

O_O  ^_^

[thassana wong]

สวัสดีครับ

สรรพสิ่งย่อมเป็นไปเช่นนี้

 สุข สงบ เย็น

[ณัฏฐ์ อนุเซน สกุลรินไซ]

ท่าน thassana wong สบายดี

ปล่อยให้ชีวิตมันจัดการตัวของมันเอง เรื่องที่เกิดขึ้นต่างๆมันมีเหตุ และผลในตัวของมันเอง ไม่ต้องไปใส่ใจกับมัน เราก็ทำหน้าที่ของมันไป

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนขะรับ

[naree suwan]

• หากไม่ตั้งความหวังหวัง..ก็ไม่สูญเสีย
• ตอนนี้จะคิดแบบนี้คะ..ทำให้เจ็บปวดน้อยลง
• เอหรือเราอายุมากขึ้นกันหนอจึงคิดได้..อิอิ

[ณัฏฐ์ อนุเซน สกุลรินไซ]

ท่าน naree suวรรณ สบายดี

หวังได้อยู่ แต่อย่าคาดหวัง เพราะมันจะไม่มีหวัง ฉะนั้น ดีที่สุดคือความหวังอย่างมีสติ มันคงไม่ผิดอะไรถ้าเราจะหวัง แต่ความผิดหวังมันก็แค่เรื่องธรรมดา ทั้งๆที่ครั้งหนึ่งก่อนหน้านั้นเราก็ไม่ได้หวังอะไร สรุปแล้วคนเรามันเคยมีความหวังกันซะที่ไหน

นั่นสิๆ สงสัยคงมีวัยวุฒิมากขึ้นมั้ง หุหุ