ปิยโสภณ "แผ่เมตตาให้ศัตรู" ตอนที่ 3

ขออนุโมทนาบุญกับท่านปิยโสภณด้วยเจ้าค่ะ...สาธุ

เรื่องที่เขียนต่อไปนี้ พิมพ์มาจากหนังสือธรรมะของท่านปิยโสภณ เรื่อง"แผ่เมตตาให้ศัตรู" หวังว่าจะเกิดประโยชน์ต่อผู้อ่านบ้างนะคะ ขอโมทนากับทุกบุญกุศลที่เกิดขึ้นนะคะ *-* ตอนที่ 3

     ต่อมาก็ถึงการแผ่เมตตาถึงคนที่เรารักและคนที่เรารู้สึกว่าเขาเป็นศัตรูกับเรา คือเรารู้สึกเกลียดชังเหลือเกิน ไม่อยากพูดด้วย ไม่อยากร่วมงานด้วย ไม่อยากเกี่ยวข้อง ไม่อยากเห็นหน้า โดยธรรมชาติมนุษย์เรายิ่งเกลียดยิ่งได้อยู่ใกล้ ยิ่งโกรธยิ่งถูกแกล้งเขาทำอะไรลงไปดูเหมือนจะขัดใจขวางหูขวางตาไปหมด เพราะตั้งใจไว้ผิดเสียแล้วเพียงแต่เห็นก็เป็นทุกข์เขาทำปากขมุบขมิบอยู่ไกลไม่ได้ยินเสียงเรายังคิดว่าเขากำลังด่าเราได้

     เราเป็นทุกข์เพราะความคิด ทุกข์เพราะจินตนาการ เป็นความผิดของเราเอง มิใช่ความผิดของเขา บางทีเขาก็แกล้งให้เราเป็นทุกข์ เพราะรูให้ยาพิษแล้วเรายินดีรับมาดื่มเป็นความผิดของเราเองเรากำลังจุดไฟภายในเผาเราเองต่างหาก

     เป็นเรื่องที่น่าคิดว่า มนุษย์เราชอบมองหาความผิด ชอบจับเอาความผิด เค้นหาความผิดของคนอื่น ส่วนความผิดของตนกลับกลบเกลื่อนไม่ค่อยจับถูก เมื่อจับผิดเขาจึงพลาดความดีตลอดเวลาอะไรที่เป็นขยะจึงขนเข้ามากองในใจทั้งหมด สุดท้ายหัวใจของเขาก็กลายเป็นกองขยะที่เน่าเหม็นมิใช่หิ้งบูชาที่งดงามอย่างแต่ก่อนอีกต่อไป

     ด้วยเหตุนี้ เราจึงต้องปรับเปลี่ยนวิธีคิดนี้ให้ได้ปรับวิธีดำรงชีวิตเสียใหม่ ไม่ให้ใจเป็นถังขยะแต่ให้ใจเป็นหิ้งบูชาพระที่งดงามทุกวัน ด้วยการมองหาดีของคนให้พบ มองบวก คิดบวก พูดบวก เพราะการทำให้ได้กำไรและใจสบาย

     ส่วนการมองลบคิดลบพูดในทางลบ นอกจากตัวเองเกิดทุกข์แล้วยังทำให้ผู้อยู่รอบตัวเราเป็นทุกข์ตามไปด้วย เราควรหลีกเลี่ยงคนที่คิดในทางลบ เพราะทำให้ชีวิตเราติดลบไปด้วย

     การแผ่เมตตาคือการคิดบวก พูดบวก มองหาดี ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยาก แต่ความจริงหากฝึกให้เป็นนิสัยก็เป็นเรื่องง่าย เพราะโดยธรรมชาติแล้วเราชอบใคร เราก็อยากไปหาคนนั้นเรารักใครมากก็อยากยกให้เขาหมด มีอะไรก็ให้หมดได้โดยไม่รู้สึกเสียดาย แม้บางครั้งเขาไม่อยากได้เรายังอุตส่าห์ยัดเยียดให้เลยถ้าพอใจ ภูมิใจ พอเขาไม่รับก็อาจเสียใจลึก หาว่าไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ไม่ยินดีต้อนรับ จากรักก็พาลจะกลายเป็นร้ายไปได้

     มาถึงคนที่เราเกลียดชังเรื่องจะแบ่งใจให้ไม่มีอยู่แล้ว เรื่องง่ายก็มักเป็นเรื่องยากเสมอ จึงจำเป็นต้องหาวิธีแผ่เมตตาที่แยบคาย โดยวิธีธรรมชาติมนุษย์เกลียดชังใครแม้แต่เงาเราก็ไม่อยากเห็น มีอะไรก็ไม่อยากให้ เราไม่ต้องการมีส่วนเกี่ยวข้องกับคน ๆ นั้น ต้องการเดินคนละเส้นทาง ห่างได้ยิ่งดี แต่เขาลืมคิดไปว่าทางอารมณ์เราหนีตัวเองไม่ได้ ยิ่งเดินหนีก็ยิ่งวิ่งตาม อารมณ์โกรธเกลียดก็มักจะวิ่งตามขนาบเราไป บางทีก็วิ่งตามข้ามชาติไปกับเรา ก่อเหตุร้ายไม่สิ้นสุด ยุติพยาบาทให้ชาตินี้ให้ได้ แผ่เมตตาให้อโหสิกรรมกันให้ได้ในชาตินี้

     จะมีใครคิดบ้างว่าศัตรูบางคนตั้งความปราถนาขอไปเกิดเป็นลูกของเราก็มี เพื่อจะได้เผาผลาญจิตใจของเราให้ถึงที่สุด เช่น ลูกบางคนเกิดมาเพื่อผลาญทรัพย์สินสมบัติของพ่อแม่ ทำให้พ่อแม่เกิดทุกข์ สอนไม่ได้บอกไม่ฟัง ทำให้พ่อแม่นอนเป็นทุกข์ กินไม่ได้ ไม่เคยมีความภูมิใจในลูกมีแต่ความกลัดกลุ้มใจ บางทีพ่อแม่ถึงขนาดตัดขาดจากความเป็นพ่อแม่ลูกกันก็มี สิ่งเหล่านี้เราต้องมองให้ออกและหาวิธีแก้ต้นเหตุที่ระบบความคิดของเราให้ได้

ปิยโสภณ