รัสนิยายสื่อสร้างสรรค์สังคมไทย "ละครชีวิต"

เรื่องเล่าสั้นๆ สื่อสรางสรรค์สังคมไทย

ละครชีวิต                                      

  นางสาวสมฤทัย  ทองนุ่ม ม.5/1  เลขที่  18        

 “ใครๆก็ช่วยพวกคุณไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ถ้าพวกคุณไม่คิดที่จะออกมาจากหมู่บ้านนี้ ก่อนที่มันจะจมหายไปกับสายน้ำ”   เสียงเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยร้องเร่งเตือนชาวบ้าน  น้ำเสียงเช่นนี้มันทำให้ชาวบ้านต้องรีบเดินกลับบ้านของตนทั้งๆที่น้ำตายังคงอาบทั้งสองแก้ม บางส่วนก็คิดไม่ตกว่าจะพาครอบครัวไปอยู่ที่ไหน  สิ่งที่ทุกคนต่างเฝ้าถามกันอยู่ร่ำไปนั่นก็คือ “ เป็นเพราะอะไรกันสิ่งที่พวกเขาต่างได้ร่วมกันสรรสร้างมาจนเป็นหมู่บ้านเล็กๆที่อบอุ่น ครอบครัวหลายๆครอบครัวที่ต่างมีเจ้าตัวเล็กวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน สิ่งต่างๆเหล่านี้กว่าที่จะสร้างมาได้ต้องใช้เวลานานแสนนานกว่าที่พวกเขาจะมีวันนี้   แต่ทำไมมันกลับจะจางหายไปเพียงเพราะ การกระทำของคนเพียงกลุ่มเดียวแลกกับการสูญเสียอย่างมากมาย ”            สมชาย  อารีย์ และเดือน  กำลังนั่งมองสวนของตนที่กำลังจะจมหายไปสิ่งที่ครอบครัวนี้สร้างมามันกำลังจะจมหายไปต่อหน้าต่อตาทั้งสามคนทำอะไรไม่ได้ นอกจากการนั่งมอง และในค่ำคืนนี้ก็คงจะไม่มีใครที่อาจจะข่มตาหลับได้ เพราะเสียงของเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยยังคงดังก้องทั้งสองหู            เอ๊ก อี เอ๊ก...  ก็คงจะเช้าแล้วซินะที่ทุกคนต้องตื่นขึ้นเพื่อที่จะไปพบกับความเป็นจริงที่ทุกคนต่างก็อยากให้มันเป็นเพียงความฝันไปชั่วขณะหนึ่งของการนอนหลับเท่านั้น  แล้วในไม่นานนักชาวบ้านต่างก็ไปรวมตัวกันที่ลานกว้างพร้อมเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัย ได้ร่วมกันปรึกษาหา ว่าจะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นได้อย่างไร  ครอบครัวของสมชายได้กล่าวขึ้นว่า “ เราเห็นว่าตอนนี้พวกเราคงจะทำอะไรไม่ได้ขืนอยู่ต่อไปก็คงจะมีแต่ตายกับตาย เราควรที่จะย้ายไปอยู่ในที่ปลอดภัยที่สุด ”  ทุกคนต่างรับฟังแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรเพราะทุกคนต่างก็หมดเรี่ยวแรงที่จะทำอะไรต่อไป  เจ้าหน้าที่ทุกคนเห็นด้วยกับความคิดของสมชาย  และชาวบ้านก็ไม่ได้คัดค้านอะไร  ทุกคนจึงอพยพไปในหมู่บ้านใกล้เคียง  บ้างก็ย้ายไปอยู่กับญาติ  จนระยะเวลาผ่านไปซักพักฝนที่ตกติดต่อกันมาเป็นระยะเวลานานก็ได้หยุดตก             เจ้าหน้าที่จึงแจ้งข่าวแก่ชาวบ้านให้รับทราบ  เมื่อชาวบ้านได้รับทราบข่าวจากเจ้าหน้าที่ทุกคนก็ต่างดีใจที่จะได้กลับบ้านเกิดของตน แม้จะรู้ว่ามันคือการเริ่มต้นชีวิตใหม่ทั้งหมด แต่ทุกคนต่างก็ยินดีและเต็มใจด้วยความคิดที่ว่า  “ ไม่มีที่ใดและที่ไหนสุขใจได้ดีกว่าบ้านของตน ” ชาวบ้านทุกคนต่างก็ช่วยกันทำทุกอย่างให้เหมือนเดิมที่สุดจนในระยะเวลาที่ไม่นานนักหมู่บ้านก็กลับมาเป็นดังเดิม              “ นี่... ยายฟ้าคุณพ่อบอกว่าให้ไปทำการบ้านไม่ใช่เหรอแล้วทำไมมานั่งดูทีวีอยู่ตรงนี้ล่ะ ”  เสียงของแม่ดังแว่วๆ ออกมาจากในครัว              “ ก็นี่ไงค่ะคุณแม่การบ้านของหนู ”แม่ทำหน้างงๆกับคำตอบที่ได้จากลูกสาวตัวแสบ “ ไม่ต้องงงหรอกค่ะคุณแม่ก็หนูกำลังดูละครเกี่ยวกับเรื่องสำนึกรักบ้านเกิดกับภัยทางธรรมชาติไงล่ะคะ เพราะว่าหนูจะต้องไปเขียนรายงานส่งคุณครู หนูคิดว่ามันดีมากเลยนะคะเพราะหนูสามารถคิดเองได้ว่า ไม่มีที่ไหนจะมีความสุขมากๆ เท่ากับบ้านที่มีคุณพ่อกับคุณแม่ที่น่ารักของหนู ”             “ ฟ้าละครจบแล้วเหรอ พ่อว่าจะมาดูด้วยซักหน่อย ”