รัสนิยายสื่อสร้างสรรค์สังคมไทย " ทางเลือก "

เรื่องเล่าสั้นๆ สื่อสรางสรรค์สังคมไทย

ทางเลือก

                                                       นายอริโย ลำเลิศ ม 5/1

            “ ใคร ๆ  ก็ช่วยพวกคุณไม่ได้ทั้งนั้นแหละ   ถ้าคุณไม่คิดที่จะออกจากหมู่บ้านนี้   ก่อนที่มันจะจมหายไปกับสายน้ำ ”   เสียงเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยร้องเร่งเตือนชาวบ้าน

                บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความชุลมุนวุ่นวาย    และเสียงของชาวบ้านที่เอะอะโวยวายด้วยความหวาดกลัว   แต่เสียงเหล่านั้นก็ไม่ได้อยู่ในหัวสมองของผมเลย                                                                 ผมคิดเพียงแค่ว่า  ผมจะพาแม่ที่นอนป่วยด้วยโรคมะเร็งอยู่ออกไปกับผมได้อย่างไร   เสียงที่ร้องขอความช่วยเหลือของผมก็ไม่ได้รับการตอบกลับ   ในขณะที่ผมกำลังสับสนอยู่นั้น  เสียงของแม่ก็ดังขึ้นมา            “ รีบไปสิลูกเดี๋ยวน้ำป่าไหลมาถึงจะหนีไม่ทัน  ไม่ต้องห่วงแม่หรอก  แค่ลูกปลอดภัยแม่ก็ดีใจแล้ว ”ไม่ !

“ ผมไม่มีทางทิ้งแม่แล้วหนีเอาตัวรอดไปคนเดียวหรอก  ผมรักแม่นะ  แล้วผมจะปล่อยให้แม่ตายอยู่ที่นี่ได้ยังไง ”    ผมตอบแม่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ ถ้าลูกรักแม่ลูกก็ต้องรีบไป   ทิ้งแม่ไว้ที่นี่แหละลูก ”  แม่บอกผมด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ความสับสนวุ่นวายต่าง ๆ  เริ่มมารุนล้อมอยู่ในหัวสมองของผม   ผมนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วต่อมน้ำตาของผมมันก็เริ่มทำงาน   น้ำตาของผมเริ่มพรั่งพรูออกมา   ในใจของผมตอนนี้กำลังคิดว่า  ผมมีทางเลือกแค่นี้นะหรือ  จะทิ้งแม่ไปหรือจะตายอยู่ที่นี่กับแม่  ทำไมทางเลือกของผมมันช่างโหดร้ายเช่นนี้   ทันใดนั้นเสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในสมองของผม

“ นายต้องไป  ยังไงนายก็ต้องเอาตัวรอดไปให้ได้ ”

“ ไม่ได้นะ  นายจะทิ้งแม่ไว้อย่างนี้ไม่ได้ ”   อีกเสียงดังแย้งขึ้นมา

ผมจะทำยังไงดี  ขณะนี้ผมสับสนจะแย่อยู่แล้ว  วินาทีนั้นเองความคิดชั่วร้ายในใจของผมมันก็ผุดขึ้นมาว่า

“ ยังไงเราก็ต้องรอด   ต้องรอดไปให้ได้ ”

เมื่อตัดสินใจได้เช่นนั้นผมจึงหันไปกอดแม่   แล้วก็วิ่งออกจากบ้านไปโดยไม่หันกลับมามองแม่อีก

เหลือชาวบ้านอีกไม่กี่คนที่กำลังวิ่งวุ่นกันอยู่   อีกไม่กี่นาทีน้ำก็คงจะไหลมาถึงหมู่บ้าน  ผมวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตมาหาเจ้าหน้าที่   ที่ยื่นอยู่ไม่ไกล  ทันใดนั้นผมก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า

“ ผมจะทิ้งให้แม่ตายอยู่ที่นี่คนเดียวจริงหรือ   แล้วช่วงเวลาที่ผมเคยทุกข์    เคยเศร้า   ต้องเจอปัญหาต่างๆ  มากมาย   คนที่คอยยืนเคียงข้างผมคอยปลอบใจผมมาตลอดไม่ใช่แม่คนนี้หรอกหรือ   และที่ผมมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อแม่   ถ้าไม่มีแม่แล้วผมจะอยู่ยังไง ”

เท้าที่เคยก้าวอย่างเร็วของผม  เริ่มชะลอลง  ผมเดินอย่างเหม่อลอยมาเรื่อยๆ  แต่พอผมมารู้สึกตัวอีกทีผมก็มายื่นอยู่ตรงหน้าของแม่ซะแล้ว   ผมได้แต่ยื่นมองร่างที่แน่นิ่งของแม่   ใบหน้าของแม่ในตอนนี้เหมือนกับคนที่กำลังมีความสุขอยู่เปี่ยมล้น   คำเดียวและคำสุดท้ายที่ผมอยากจะบอกกับแม่

“ แม่ครับ…………ผมขอโทษ

………โครม……….ซู่………..ซ่า………..