ผึ้งร้าง เราไม่ร้าง
โลกใบนี้ยังสดใส
ทางชีวียังอีกยาวไกล
ขอเพียงมีความหวัง
ขอเพียงมีความตั้งใจ
น่าจะเพียงพอกับชีวิตทีเรียบงายและเป็นสุข
ถ้าพูดถึงการเรียนรู้ บุคคลที่ใฝ่จะเรียนรู้จริงๆ จะต้องมีอะไร ? มีร่างกายและจิตใจที่พร้อม หรือ มีโอกาสและไม่มีโอกาส (ทุนทรัพย์) หากกล่าวถึงบุคคลที่ไม่มีโอกาสและทุนทรัพย์ จะทำอย่างไร ? ถึงจะได้รับการศึกษา จากเด็กบ้านนอกธรรมดาคนหนึ่งที่ใฝ่จะเรียนรู้แต่ไม่มีโอกาส เสมือนผึ้งร้างที่ถูกทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว จึงดิ้นรนกระตือรือร้นขวนขวายเพื่อให้พ้นจากความยากลำบากความทุกข์ทรมาน เพื่อให้ดียิ่งๆ ขึ้นไป การเดินทางเพื่อเสาะแสวงหาความรู้ใส่ตนเปรียบเหมือนลูกผึ้งที่ถูกทิ้งไว้กับรังร้าง วิถีชีวิตต่อจากนี้ไปตามแต่จะเป็น "มรดกที่ได้รับคือยถากรรม"
"ขอบคุณหลายๆ ที่ มหาลัย ได้มาเชิดชู เติมคำว่า สู้ เข้าสู่หัวใจดวงนี้ ได้มารู้จัก สหวิทยาการ ที่คิดแบบเชิงเดียว โดดเดี่ยวเหมือน วิชาอื่น บ่มี หากบ่ เจอ มหาลัย ป่านนี้สิเป็นจั่งได๋ ขอบคุณหลายๆ จะเก็บความภูมิใจนี้ไว้ เฝ้าเพียรพัฒนา อยู่ในหัวใจเสมอ"
(ภาพนี้ถ่ายเมื่อวันที่ 30 มิถุนายน 2550 ที่ส่วนป่าพ่อครูบา อำเภอสตึก จังหวัดบุรีรัมย์ โดยคณะนักศึกษาศูนย์เม็กดำ เข้าค่ายอบรมเศรษฐกิจพอเพียง ตั้งแต่วันที่ 29 มิถุนายน 2550 ถึง 2 กรกฎาคม 2550)
ความเห็น (5)
- ขอขอบคุณที่ให้ช่วยชี้แนะนะครับ
- ก่อนอื่นเราต้องทราบว่า ผึ้งทำไมต้องทิ้งรังให้ร้าง
- เขามีเหตุผลของเขา คือ ที่รังผึ้งเขามีศัตรูรบกวน คือ หนอนผีเสื้อกินไขผึ้ง (Wax moth) ไปรบกวนกินรังเขา เขาจึงทิ้งรังไป
- การทิ้งรังก็เป็นสิ่งที่ดี (แม้คนเราจะมอกว่าไม่ดี)
- เพราะถ้าผึ้งตัวใหม่ เกิดขึ้นในหลอดรวง (cell) เก่า จะมีผลให้ตัวเล็กลง (หลอดเล็กลงเพราะมีคราบดักแด้เก่าของพี่ๆ)
- ทำให้ผึ้งรุ่นใหม่ ตัวเล็กลง ไม่สามารถแข่งขันได้ตามธรรมชาติ
- เมื่อผึ้งไปสร้างรวงรังใหม่ ลูกผึ้งที่เกิดมาจะมีขนาดตัวใหญ่พอที่จะทำให้เกิดการแข่งขันตามธรรมชาติครับ
- การเขียนบันทึกหรือจะเรียกว่าบทความก็ตาม
- เราต้องมีความมุ่งมั่น และเขียนให้สม่ำเสมอ
- แรกๆ อาจเขียนไม่ดี แต่ฝีมือจะพัฒนาขึ้น
- ความเป็นตัวตนของเราจะแสดงออกมาให้เห็น
- คงจะต้องหาเพื่อนร่วมทางไปด้วยกัน เข้าใจว่าคงมี เม็ดดำ ๒-๘ แน่ๆ เลย
- ประเด็นที่เราเขียน คงมี ๑-๒ ประเด็นเท่านั้น
- เมื่อยกประเด็นขึ้นมาแล้ว ก็พยายามอธิบายให้คนอื่นเข้าใจประเด็น
- ผึ้งร้าง เราไม่ร้าง
- ก็หมายความว่า ผึ้งทิ้งรังไป เพราะใจไม่สู้ แต่คนไม่หนีไปไหนเพราะใจสู้ อะไรทำนองนั้น
- คงจะไม่วิจารณ์ว่าเขียนดีหรือไม่
- แต่ระยะทางพิสุจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน
- ถ้าเรายืนระยะได้ยาวๆ ใน GotoKnow
- เราก็จะได้มิตรภาพ และความจริงใจที่หลากหลายครับ
"ผึ้งน้อยลอยล่องล่องลอยตามวิถี
กระจุบกระจิบอิสระตามหนทางมีเกสร
มุ่งหวังพ้องเผ่าพันธุ์สามัคคีแสนปรีดา
พระยานั้นไซร้ บีแมน ส่องนำภาปลดแอก ยถากรรม ผึ้งน้อยมองเห็นทาง"
ขอบคุณอาจารย์มากครับที่มาให้กำลังใจ และกระผมยังได้ข้อคิดอีกว่า "ศิษย์ต้องมีครู" ขอขอบพระคุณครับ
สวัสดีครับเพื่อนร่วมสถาบัน อีกไม่นานเราจะเจอกันที่ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร(กทม.) นะครับอย่าลืมทักทายกันด้วยครับ เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆๆๆ