KM Corner : The greastest storytelling for me

ที่ใช้หัวข้อ KM Corner เพราะ เรื่องนี้เกิดระหว่างการเข้าร่วมงาน เวทีแลกเปลี่ยนเรียนรู้ อยู่กับเบาหวาน อย่างมีความสุข และพอเพียง ที่มีอาจารย์วัลลาเป็นแม่งานสำคัญ ผมตั้งใจว่าจะบันทึก สิ่งที่ได้รับจากงานนี้ ในมุมส่วนตัว เลยไม่คิดจะเล่าบรรยากาศในงาน เพราะอาจารย์วัลลาและผู้ร่วมงานที่ประทับใจ ในงานคงค่อยทะยอยบันทึกไว้แล้วเป็นอย่างดี

มางานนี้มีความตั้งใจอันดับแรกเลยคืออยาก มารู้จักและขอรับข้อมูลที่มีคำถามในใจ  จากเพื่อนร่วม blog ที่จริตเดียวกัน เพราะคิดว่ามาคุยเองน่าจะดีกว่าอ่านผ่าน blog  รวมทั้งมีภาระกิจต้องติดต่ออาจารย์วัลลาเรื่องการอบรม DM educator ที่จังหวัดฝากมาด้วย  ระหว่างขับรถจากอุบลมากรุงเทพ ฯ ผมนั่งนึก ทบทวนเล่น ๆ ว่า เราเข้ามาใน gotoknow  และวงการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ได้ยังไงกันเนี่ย 

เมื่อ 8 เดือนก่อน ผมนั่ง ค้นหาคำ ปฐมภูมิ, เบาหวาน จาก google  ก็พบ blog  เบาหวานพุทธชินราช ได้อ่านเรื่องราว ใน blog แล้วชอบเรื่องเล่า ต่าง ๆ มาก ผมอ่านเรื่องที่ พี่นิพัธ ทำงาน ปฐมภูมิ จิตอาสา ทั้ง ๆ ที่เป็น แพทย์เฉพาะทางใน โรงพยาบาลระดับตติยภูมิ   เป็นเรื่องเล่า การทำงาน  ที่ผมกำลังอยากรู้ พอดี รู้สึกประทับใจ เมื่อก่อนไม่รู้เลยว่าblog คืออะไร KM คืออะไร ทำอะไรกัน รู้แต่ว่าเรื่องเล่าแบบเนี้ย  ชอบมาก ( ถึงวันนี้ก็ยัง งู ปลา ไก่ กา กับ KM อยู่เลยครับ )

ก่อนหน้านี้ผมเคยบันทึกเรื่องราวที่ได้เจอระหว่างดูแลผู้ป่วยมาบ้างแล้ว เมื่อหลายปีก่อน  ประมาณ ปี 2535  จำได้เลยว่าเรื่องแรก เป็นเรื่องทำไมเพิ่งมา ( ซึ่งเป็นหนึ่งในบันทึกใน blog นี้ด้วย )  เป็นเรื่องที่ผมตอนจบมาใหม่ ๆ เข้าใจคนน้อยเหลือเกิน ผมไม่อยากให้เหตุการณ์ผ่านไปเฉย ๆ  เลยบันทึกไว้ ใน diary    ต่อมา ประมาณปี 2541 มีเด็กหญิงคนหนึ่ง ที่ต้องอดเรียน เพราะ กระบวนการดูแลที่สับสน ผอมลงมาก เป็น DM แต่วันหนึ่งกลับถูกวินิจฉัยว่าเป็น AIDS  ผมก็รู้สึกว่า ไม่น่าปล่อยให้เรื่องแบบนี้ผ่านไป ผมก็บันทึกไว้ใน diary อีกเหมือนกัน ( click อ่านที่นี่ได้ครับ )  แล้วบันทึกที่เขียนก็ถูกเก็บเอาไว้ เฉย ๆ เพราะไม่รู้จะเอาไปทำอะไรดี

ผมเลยเริ่มเข้าใจตัวเองว่า ทำไมชอบเรื่องเล่าใน Gotoknow เป็นกรณีพิเศษ เมื่อได้แรกเจอ ( ว่าเข้าไปนั่น )  จนมาถึงวันนี้ ถ้าบันทึกไหนที่เขียนเกี่ยวกับ ประสพการณ์ตรงที่พบกับคนไข้ หรืองาน  จะชอบมาก ( มารู้ทีหลังว่าเป็น tacid knowledge )     เพราะเรื่องอย่างนี้ไม่ควรปล่อนให้ผ่านไป มันอาจจะมีประโยชน์อย่างมากจนคิดไม่ถึงในวันข้างหน้าได้    ดังจะเล่าให้ฟังต่อไปนี้ ( ลิเก ยังไงชอบกล )

ผมนึก ๆ ระหว่างขับรถ ต่อไปว่า เอทำไม ถึงได้ชอบ และเห็นคุณค่าของเรื่องเล่า ( storytelling ) นักหนา  คุ้น ๆ เหมือนเคยประทับใจที่ไหน มาก่อนน้า       

นึกขึ้นมาได้ว่า เรื่องเล่าแบบนี้เคยได้อ่านเมื่อ 20 ปีก่อน นั่นเอง   ตอนสมัยเป็นนักศึกษาแพทย์ ปี 2530 ผมได้หนังสือมาเล่มหนึ่ง ราคา 58 บาท ลดเหลือ 50 บาท 

  หนังสือราคาถูกแสนถูกเล่มนี้เหละครับที่ มีเรื่องเล่าที่มีพลัง สามารถ กำหนดทิศทางชีวิตการเป็นหมอของผม มาจนถึงวันนี้ ( ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ตัวเลย จนมาได้ทบทวนในวันนี้ ถึงได้เข้าใจ )   หนังสือเล่มนี้ชื่อ  " บันทึกเวชกรรมไทย " ของ อาจารย์ประเวศ วะสี ที่อาจารย์ได้เขียน เรื่องเล่าที่อาจารย์ได้พบ  ระหว่างการทำงาน ดูแลสุขทุกข์ ของคน  ตั้งแต่ปี 2520 

อาจารย์เขียนเล่าถึง ป้าเมี้ยน คนอยุธยา ที่ไม่ได้ทำงาน ไม่มีเงิน เพราะเข้าใจว่า หมอไม่ให้ทำงานเพราะเป็นวัณโรค    พูดถึงลุงมาที่ต้อง เดินทางมา หลายสิบกิโล เสียเงินหลายร้อยบาท  เพื่อมารับ ยาระบายเพียงขวดเดียว  เพราะไม่รู้การรักษาตัวเองที่ทำได้ง่าย ๆ    มีเรื่อง เบาหวาน โรคแห่งความขมขื่น  เรื่องที่อาจารย์เขียนไว้เมื่อ 30 ปีก่อน แต่เราก็ยังพบทุกวันนี้      ผมไม่แน่ใจว่าจะยังมีหนังสือเล่มนี้อีกหรือเปล่า อยากให้ทุกคนที่เป็นคนดูแลสุขทุกข์ ของคนได้อ่านกันจริง ๆ 

เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินคำว่า " รักษาโรค หรือรักษาคน " ปี 2532 ผมได้อ่าน " บนเส้นทางชีวิต "  ที่มีทั้งหมด 7 เล่ม  เป็นเรื่องเล่าที่ อาจารย์เล่าเรื่องที่ได้พบพาน ตลอดเส้นทางชีวิต ตั้งแต่เด็ก จนมาเป็นหมอ หนังสือทั้ง สองเรื่อง มีอิทธิพล ต่อผมอย่างมากมาจนถึงทุกวันนี้ ทั้ง ๆ ที่ระยะหลังไม่ได้มีเวลาอ่านหนังสือดังกล่าวมานานมากจนลืมไปแล้ว 

การที่ผมต้องการบันทึก เรื่องที่เจอ เพราะเสียดาย ไม่อยากให้เรื่องต่างๆ ผ่านไป ก็คงเป็น เพราะ หนังสือ 2 เรื่องนี้  การที่เมื่อเจอ blog บันทึก เรื่องเล่า แล้วผม ปิ๊งทันที ก็คงเป็นเพราะอิทธิพลของเรื่องเล่าในหนังสือทั้ง 2 เล่มนั่นเอง   ที่สำคัญการที่ผมเลือกที่จะเป็นหมอ มีความสุขกับการ ทำงาน ปฐมภูมิ ทำงานกับ คน ทำงานเวชปฏิบัติครอบครัว ( ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้จบมา ) ผมก็รู้แล้วว่า เป็นเพราะอิทธิพลเรื่องเล่า ในหนังสือ 2 เล่มนี้นั่นเอง 

พอนึกขึ้นมาได้ ประติดประต่อ ก็ถึงร้านกาแฟ แถวสีคิ้วพอดี

---

 เราได้เรียนรู้อะไร

1. ผมยกให้ เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการ " เข้าร่วมการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ อยู่กับเบาหวาน อย่างมีความสุข และพอเพียง " ถึงแม้ไม่เกียวกับ topic ของงานเลย แต่มันเกิด ในส่วนกระบวนการของการเข้าร่วมงาน เพราะถ้าไม่มางานนี้ ก็ไม่ได้ถามตัวเองว่าทำไม่ถึงชอบเรื่องเล่าแบบฝังลึกนัก  แล้วก็คงไม่ได้นึกย้อนหลังไป ว่ามาเข้า gotoknow ได้อย่างไร   จนพบเรื่องสำคัญดังกล่าว

2. เรื่องเล่า ( Storytelling ) มีพลังมากกว่าที่คิด เป็นแหล่งแรงบันดาลใจ ที่ดีที่สุดแหล่งหนึ่งทีเดียว  เรื่องเล่าบางเรื่องมีอิทธิพลถึงขนาดที่สามารถกำหนดทิศทางชีวิตของคนบางคนได้ทีเดียว  ทั้ง ๆ ที่คนเล่าก็คงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจากเรื่องเล่าของตัวเองเช่นกัน

3. เมื่อมีแรงบันดาลใจ พบเรื่องดี ๆ จากการลงมือทำ  ที่รู้สึกว่าไม่น่าจะปล่อยให้ผ่านไป ควรบันทึกไว้ ( ใน gotoknow นี่แหละ ดี ) วันข้างหน้าอาจจะมีประโยชน์ต่อ ตนเองและผู้อื่นได้บ้าง

 

 

[โอ๋-อโณ]

ประทับใจหนังสือเล่มนี้ของอ.หมอประเวศเช่นเดียวกันค่ะ ขอบคุณคุณหมอจิ้นที่มาชวนคิดสะกิดใจกับประเด็นนี้ เห็นด้วยจริงๆว่า เรื่องเล่าที่เป็นประสบการณ์ตรงเหล่านี้มีคุณค่ามากจริงๆค่ะ ตัวเองเป็นคนที่ชอบฟังเรื่องเล่าจากผู้เฒ่าผู้แก่ และมักจะเคยคิดเสมอว่า ทำยังไงเราจะมีที่เก็บเรื่องแบบนั้นเอาไว้ ซึ่งเป็นเรื่องที่เราจะไม่มีทางหาอ่านได้จากที่ไหน แล้วก็พบเหมือนที่คุณหมอจิ้นพบว่า มีหลายๆเหตุการณ์ในชีวิตของเราที่ทำให้เรามีความรู้สึกนั้นๆได้เพียงครั้งเดียว เรารู้เราคิดแบบนั้นได้เพราะเหตุการณ์นั้นๆ หากไม่บันทึกไว้ ก็จะหายไปกับกาลเวลา และมีหลายๆเรื่องที่คงจะมีประโยชน์กับคนอื่นๆแบบที่เรานึกไม่ถึง เมื่อมี GotoKnow ก็ทำให้รู้สึกเหมือนได้พบสิ่งที่อยากได้ ดีใจทุกครั้งที่ได้พบคนดีๆ บันทึกเรื่องดีๆ รู้อะไรดีๆก็อยากเก็บเอามาใส่ไว้ในนี้ เผื่อจะมีใครเอาไปใช้ประโยชน์ได้ สรุปว่า บันทึกนี้ของคุณหมอจิ้น....โดนใจจังค่ะ ขอบคุณ GotoKnow ที่ทำให้ได้รู้จักคนดีๆอย่างคุณหมอด้วยค่ะ

[วัลลา ตันตโยทัย]

ดีใจที่ในที่สุดคุณหมอจิ้นก็ตอบตนเองได้

ดิฉันก็มีความฝังใจที่ผูกพันกับผู้ป่วยเบาหวาน เพราะเจอผู้ป่วยเด็กชายวัยรุ่นที่เป็นเบาหวานชนิดที่ ๑ ที่มีประสบการณ์ที่แย่มาก เด็กอยู่โรงเรียนประจำ เป็นเบาหวานไม่มีใครรู้ อ่อนเพลีย ไม่มีแรง ฉี่บ่อย ขออนุญาตครูไปห้องน้ำ ครูไม่ให้ไปหาว่าจะแอบไปสูบบุหรี่ จนปัสสาวะราดในห้องเรียน วิชาพละได้คะแนน ๐ เพราะไม่มีแรง จนในที่สุดลุกไม่ไหวจึงได้ไปโรงพยาบาล และมีปัญหาอื่นๆ อีกมากมาย คิดถึงทีไรสะเทือนใจทุกครั้ง ทำให้ดิฉันตั้งใจทำงานเพื่อผู้ป่วยเบาหวาน

ทุกวันนี้เรายังติดต่อกันอยู่ยาวนานมาเกินกว่า ๒๐ ปีแล้ว ขณะนี้ผู้ป่วยมี retinopathy, nephropathy ต้องพยายามทำใจกับภาวะของเขา

[หมอจิ้น]

สวัสดีครับ คุณ โอ๋- อโณ

ผมสังเกตุ ว่าคนใน gototknow หลายคนก็ คงมีความคิด ความรู้สึกอย่างที่คุณ โอ๋ บอกเมือนกันครับ  เพราะ ในสังคม gototknow เป็น สังคม  ของ การเล่าเรื่องราว ต่าง ๆ  ที่ผมว่ามากที่สุดเท่าที่ผมเจอ  คนที่เข้ามาด้วยตัวเอง ( โดยไม่ได้ถูกบังคับ หรือ ชักจูงมา )  ก็คงเพราะ เห็นโอกาส ที่จะได้ใช้เวทีนี้บันทึกเรื่องราวที่ไม่อยากให้ผ่านไปเฉย ๆ น่าจะเป็นประโยชน์อะไรได้บ้าง หรือไม่ก็มารับโอกาสจาก เรื่องเล่าของคนอื่น เป็นสังคมที่ดีจริง ๆ ครับ

[หมอจิ้น]

สวัสดีครับ อาจารย์ วัลลา

ผมเห็นความตั้งใจ ของอาจาย์สูงมากครับ มีสิ่งหนึ่งที่ รู้สึกได้ใน งานมหกรรมจัดการความรู้การดูแลผู้ป่วยเบาหวาน  คือ ทุกคนที่จัดงานมาด้วยใจรัก  สิ่งที่แสดงออกในการ ทำงานให้บริการ ของคนทำงาน แสดงออกมาด้วยใจ สะท้อนได้ชัดเจนในผู้ป่วย ที่มาร่วมงาน  และ จะ เป็นคุณูปการต่อ คนทำงาน และ คนไข้ อีกมาก ในวันข้างหน้าครับ

[สมาชิกสภาเทศบาลนครพิษณุโลก Laddawan wipoosanapan]

 จริงอย่างที่คุณหมอพูดเลยค่ะ ว่าเมื่อมีแรงบันดาลใจพบเรื่องดีๆ จากการลงมือทำควรมีการบันทึกไว้เพื่อเป็นประโยชน์ในวันข้างหน้าสำหรับตัวเองและผู้อื่น       โดยส่วนตัวแล้วได้เห็นประโยชน์ของ gotoknow มากๆทั้งในแง่ของการบันทึกและการสร้างพลังในการทำงานเมื่อได้อ่านเรื่องราวดีๆใน Blog ต่างๆ เสียดายที่มาเจอ gotoknow ช้าไปหน่อยทำให้เรื่องราวหรือแรงบันดาลใจที่เกิดขึ้นในระหว่างการทำงานถูกลืมเลือนจะเขียนขึ้นมาอีกคงไม่ได้อารมณ์ความรู้สึกเท่าครั้งนั้นกระมังคะ คุณหมอ

[Sasinand]

สวัสดีค่ะ

เรื่องที่คุณหมอเล่า ก็เหมือนที่ดิฉันเล่าเรื่อง ผู้ป่วยโรคสมองฝ่อ จริงๆไม่ใช่ญาติของตัวเอง แต่ มีความรู้สึกใกล้ชิดกับเหตุการณ์มาก เพราะ เป็นทั้งเรื่องจากคุณพ่อคุณแม่เพื่อนสนิทมาก และพี่สาวจากที่ทำงานเก่าที่รักมาก และมีบุญคุณกับดิฉันด้วย ติดต่อกันมานาน

เลยอยากจะเล่า เผื่อจะเป็นประโยชน์กับคนอื่น และเขาก็ไม่ได้ปิดบังค่ะ

[อ๊อดดี้]

สวัสดีค่ะ คุณหมอจิ้น

•  ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่ชอบฟังคนเล่า เหตุการณ์ ประสบการณ์ ที่เกิดขึ้นจากการปฏิบัติและพบเห็นจริง (ตอนหลังจึงถึงบางอ้อ (km) ว่าเขาเรียก tacit k.)
•  มารู้จัก GotoKnow ด้วยการท่องอ่านเรื่องเล่า ทำให้หลงรักแบบติดหนึบ  (แม้ว่าในเชิงเขียนยังอ่อนอยู่ )    
•  วันไหนไม่ได้เข้ามาอ่าน รู้สึก..ขาด..ไปอย่าง
•   ขอบคุณคุณหมอที่ช่วยสะกิดให้ระลึกและทบทวนการเรียนรู้จาก เวทีเสมือนแห่งนี้

[ยุวนุช]

พลังของเรื่องเล่านั้นมีอานุภาพมากจริงๆค่ะ พลังเกิดขึ้นทั้งจากการได้ฟัง ได้เห็นสิ่งที่ประทับใจ สะเทือนใจ และจากการได้นำเรื่องที่ได้รับรู้ไปเล่า ไปบอกต่อ ตัวเองก็ไม่เคยตระหนักถึงพลังแห่งเรื่องเล่าก่อนการทำกรณีศึกษาในงานวิจัยสำหรับปริญญาเอกและได้รู้จักกับKM

เมื่อได้เห็นและตระหนักถึงถึงพลังนี้ทำให้มองเห็นช่องทางในการทำงานและการสร้างแรงบันดาลใจในทีมงาน มีประโยชน์จริงๆค่ะ

...อยากให้ทุกคนที่เป็นคนดูแลสุขทุกข์ ของคนได้อ่านกันจริง ๆ ...

นั่นซีคะสิ่งที่คุณหมอประเวศท่านเขียนเล่าไว้แม้นานหลายสิบปียังมีคุณค่าสูงจนถึงวันนี้

[หมอจิ้น]

Mrs. Laddawan wipoosanapan
เมื่อ อา. 29 ก.ค. 2550 @ 09:23  

สวัสดีครับพี่

ตอนผมอ่าน "บนเส้นทางชีวิต " ของอาจารย์ ประเวส แล้ว ก็รู้ได้เลยว่าอาจารย์มีความจำเป็นเลิศครับ อาจารย์สามารถเล่าชีวิตวัยเด็ก ที่ต่างจังหวัด ได้เหมื่อนเรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน ผมชอบมากจนเกิดแรงบันดาลใจ หลายอย่าง  นึกไว้ในใจตั้งแต่วันนั้นเลยว่า ถ้าเจอเรื่องดี ๆ ต้องบันทึกไว้  เพราะ ความจำคงไม่ดีเหมือนอาจารย์ กลัวจะลืมในวันข้างหน้าครับ ( ซึ่งก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ ) ทุกวันนี้ก็ต้อง copy ที่บันทึกไว้ใน gotoknow เก็บไว้ 2-3 ที่ กลัว วันหนึ่ง gotoknow เกิดล่ม แล้วบันทึกของผมจะหายไปด้วยครับ

[หมอจิ้น]

sasinanda
เมื่อ อา. 29 ก.ค. 2550

สวัสดีครับอาจารย์

เรื่องของ พี่ปริม เป็นเรื่องที่น่าสะท้อน ให้คนได้รับทราบ โดยเฉพาะ น่าจะเกิดประโยชน์กับ วิชาชีพอย่างผมนะครับ เพราะต้องเข้าใจให้ได้ว่า คนป่วยคนหนึ่ง แต่คนทุกข์หลายคน  เรากำลัง รักษาคน ร่วมกับการรักษาโรค  การรักษาโรคใช้ตำรา วิเคราะห์ วิจัย แต่การรักษาคน ใช้เรื่องเล่า ที่มีคุณค่าอย่างที่อาจารย์เล่ามาเรื่องผู้ป่วย อัลไซเมอร์ นีแหละครับ 

[หมอจิ้น]

oddy
เมื่อ อา. 29 ก.ค. 2550 

สวัสดีครับ อาจารย์วิมลพรรณ

แสดงว่าเราเป็นคน คอเดียวกัน เลยได้มีโอกาส มาเจอกัน เพราะสิ่งที่ชอบเหมือน ๆ กัน นะครับอาจารย์

oddy นี่ชื่อเล่น หรือ ชื่อ ลูกสาว หรือลูกชายครับอาจารย์

[หมอจิ้น]

คุณนายดอกเตอร์
เมื่อ อา. 29 ก.ค. 2550 

สวัสดีครับอาจารย์

ผมว่า วันนี้อาจารย์ เข้ามาสู่ โลกของเรื่องเล่า อย่างเต็มตัวแล้วละครับ ไม่ใช่ผู้ที่ นำเรื่องที่ได้รับรู้ ไปบอกต่อ อีกต่อไปแล้วละครับ   ด้วยความรู้เดิม บุคคลิก ความสามารถ ของอาจารย์ เหมาะสม มากครับ กับการเป็นนักเล่าเรื่องที่ดีและเก่ง  หนังสือ มหัศจรรย์ แห่ง KM เบาหวาน  ก็เป็นเรื่องเล่าของอาจารย์ที่ดีมาก ๆ เลยครับ ดีใจที่เรื่องเล่าของผม ได้มีส่วนร่วมเป็นตัวละคร ( ตามที่ อาจารย์ วิจารย์ บอกไว้ ) ในหนังสือของอาจารย์ด้วยครับ

[kmsabai]

สวัสดีครับพี่หมอจิ้น...

  -  วันนี้ได้รู้และเห็นความเป็นตัวพี่เพิ่มเติมครับ....เพราะว่าพี่ได้อ่านหนังสือเดี่ยวกับที่ผมได้เคยอ่านเลยครับ

  -  วันที่อ่านหนังสืออาจารย์หมอประเวศนั้น  แบบว่าเรื่องบันทึกเวชกรรม  อ่านแล้วติดใจ  สนุกดีครับ  เรื่องเล่าก็มีเกี่ยวกับหมอ  และเรื่องราวง่ายๆสนุก  และเรื่องแถบอิสานก็มีมากหลายเรื่องครับ

 

    และผมก็ได้จดจำ  และนำมาเป็นแนวคิดในการเป็นแพทย์หลายอย่างมากครับ  ความคิดหลายอย่าง  วิถีทุกวันนี้ยอมรับว่าได้มาจากท่านอาจารย์หมอประเวศครับ   เพราะว่าผมเป็นแฟนพันธ์แท้หนังสืออาจารย์  ไม่ว่าจะเขียนเกี่ยวกับอะไรผมก็อ่านครับ  อีกแนวก็เรื่องสังคมและพุทธศาสนาครับ....

 

  หนังสือเรื่องบนเส้นทางชีวิต  ถือว่าเป็นโชคดีมากครับที่ได้อ่าน  ผมซื้อเล่มหนึ่งถึง 6 เลยครับ  เป็นเรื่องเล่าที่สนุกมากๆครับ  เหมือนกันครับ  แนวคิดบางอย่างถูกซึมซับให้ผมคิดและทำตามมาจนถึงวันนี้เหมือนกันครับ

   

           อยากจะสรุบว่า...ทุนทางความคิด...ส่วนหนึ่งของชีวิตผมที่ผ่านมา  มาจากอาจารย์หมอท่านนี้มากๆครับ  แม้ว่าไม่เคยเรียนกับท่านเลยครับ.....

 

      ผมเพิ่งจะได้เขียนจดหมายไปกราบท่านอาจารย์เมื่อปีที่แล้วเองครับ  เล่าเรื่องผม  และความเป็นมา  และความประทับใจต่ออาจารย์  อาจารย์ตอบกลัมาด้วยจดหมายด่วน  พร้อมหนังสือหลายเล่มครับ  ผมดีใจมาก  ดีใจสุดๆครับพี่หมอ...^_^ ... ^_^

    รู้สึกดีใจมากๆครับที่ได้แบ่งปันประเด็นนี้ครับ

 

[kmsabai]

สวัสดีครับ

  --  คืออ่านแล้วเหมือนรู้จักและเข้าใจพี่หมอมากขึ้นมากจากบันทึกนี้ครับ  .. แม้ไม่เคยได้คุยกัน

  - ขอบคุณกำลังใจจากพี่ทุกบันทึกที่เข้ามาแบ่งปันให้ผมนะครับ

[หมอจิ้น]

kmsabai
เมื่อ จ. 30 ก.ค. 2550 

แสดงว่าเราเป็นพวกคน จริต เดียวกัน

คน จริต เดียวกัน มักจะถูกดึงดูดมาเจอกันเสมอ

[Anek Thanonghan]

ผมชอบอ่านครับ บางครั้งการอ่านก็ทำให้อยากเขียน การเขียน ทำให้รู้ว่ายากกว่าการพูด เพาระฉนั้นถ้าจะให้เขียนเหมือนพูด ก็กลับกลายเป็นว่า อ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง มันสลับไปไปมา เหมือนความคิดมันไม่นิ่ง

ดังนั้นการบันทึกเรื่องเล่า น่ามาจากการเล่า(พูด) เวลาอ่านจะได้เหมือนคุยกัน ผมชอบแบบนี้ครับ 

จะพยายามเล่าครับ คุณหมอ เพราะมันคือบันทึกที่ดี เหมือที่คุณหมอแนะนำไว้ครับ

[หมอจิ้น]

คุณเอนกลอง นึกว่ามีคนกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าตอนเขียน แล้วก็เล่า ไปเขียนไป  บทความที่บันทึกก็จะเหมือนเรากำลังเล่าให้คนอ่านฟัง  ผมใช้ได้ผลดีเหมือนกัน