ไม่รู้ได้ ไม่เป็นได้ แต่อย่าให้นานนัก

บันทึกที่แล้ว ผมเขียนเกี่ยวกับคนทำงานที่ละเลย ไม่ใส่ใจ เรียนรู้และ พัฒนาตนเอง และยังคงปล่อยให้สิ่งที่ตนไม่รู้เกาะติดแน่นอยู่กับชีวิต ของการทำงาน รวมทั้งทักษะในการทำงานเดิมๆ ที่มีอยู่อย่างจำกัด ล้าสมัย และขาดประสิทธิภาพ

คำแนะนำต่อไปนี้อาจจะมีประโยชน์ครับ 

เราคงต้องลองสำรวจตัวเองดูครับว่า เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับงานที่เรา รับผิดชอบบ้าง เขียนลงไปในกระดาษครับ ต่อมาก็สำรวจดูซิครับว่า งานที่เรารับผิดชอบมีทักษะใดบ้างที่เรายังทำไม่ได้ ทำไม่เป็น เขียนลงไปในกระดาษเช่นกันครับ

จากนั้นก็มาพิจารณาดูว่าเรื่องใด ข้อใดสำคัญที่สุด จัดเรียงไว้ในลำดับ แรกสุดและสำคัญรองลงไปกก็จัดไว้ในลำดับถัดไปจนครบทั้งหมดครับ

จากนั้นก็เริ่มวางแผนครับว่า จะเรียนให้รู้เรื่องนั้นภายในเมื่อเมื่อไหร่? และจะฝึกให้ทำได้ทำเป็นในทักษะนั้นภายในเมื่อไหร่?

หลังจากนั้นก็ลุยครับ  

มีคำแนะนำว่า  "จงอย่ายอมให้ไม่รู้และ(ทำ)ไม่เป็น"นานเกินไป เพราะในโลกแห่งการทำงานมีเรื่องใหม่ๆที่เราไม่รู้และ(ทำ)ไม่เป็น อีกมหาศาลครับ

        

 

[เวียงสะอาด]

เมื่อไม่รู้ไม่ได้ ท่านคงมีหลายวิธีที่จะจัดการกับความไม่รู้ให้หมดไป ให้คงไว้แต่ความสว่าง เพราะไม่อยากมามืดไปมืดครับ

[อ.อาลัม]

• สวัสดีครับคุณเวียงสะอาด
• ครับในการเรียนเพื่อให้รู้นั้นมีหลากหลายวิธีครับ
• แต่ที่สำคัญผู้เรียน หรือผู้ที่จะพัฒนาตนเองต้องมี "ความกระหาย" ที่จะเรียนรู้หรือพัฒนาตนเองครับ
• ความกระหายจะแสวงหาวิธีการของมันเสมอครับ
• คนที่ไม่มีความกระหายที่จะเรียนรู้และพัฒนาตนเองนั้น อุปมาดั่งรูปสลักหิน ซึ่งอาจจะดูน่านับถือ แต่นั่นแหละครับ หน่วยงานที่สะสมรูปสลักหินไว้มากๆ จะไม่ได้รับประโยชน์เว้นแต่เพียงเล็กน้อย