เริ่มต้น ยากจัง

อาจารย์คะ "ความสำเร็จมีอยู่ตลอดทางที่จะไปค่ะ"  ที่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์  เข้าร่วมเป็นเครือข่ายการจัดการความรู้ของมหาวิทยาลัย มา 1 ปีเต็ม และผู้ที่พัฒนา ระบบ blog ; gotoknow เองเป็นคนของเรา แต่ใน มอ.เองมีคนใช้ blog โดยการอ่านมาก  เขียนน้อย ดิฉันคิดว่าระยะนี้เป็นระยะของการสร้างวัฒนธรรมการเขียน การเล่า การถ่ายทอด ซึ่ง ศ.นพ.พิเชฐ อุดมรัตน์ เขียนไว้ในบทความ "การจัดการความรู้ในคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ ระยะที่ 1"  หัวข้อ "การจัดการความรู้ ในมุมมองของการข้ามวัฒนธรรม" ตารางที่ 1 เปรียบเทียบความแตกต่างระหว่างสังคมไทยกับสังคมต่างประเทศ และยังมีประเด็นการลักษณะทำงานขององค์กรด้วย (รายละเอียดมีใน เวบไซด์ คณะแพทยท์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ มุม KM)  เราต่างมีประเด็น ทำอย่างไรให้คนใช้ BLOG เพื่อการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน ในหลาย ๆ ที่ค่ะ  วันหลังทาง มอ.จะจัด "ปัจจัยส่งเสริมให้เกิดความสำเร็จของการใช้ BLOG" จะเรียนเชิญทาง มก. มาร่วมค่ะ 

ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นของ คุณเมตตา วัฒนธรรมของการเป็นอาจารย์ส่วนหนึ่งด้วยมังค่ะ

 ได้เคยถาม อ. ประพนธ์ ตอนมาบรรยายที่ มก. ว่า การจัดการความรู้นี้นำมาใช้ กับกลุ่มอาจารย์ได้หรือไม่ อาจารย์ก็ตอบเลี่ยง ๆ ว่าส่วนใหญ่ที่ประสบความสำเร็จจะเป็นบุคลากรสายสนับสนุน

  ยังสนใจ Model ของคณะแพทย์อยู่เหมือนกันว่าใครคือผู้มีส่วนร่วมมากที่สุดระหว่างแพทย์กับพยาบาล

 แต่เรื่องแบบนี้บันทึกไว้ก็ไม่ค่อยได้ประโยชน์เท่าไร

  ซึ่งก็กำลังรอว่า Blog ของสำนักประกันฯ จะเกิดได้อย่างไร ซึ่งวัตถุประสงค์อยากให้เจ้าหน้าที่ได้เขียนเรื่องที่เกิดจากการทำงาน แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีคนอ่านเท่าไร

   ละครเกาหลีเรื่อง แดจังกึม มีเรื่องดี ๆ สอนอยู่หลายอย่างด้วยกันนะคะ การจดบันทึกเป็นเรื่องสำคัญ และ บันทึกในอดีตก็มีประโยชน์ต่อปัจจุบันเช่นกัน

   ในการศึกษาประวัติศาสตร์ของไทยเราก็จะต่างมุมนะ ไม่ทราบเหมือนกันว่ายังสอนกันแบบท่องจำหรือไม่