ผู้นำ.....ชีวิต

ความดี...ความรัก...ความตาย...

                หนูไม่คิดเลยว่า  คุณพ่อจะต้องมาจากพวกเราไปเร็วขนาดนี้  หนูและน้อง  ไม่ค่อยได้แสดงความรักต่อพ่อบ่อยนัก  แต่วันนี้โรคร้ายที่เป็นภัยเงียบได้มาพรากเราให้จากกัน  อาจเป็นเพราะความประมาทในชีวิตจึงทำให้เราต้องพบกับวันนี้ก่อนเวลาอันควร  ขอสัญญาว่าจะดูแลทุกคนที่พ่อดูแลอยู่ ไม่ว่าจะเป็น  แม่  น้อง  และญาติที่พ่อเป็นห่วง  พ่อจากไปแต่ร่างเท่านั้น  แต่ความรักความรู้สึกยังคงตรึงแน่นอยู่ในใจของลูกและทุกคน  คือเสียงที่แสดงถึงความรักวาระสุดท้าย   ของครอบครัวๆหนึ่ง   ที่ได้ไปร่วมอาลัยในงานพระราชทานเพลิงศพ   เมื่อเร็วๆนี้

                 มีความรู้สึกอยู่อย่างหนึ่งว่าทำไมคนเราตายง่ายนัก   เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า  ช่วงนี้ไปร่วมงานศพบ่อยมาก  ทั้งใกล้และไกล  เมื่อได้ฟังคำกล่าวอาลัยรัก  จึงทำให้คิดว่า  อะไรคือผู้นำชีวิตของเราจริงๆ 

                ในขณะที่มีการนำร่างของผู้ตายขึ้นเมรุ   เพื่อทำการฌาปนกิจ   สิ่งหนึ่งที่เป็นความรู้สึกและเป็นคำถามในใจ  ได้แก่  สิ่งที่นำชีวิตเราคืออะไร  ได้คำตอบทันที  เห็นขบวนของหมู่ชนนำร่างที่ไร้วิญญาณ ซึ่งนอนไม่รับรู้เรื่องใดๆในโลง  โดยมีพระสงฆ์และสามเณรที่บรรพชาหน้าศพ  เป็นผู้จูงนำหน้า  และตามด้วยญาติพี่น้องและผองเพื่อน  แต่ที่เห็นชัดสุด  คือพระสงฆ์หรือผู้ทรงศีล ซึ่งเป็นตัวแทนความของความดี   ความดีคือสิ่งที่นำชีวิตในวาระสุดท้ายของชีวิตมนุษย์ แม้ว่าขณะนั้นคงมีแต่วิญญาณ  เพื่อส่งกลับยังที่เดิม  เพราะในขณะเวียนรอบเมรุ  เป็นการเวียนซ้าย  ซึ่งต่างจากการเวียนเทียน หรือเวียนรอบพระอุโบสถ หรือโบสถ์  ที่เวียนไปทางด้านขวาพระพุทธรูป  เป็นเสมือนหนึ่งว่า  ขอคืนทุกอย่างที่มีอยู่ให้กับโลก  รวมทั้งการเป็นผู้ตามตั้งแต่เริ่มต้นชีวิตมา  ชีวิตเรามีความดีนำทางมาตั้งแต่แรก

                แรกเกิด เราถูกนำมาให้เกิด  ตามคติของพุทธศาสนา  การเกิดเป็นมนุษย์ถือว่าเป็นสิ่งหนึ่งที่ได้มายากยิ่ง  แต่สิ่งหนึ่งที่นำมาให้เราต้องเกิดคือปุพพกรรม  โดยเฉพาะที่เป็นกุศลกรรม คือทำความดีมาแต่อดีตชาติ  บางคนเรียกว่าเกิดมาใช้กรรม  แต่ความจริงเป็นการกลับเพื่อสร้างความดีทดแทนมากกว่า  การเกิดถือว่าเป็นพัฒนาการ  เพื่อให้เรียนรู้สิ่งที่ตนได้ทำไว้เพราะอวิชชา  การทำซ้ำจึงเป็นแนววิถีให้เข้าถึงและเข้าใจ ก่อนเกิดเรามีผู้นำออก  คือ หมอ หรือสูติแพทย์  ในสมัยโบราณ  ก็ได้แก่หมอตำแย  คือผู้นำตัวเราออกจากเรือนครรภ์     เรามีชีวิตรอดได้เพราะหมอดี  หรือหมอมีฝีมือ                   และเกิดดีเพราะมีปุพพกรรมที่เป็นกุศล (ความดี)  จึงนำส่งให้เราได้เกิดในภพภูมิที่ดี

                แรกเรียนรู้  เรามีผู้นำที่เก่งและดีนำ  เช่น พ่อแม่ที่เก่งนำเราในครอบครัว ครูที่ดังๆนำเราให้เรียนรู้ โรงเรียนที่มีชื่อเสียงนำเราให้เด่นดัง สถาบันการศึกษาที่ใครๆยอมรับและยกย่อง นำเราให้รู้สึกภาคภูมิใจ    ที่เป็นเช่นนั้น  เพราะมีความเชื่อว่า  ความเก่งเหล่านั้นจะนำพาชีวิตเราให้รอดได้      แต่ความเก่งอาจไม่ได้เสกสรรให้เราได้สิ่งที่ดีที่สุดได้   ดีต่างหาก  ที่ทำให้ชีวิตได้เติมเต็มที่ใฝ่คว้า  ผู้นำชีวิตเหล่านี้  คือ  พ่อแม่ที่ดี  ครูที่ดี  สถาบันการศึกษาที่ดี   คือผู้นำชีวิตของเราให้ประสบความสำเร็จได้   คำว่าดี  หมายถึง ความดีที่เราได้จากผู้นำเหล่านั้น

                แรกสร้างครอบครัว  ไม่เคยเห็นใครปรารถนา  คนไม่ดีหรือคนชั่วมาเป็นผู้นำครอบครัว  เราอาจจะเลือกคนที่หน้าตาดี  ฐานะดี  การงานดีเป็นอันดับต้นๆ   แต่เลือกคนดีเป็นคนสุดท้าย  แต่สุดท้ายคนดี  คือพระเอกนางเอกตัวจริงของเรา  ซึ่งผู้นำที่ว่านี้  คือผู้ที่ประกอบด้วยความดี  แสดงว่าคนที่จะนำชีวิตของคนในครอบครัวให้ตลอดรอดฝั่งได้  คือความดี

                หลายครั้ง  ที่เราพยายามเรียกร้องให้มีผู้นำให้เป็นไปตามที่เราต้องการ  และมีผู้นำที่ดีมากมาย  แต่ว่าเมื่อถึงเวลาเขาจากไป  ความเป็นผู้นำ ความดี ก็ตายตามเขาไปด้วย  ไม่เคยมีดีของผู้นำตกทอดเป็นมรดกชีวิตถึงเราเลยแม้แต่ครั้งเดียว  มีไม่มากนักที่คิดว่า  ผู้นำชีวิตเราจริงๆ  คือความดี  แม้ว่าชีวิตที่หลงเพลินในอดีต  อาจมีการก้าวพลาดบ้าง  แต่ทั้งนี้  ก็ไม่มีอะไรดีเท่าความดีที่เราได้สั่งสมและทำไว้  พระเคยเทศน์ว่า  ไปเผาศพเผาผีเสียบ้าง  เคยงงกับคำว่าผี  วันนี้  จึงทำให้เข้าใจว่าผี  คืออะไร  และที่เข้าใจมากขึ้น  คือความรัก  ความรักที่ใครๆ  ต่างกล่าวขานถึงความยิ่งใหญ่ ของใครต่อใครมากมาย รวมทั้งของเราเองที่มีต่อคนที่เรารักด้วย  วันนี้เห็นความรักที่ยิ่งใหญ่  คือความรักที่เรามีต่อคนที่ตาย  เป็นความรักที่บริสุทธิ์  เป็นความรักไม่มีความผิดใดๆเจือปนในความรู้สึกเลย  ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราเคยสบถว่า  ชาตินี้ผีไม่เผาเงาไม่เหยียบ  แต่เวลาที่คนนั้นตาย  ทุกอย่างเป็นรักอมตะ  แค้นอโหสิ  เรามารักกันก่อนตาย  เห็นค่ากันก่อนเผาเถอะครับ  ก่อนที่เราจะถูกคนอื่นจูงขึ้นเมรุแล้วมีพระสงฆ์หรือสามเณรนำหน้า

[ควยหมาเกิด]

วันหนึ่งมีผู้ชายคนหนึ่งชื่อลูเฟยืกำลังซ้อมวิชากลับผู้เป็นพ่อ พ่อของเขาชื่อว่า ดรามิทที่

และวันหนึ่งเขาได้ไปเข้าโรงเรียนสาคาบัส