ยังไม่อยากเขียนบันทึก เพราะสิ่งที่เขียนไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง
เรื่องเล่าครับ
วานนนี้ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนสนทนากับเพื่อนสนิท
ซึ่งตอนนี้กำลังเรียนต่อจิตแพทย์....
เป็นเพื่อนที่สนิทมากครับตอนเรียนแพทย์ เหมือนพี่น้องกัน ญาติกันมากกว่า...
พูดคุยเกี่ยวกับการเขียนบันทึก และประโยชน์ของบันทึก
ในฐานะเพื่อนผมอยากให้เพื่อนแพทย์ท่านนี้เข้ามาเขียนบันทึก เพื่อแลกเปลี่ยนกับคนทั่วไป โดยเฉพาะเรื่องของการทำงาน การเรียน
เพื่อนได้ให้ข้อคิดเห็นว่า...
...ยังไม่อยากเข้าไปเขียนเพราะว่า ตนเองนั้นยังไม่ดีพอ ยังมีอีกด้าน ที่เป็นด้านมืดอยู่ ไม่อยากเขียนเพราะว่าสิ่งที่เขียนนั้น อาจจะไม่ใช่ตัวตนของเราที่แท้จริง
ถ้าเราเขียนในเรื่องที่ไม่ใช่ตัวเรา วันหนึ่งเมื่อมาพบกับคนที่เข้ามา ลปรร. เราก็จะรู้สึกไม่ดี..
ผมมองว่าก็เป็นมุมมองหนึ่งที่สะท้อน ความคิดความเข้าใจ
และได้ตรวจสอบตัวตนของเราเองว่า
.......จริงๆแล้วสิ่งที่เราเขียนออกมา.เป็นตัวเราจริงๆแล้วหรือไม่
...เพราะว่ามันควรจะเป็นตัวเราจริงๆ เราจึงจะภูมิใจในสิ่งที่เราเป็น
...และในสิ่งที่เรานำเสนอต่อสาธารณะ..
แต่ผมก็ยังหนุนเพื่อนให้เขียน โดยบอกว่าก็เขียนในสิ่งที่เป็นเราคือ
เขียนเรื่องราวของเรา เรื่องที่เราเรียน เรื่องคนไข้ เรื่องเกม เรื่องเล่นหุ้นก็ได้ หรือเรื่องความรัก..ในมุมที่ให้ข้อคิดดีๆ มากมาย
เขียนในสิ่งที่เราเป็น และสิ่งทีเราเข้าใจ เเละเรียนรู้เรื่อยงราวจากการเข้ามาลปรร และอ่านบันทึกคนอื่น ก็จะเป็นการต่อยอดความคิด ความเข้าใขของเราได้...
ความเห็น (4)
- มาแบบพวกนัก (เลง) สังคมวิทยาอีกแล้วครับ คือ ในมุมผมมองว่า การเขียนคือเรื่องของอำนาจ ไม่ว่าจะเป็นการเอ็มพาวเวอร์ตัวเองก็ดี หรือเป็นการต่อรองเพื่อสร้างอำนาจ หรือถูกครอบงำ / ผลิตซ้ำ / รับใช้อำนาจให้กับใครก็ดี
- ไม่มีงานเขียนใดที่อยู่นอกปริมณฑลของการใช้อำนาจเลยครับ การเขียนจึงเป็นเรื่องของ "ความรุนแรง" ได้เสมอ แม้บางเรื่อง ดูเบาๆ โรแมนติก แต่ก็นั่นแหละ ที่มันแฝงอำนาจที่รุนแรงในการชักจูงให้เราคล้อยตาม ยิ่งอ่อนหวานเรายิ่งง่ายต่อการขาดวิจารณญาณในการตรวจสอบมัน (เหมือนเจอนางงามสุดสวย หนุ่มๆก็มักจะใจอ่อนระทวยก็เป็นแถวๆ) ทั้งที่ความจริง สิ่งที่เกิดขึ้นจริง มันย่อมจะเป็นคนละเรื่องกับสิ่งที่เขียน ไม่มากก็น้อย
- ผมเคยไปพูดที่กรุงเทพในการประชุมประจำปีทางมานุษยวิทยา หลายปีแล้วครับ ว่า การเขียนมีข้อจำกัดมากมาย อย่างน้อย เราต่างล้วนเขียนในสิ่งที่ตายไปแล้ว ผ่านไปแล้ว คนละ space & time และเราก็เอาเหตุการณ์จริงซึ่งมีความซับซ้อนหลายมิติ มาถอดออกเป็นส่วนๆจำลองด้วยระบบสัญลักษณ์ถ่ายทอดลงบนกระดาษแบนๆ
- การบิดเบือน บูดเบี้ยวจาก "ความจริง" จึงเป็นเรื่องธรรมดาของงานเขียนทุกชิ้นในโลก
- แต่กระนั้น กระบวนการทำความเข้าใจกับบริบทของการเขียน บริบทของผู้เขียน เป็นสิ่งจำเป็นที่จะทำให้เราถอดความหมายที่ซ่อนเร้นที่ผู้เขียนนำเสนอออกมาให้ได้
- ภาษาสมัยที่ผมเรียนมานุษยวิทยา อาจารย์บอกว่า ต้อง "อ่านระหว่างบรรทัด" คืออ่านให้รู้มากไปกว่าสิ่งที่ผู้เขียนเขียนครับ เช่น บริบทของผู้เขียน บริบทของรูปแบบภาษา วิธีคิดของผู้เขียน สิ่งที่ผู้เขียน "เผลอ" แสดงออกมาในงานเขียนซึ่งขัดกับสิ่งที่เขาเขียน เป็นต้น
- สำหรับผม ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรามองว่าการเขียนมันแปลกแยกจากตัวตนของผู้เขียนแค่ไหน แต่น่าจะอยู่ที่ว่า เราจะสร้างภูมิคุ้มกันอย่างไร ให้รู้เท่าทันอำนาจ หรือมายาคติ อคติต่างๆที่แฝงฝังอยู่ในถ้อยคำเหล่านี้
- อย่างที่ว่า โดยภาพรวม ทางสังคมวิทยาร่วมสมัย มองในแง่มุมว่า การเขียนมันเป็นระบบสัญลักษณ์ ซึ่งชนชั้นหรือกลุ่มชนที่มีอำนาจสร้างขึ้นมาใช้สร้าง "ความจริง" หรือมาตรฐานเพื่อปกครองคนกลุ่มอื่นๆ ภาษาจึงเป็นเรื่องของการใช้อำนาจที่เกี่ยวข้องกับเรื่องต่างๆมากมาย
- ถ้าเป็นบรรดาเฟมินิสต์ ก็จะมองว่า ภาษาแบบเป็นทางการเป็นสิ่งที่ผู้ชายสร้างขึ้น เพื่อกดขี่กีดกันการสื่อสารแบบผู้หญิง หรือแบบอื่นๆ
- ถ้าสุพัฒน์สนใจเรื่องเหล่านี้ ผมแนะนำให้ไปอ่านงานของมิเชล ฟูโกต์ ภาคภาษาไทยก็มีนะครับ หรือไป search ดูแนวคิดพวก post modernism นี่รื้อสร้าง (deconstruct) การใช้ภาษาไว้ อ่านแล้ว "หลุด" อะไรต่อมิอะไรไปเยอะ อย่างน้อยก็ไม่ตกหลุมพรางของ "ภาษา" ได้ง่ายๆ
- (ถ้าชอบที่จะหลุดจากกรอบนะครับ)
สวสดีครับ
ขอบคุณพี่จิ้นครับ
ผมจะชวนเจ้าตุ้ยมาเขียนบันทึกต่อไปครับ
จริงๆแล้วเขามีเรื่องราวที่ดีๆมากกว่าผมมากมายนะครับ
สวัสดีครับพี่ยอดดอย
เป็นการลปรรที่มีมุมที่แตกต่างมากๆครับ
ดีมากๆครับ ผมชอบแบบนี้ด้วยเหมือนกันนะครับ
แบบว่าไม่ได้ทำให้คล้อยตามอย่งเดียว
แต่กระชากความคิดให้เราจดจ่อหรือค้นหาคำตอบระวังขึ้นครับ