เมื่อกลางเดือนที่ผ่านมาครับ ผมได้มีโอกาสเข้าร่วมในการตอบคำถามให้กับกรรมการตรวจประเมินคุณภาพภายใน ที่มาตรวจเยี่ยมคณะครับ กำหนดการในวันนั้นคืออ่านรายงานในตอนเช้า ส่วนช่วงบ่ายเป็นการสัมภาษณ์เพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมครับ ไล่มาตั้งแต่นักศึกษาระดับ ป.โท และป.ตรี ทุกสาขาวิชา รวมทั้งคณาจารย์ทั้งใหม่และเก่ารวมกัน ผมอยากบันทึกเพื่อเป็นข้อคิดในการพัฒนาการประกันคุณภาพและการตรวจเยี่ยมในครั้งต่อไปครับ
๑) กรรมการต้องมีการเตรียมตัวมาอย่างดี คือ นอกจากอ่านรายงานการประเมินตนเองของคณะก่อน ที่จะมาตรวจเยี่ยม หากต้องการข้อมูลเพิ่มเติมสามารถเชิญ คณาจารย์หรือนักศึกษาไปให้ข้อมูลเพิ่มเติมได้ก่อนการมาตรวจเยี่ยม
๒) การตรวจเยี่ยมนอกจากจะตรวจหาหลักฐานและปรับคะแนนต่างๆแล้ว เวลาส่วนใหญ่น่าจะให้อยู่ที่การแลกเปลี่ยนวิธีการทำงานระหว่างผู้มาตรวจกับผู้รับการตรวจ เพื่อปรับปรุงหรือพัฒนางานของคณะ จะทำให้การทำงานในปีต่อไปมีการพัฒนามากยิ่งขึ้น
ทำให้ผมได้ข้อคิดว่าสิ่งที่ผมจะไม่ทำเลย หากต้องไปตรวจเยี่ยมหน่วยงานอื่นคือ ถามปัญหาที่รู้อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไร แต่ถามเพื่อต้องการเสียงสนับสนุนของการบ่น ต่อข้อจำกัดในการทำงานที่อยู่นอกเหนือจากอำนาจของคณะ และที่สำคัญคือเมื่อรู้ถึงข้อจำกัดนั้น กลับไม่บอกวิธีการแก้ไขเพื่อพัฒนาและปรับปรุงการทำงาน กลับกลายเป็นเวทีที่มาแลกเปลี่ยนเสียงบ่นให้กันฟัง
จริงๆแบบนี้ก็มีข้อดีคือช่วยระบาย และสร้างการเห็นอกเห็นใจกัน แต่ประเด็นสำคัญที่ผมต้องการคือ ทำอย่างไร หรือ ใครบ้างที่สามารถทำงานได้สำเร็จ และมีวิธีการในการหลุดพ้นจากปัญหาเหล่านั้นได้อย่างไร น่าจะมาแลกเปลี่ยนกัน เนื่องจากเราทำอะไรไม่ได้กับข้อจำกัด ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ต้องทำอะไรเลย แต่เราควรต้องหาวิธีการทำงานให้สำเร็จ ภายใต้ข้อจำกัดนั้นต่างหาก ผมอาจเป็นคนที่โลภมากเพราะหวังผลในการทำงานไว้สูงอีกแล้ว
เรียนท่านอาจารย์มณฑล
ถ้าให้ครบสมบูรณ์จริงแล้ว
หลักการจริงๆของการประเมินคือ เพียงเพื่อต้องการให้คนภายนอกมาเป็นกระจกสะท้อน ในสิ่งที่จริงๆหน่วยงานก็รู้อยู่แล้ว แต่ยังไม่ได้ดำเนินการใดๆ
ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมนะครับ
ขอบคุณครับ