วันแรกของวันที่เหลืออยู่

ปรัชญาเต๋า บอกว่า " คนเราไม่เคยนึกถึงตีน เมื่อรองเท้าไม่กัด "

" คนเรามักมองไม่เห็นของดีที่ตนมีอยู่ จนเมื่อมันสูญเสียไปแล้ว "

" ไม่เห็นคุณค่าของสองแขน จนกระทั่งมันอยู่ในเผือก "

" ไม่เห็นคุณค่าของงาน (ที่เราว่าแย่ๆ) จนกระทั่งตกงาน "

" ไม่เห็นคุณค่าของคนรัก (ที่เราไม่ว่าไม่เพอร์เฟ็กท์) จนกระทั่งเธอหรือเขา ไปแต่งงานกับคนอื่น "

" ไม่เห็นคุณค่าของพ่อแม่ (ที่เราว่าขี้บ่น) จนกระทั่งไปงานศพของท่าน "

" สิ่งที่คนจำนวนมากเลือกทำ คือ บ่นว่าตัวเองไม่มีความสุข ไม่ประสบผลสำเร็จ ไม่รวย ไม่ได้เป็นเจ้าของสิ่งนั้นสิ่งนี้ และเอ่ยประโยคยอดฮิตว่า " มันไม่แฟร์เลย "

บางที ทุกครั้ง ที่เรารู้สึกว่าโลกไม่มีความยุติธรรม ก่อนที่เราจะบ่น ลองมองตัวเอง ดูดีๆเราจะพบว่าเรามีอะไรดีๆ หลายอย่างที่คนอื่นไม่มี

เราสามารถทำ หนึ่งวันเดียวกัน" ของเราให้มีความหมายได้ต่อเมื่อเราเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรามีและใช้วันนี้ วันแรกของวันที่เหลืออยู่ อย่างคุ่มค่าที่สุด เพราะวันแรกของชีวิตที่เหลือ นี้ช่างสั้นเหลือเกินเพราะเราไม่มีทางรู้ว่าเรามี "วันแรกของวันที่เหลืออยู๋สักกี่วัน"