รัสนิยายสื่อสร้างสรรค์สังคมไทย " เจ๋งยังไงก็ช่วยไม่ได้ "

เรื่องเล่าสั้นๆ สื่อสร้างสรรค์สังคมไทย

วันนี้ขอเสนอผลงานของเพ็ญนภา ภู่สุวรรณ ม๕ ปี ๒๕๕๐ จากหัวข้อเรื่องจตุคามรามเทพ๑ เรื่อง และจากข้อความเริ่มเรื่อง  คนนี้ถ้าให้เวลาและได้โอกาสเพิ่มเติมศักยภาพคงจะไปได้สวยกว่านี้

เจ๋งยังไง….ก็ช่วยไม่ได้

นางสาวเพ็ญนภา  ภู่สุวรรณ ม.5/2 

“ ก๊องๆ ไอ้ก๊อง ไปไหนมา? ”  เท่ห์ถามก๊องเมื่อเห็นก๊องเดินผ่านตนไปไม่ทักทาย แถมในมือยังถืออะไรบางอย่างอยู่“ ไปวัดมา ”  ก๊องตอบเท่ห์แล้วรีบเดินต่อ“ เดี๋ยวสิก๊อง ไปวัดมา ไปทำอะไรมา ”  เท่ห์ถามในขณะที่เดินตามก้องที่ไม่ยอมหยุดเดิน“ ไปเช่าพระจตุคามรามเทพมา ”       ก๊องตอบ“ ฮ้า !!! ไปเช่าพระจตุคามรามเทพ  ”  เท่ห์ถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ  เพราะเท่ห์ไม่เคยเห็นก๊องใส่พระมาก่อน“ เออสิ! แกคอยดูนะ สอบคราวนี้ข้อต้องได้ที่ 1 แน่ๆ ”   ก๊องอวด“  อะไรมันจะแน่ใจขนาดนั้น  แกอย่ามาโม้ข้าเลยไอ้ก๊อง ”    เท่ห์ไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน ก๊องน่ะหรอ?จะเอาที่ 1 สอบครั้งไหนๆก็เห็นเอาที่สุดท้ายทุกที“ ข้าไม่ได้โม้ ข้ามีของดีเจ๋งๆ ”  ก๊องอวด“ ไหน อะไรของดีที่แกว่าเจ๋งของแกน่ะ ”    เท่ห์ถามก๊อง“ นี่ไง!! พระจตุคามรามเทพนี่ไง เจ๋งสุดๆ ”   ก๊องอวดพระจตุคามรามเทพให้เท่ห์ดู“ เจ๋งยังไงของแก  แล้วมันจะช่วยให้แกสอบได้ที่ 1 ยังไง ”   เท่ห์เริ่ม งง?“ ก็นี่ไง พระจตุคามรามเทพจะช่วยข้าสอบได้ที่ 1 แกคอยดูสิ คนที่ให้เช่าเขาบอกว่าช่วยคนมานักต่อนักแล้ว ”    ก๊องยังอวดพระจตุคามรามเทพไม่เลิก“ ที่ว่าพระจตุคามรามเทพช่วยคนมานักต่อนักแล้วน่ะ  ช่วยทางไหนบ้างล่ะ? ”เท่ห์เริ่มสนใจในจตุคามรามเทพ“ ก็ช่วยให้รอดพ้นจากอุบัติเหตุรถชน   อุบัติเหตุต่างๆนั่นแหละ  ช่วยคุ้มครองด้วยนะ ” ก๊องตอบ“ แล้วข้าจะคอยดู  ว่าแกจะได้ที่ 1 เหมือนที่แกคุยไว้รึเปล่า ”   เท่ห์ไม่เห็นว่าพระจตุคามรามเทพจะช่วยให้ก๊องได้ที่ 1 ได้ยังไง“ ไปก่อนน่ะข้าจะรีบกลับบ้าน ”  ก๊องบอกหลังจากเดินมาถึงทางแยก“ เออ ! ข้าก็จะไปซื้อของให้แม่ที่ตลาดเหมือนกัน  แล้เจอกัน ”  เท่ห์บอกก๊องแล้วเดินเข้าไปในตลาด ใกล้วันสอบเท่ห์ได้มาชวนก๊องไปอ่านหนังสือแต่ก๊องปฏิเสธเพราะว่ามีของดีของเจ๋งช่วยอยู่แล้วไม่ต้องอ่านต้องติวก็สอบได้“ ก๊องๆไปอ่านหนังสือกัน”  เท่ห์มาชวนก๊องไปติว“ ไม่ล่ะข้าไม่ต้องติวหรอกข้ามีของเจ๋งๆช่วยข้าอยู่แล้ว ”  ก๊องบอกปฏิเสธเท่ห์“ แกคิดว่าพระจตุคามรามเทพจะช่วยให้แกสอบได้ที่ 1 น่ะเหรอ? ”  เท่ห์ถามก๊อง“ ใช่ ”  ก๊องตอบ“ ข้าไม่เชื่อว่าพระจตุคามรามเทพจะช่วยแก  ถ้าแกไม่อ่านหนังสือไปสอบใครก็ช่วยแกไม่ได้ทั้งนั้นแหละ  ”  เท่ห์เตือนก๊อง  แต่ก๊องไม่เคยสนใจ  เท่ห์เลยไม่อยากชวนก๊องอีกแล้ว“ งั้นก็ตามใจแกละกันข้าไปก่อนนะข้าจะไปอ่านหนังสือสอบกับไอ้กล้ามัน ”เท่ห์บอกแล้วเดินออกมาจากบ้านของก๊อง วันนี้เป็นวันสอบก๊องตื่นแต่เช้ารีบทำกิจวัตรประจำวัน แล้วรีบไปโรงเรียนแต่ก็ไม่ลืมใส่พระจตุคามรามเทพไปด้วยก๊องมั่นใจสุดๆว่ายังไงวันนี้ก็ต้องสอบได้ เพราะตัวเองมีของเจ๋งๆ ข้อสอบวีชาแรกเริ่มต้นแล้ว  ก๊องเอาพระจตุคามรามเทพออกมามอง ก๊องและทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนสอบเสร็จ“ เป็นไงก๊อง สอบได้หมดเลยสิ? ”  เท่ห์ถามก๊อง  เท่ห์เห็นหน้าก๊องซีดแปลกๆ“ ไม่สบายหรือเปล่าก๊อง ”  เท่ห์ถามอีก เมื่อเห็นอาการแปลกๆของก๊อง“ ไม่ได้ไม่สบายสบายดี แต่ทำข้อสอบไม่ได้ ทำยังไงดีล่ะ พระจตุคามไม่ได้ช่วยข้าเลย  ”“ ข้าก็บอกแกแล้วแกไม่เชื่อข้าเอง ”“ ไม่หรอกข้าว่าข้อที่ข้ามั่วไปพระจตุคามรามเทพต้องดลใจให้ข้ามั่วข้อสอบนั้นแน่ๆเลย ข้าว่าข้ายังมีหวัง ”  ก๊องพูดด้วยใจที่หวังว่าจัตุคามจะช่วยตนเอง“ แกแน่ใจเหรอไอ้ก๊องว่าพระจตุคามจะช่วยแกถ้าแกไม่ช่วยตัวเอง ”  เท่ห์พูดเตือนก๊องอีก“ แน่ใจสิ...พระจตุคามรามเทพต้องช่วยข้าแน่ๆ ”ก๊องเริ่มลังเลไม่แน่ใจ“ แล้วข้าจะคอยดูวันประกาศผลสอบ ไปเถอะกลับบ้านกัน ”เท่ห์ชวนก๊องกลับบ้าน ก๊องกลับบ้านไปก็ได้แต่กังวลเพราะไม่แน่ใจว่าพระจตุคามรามเทพจะช่วยตนเองหรือไม่ และแล้ววันประกาศผลก็มาถึงครูประจำชั้นแจกสมุดพกให้นักเรียนแต่ละคน“ ก๊องผลการสอบเป็นยังไงมั่ง...ได้ที่  1   ไหมล่ะ ”  เท่ห์เดินยิ้มเข้ามาถามก๊องที่ตอนนี้หน้าซีด“ ดูเองเหอะ ”  ก๊องพูดว่าพรางส่งสมุดพกของตัวเองให้กับเท่ห์“ ข้าก็บอกแกตั้งแต่แรกแล้ว...แก่ไม่เชื่อข้า ”  เท่ห์ว่า“ เอาเถอะสอบครั้งหน้าค่อยเอาไหมละกัน ”  เท่ห์ให้กำลังใจก๊อง“ อืม..ข้าจะไม่พึ่งจตุคามรามเทพอีกแล้ว ”  ก๊องพูด“ ไปเถอะไปกินไอติมกัน ”  เท่ห์ชวนก๊องไปกินไอศครีม 

 และเรื่อง ฤาจะรู้

 เรื่อง...ฤาจะรู้นางสาวเพ็ญนภา  ภู่สุวรรณ ม.5/2 “ ใครๆ ก็ช่วยคุณไม่ได้ทั้งนั้นแหละ  ถ้าคุณไม่คิดที่จะออกไปจากหมู่บ้านนี้  ก่อนที่มันจะจมหายไปกับสายน้ำ ”   เสียงเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยร้องเร่งเตือนชาวบ้านฝนตกหนักมาหลายวัน และน้ำป่าไหลหลาก  ทำให้น้ำในแม่น้ำลำคลองล้นทะลักเข้าท่วมหมู่บ้าน  ปริมาณน้ำได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะลดลง  ชาวบ้านต่างพากันเก็บข้าวของหนีน้ำขึ้นไปบนที่สูงบางบ้านเป็นบ้านชั้นเดียว  ก็พากันขึ้นไปอยู่บนหลังคาบ้าน  ส่วนบ้าน 2 ชั้นก็พากันขนของขึ้นไปอยู่บนชั้นที่ 2 ชาวบ้านต่างตื่นตระหนกและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด  เพราะทุกๆปีที่ผ่านมาน้ำไม่มากขนาดนี้  ถ้าฝนยังไม่หยุดตกหมู่บ้านคงจะต้องจมหายไปกับสายน้ำเป็นแน่ “  แม่จ๋าหนูกลัวจังเลย ”  เสียงเด็กน้อยร้องบอกแม่ ด้วยน้ำเสียงที่กำลังร่ำไห้ “  อย่ากลัวไปเลยลูก...เดี๋ยวหน่วยกู้ภัยก็มาช่วยเราแล้ว ”   แม่พูดปลอบลูกน้อยที่นั่งตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง “ แม่จ๋าแล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน? ” “ เราจะไปอยู่ในที่ๆ ปลอดภัยจ้ะลูก ”            “ แล้วบ้านของเราล่ะจ๊ะแม่.. .”            “ อีกสักพักบ้านของเราคงจมหายไปกับสายน้ำ ”    แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้า  บ้านที่แม่อยู่มาตั้งแต่เด็กๆ และไม่คิดจะจากไปอยู่ที่อื่นกำลังจะหายไป “ หนูกลัวจังเลย...หนูไม่อยากเสียบ้านของเราไปเลย ”   เด็กน้อยพูดแล้วมองไปรอบๆ มันไม่เหลืออีกแล้ว ดอกไม้ที่เธอปลูกไว้ในกระถางสนามหญ้าหน้าบ้านที่เธอชอบวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ บ้านที่เธออยู่มาตั้งแต่เกิดมันกำลังจะหายไปหรือ?  ไม่เธอไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย เด็กน้อยคิดในใจพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม “ แม่จ๋า...แล้วทุกๆ คนล่ะจ๊ะไปไหนกันหมด ”   เด็กน้อยถามแม่เพราะคิดถึงแจงกับพลอย“ ทุกคนคงหนีไปอยู่ในที่ๆปลอดภัยแล้วละลูก ”“ แล้วเราจะได้เจอพวกเขาอีกไหมจ๊ะแม่? ”“ ได้เจอสิจ๊ะ ”  เด็กน้อยยิ้มดีใจที่จะได้เจอกับเพื่อนๆของตนอีก ตึ่งงงง!ตึ่งงง!  เสียงท่อนซุงกระแทกเข้ากับตัวบ้าน  เด็กน้อยตกใจกลัวกอดแม่ไว้แน่น“ แม่จ๋า ท่องซุงนั่นมันมาจากไหนกันจ๊ะ ? ”   เด็กน้อยถามแม่ด้วยความสงสัยเมื่อหายตกใจ“ มันคงมาจากในป่าโน่นแหละลูก คงจะมีคนตัดไว้ ”“ อ้าว!! เขาตัดแล้วทำไมเอาทิ้งไว้ในป่าล่ะจ๊ะแม่ ”“ เขาเป็นพวกลับลอบตัดไม้น่ะลูก เขาคงเอาออกมาไม่ได้เพราะกลัวโดน จับละมังจ๊ะ ”“ ทำไมต้องโดนจับล่ะจ๊ะแม่ ?  หนูเห็นคนในหมู่บ้านก็ตัดต้นไม้มาสร้างบ้านนี่จ๊ะ ”  “ ไม่เหมือนกันหรอกลูก พวกลักลอบตัดต้นไม้นั้นเขาทำผิดกฎหมาย เขาตัดต้นไม้ไปขาย แต่คนที่ลูกเห็นเขาตัดมาสร้างบ้านแล้วก็ไม่ได้ไปตัดในที่ๆเขาห้ามตัดน่ะลูก   คนที่ลูกเห็นเขาปลูกต้นไม้นั้นเอง  พอโตเขาก็ตัดมาใช้ประโยชน์จ้ะ ”“ อ๋อ !! แม่จ๋าแล้วถ้าเขาตัดต้นไม้ไปหมด ภูเขาจะโล้นไหมจ๊ะ ? ”“ โล้นสิจ๊ะลูก ”“ แล้วเราจะทำยังไง ไม่ให้ภูเขาโล้นล่ะจ๊ะ เราจะช่วยภูเขายังไง ”“ เราก็ต้องช่วยกันปลูกต้มไม้เยอะๆ ช่วยกันรักษาธรรมชาติสิจ๊ะ ภูเขาจะได้ไม่โล้นไงลูก ”“ แม่จ๋า แล้วทำไม ? น้ำถึงมามากขนาดนี้ล่ะจ๊ะ น้ำป่านั่นมาจากไหนกัน ”“ ก็เพราะว่าภูเขาโล้นไงลูก  ภูเขาไม่มีต้นไม้ช่วยดูดซับน้ำ ช่วยยึดเกาะกับพื้นดิน พอฝนตกลงมาก็ทำให้น้ำไหลลงมาจากภูเขาจ้ะ  ”  แม่อธิบายให้ลูกน้อยฟังในสิ่งที่สงสัย“ แม่จ๋า!! ”“ จ๋าลูก  มีอะไรจ๊ะ  ”“ หนูจะปลูกต้นไม้เยอะๆ แม่จ๋าเราจะช่วยกันปลูกต้นไม้นะ เราจะช่วยกันรักษาธรรมชาติและหนูก็จะไปบอกเพื่อนๆให้ช่วยกันปลูก ”  เด็กน้อยพูดขึ้นอย่างมุ่งมั่น   ระดับน้ำยังคงเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆและไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลยสักนิด“ มีใครอยู่ในบ้านรึเปล่าครับ ”  เสียงเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยร้องถามเข้ามา“ มีค่ะ!! ”  แม่ตอบออกไป“ ไปเถอะลูก เราจะไปอยู่ในที่ๆปลอดภัยกัน ”“ จ้ะแม่ ”“ แจง!!!!!! พลอย!!!! ดีใจจังเลย!!! ที่ได้เจอกับพวกเธออีก ”  เด็กน้อยกล่าวด้วยความยินดี