ลมหายใจปัญญาชนคนชาวค่าย (1) : เปิดเรื่อง .. เมื่อ 5 ปีที่แล้ว

เสมือนการนำเอา “นาฏกรรม” ที่เกิดขึ้นที่ค่ายมาสื่อสะท้อนให้เพื่อน ๆ ได้ร่วมซึมซับและแลกเปลี่ยน

ย้อนกลับไปเมื่อ ๕ ปีที่แล้ว (๘ มิถุนายน ๒๕๔๕) โครงการ “ลมหายใจปัญญาชนคนชาวค่ายเกิดขึ้น ณ ลานสะเดาของมหาวิทยาลัย และนั่นคือครั้งแรกที่มีมีกิจกรรมเช่นนั้น รวมถึงเป็นครั้งแรกที่ลานสะเดาได้ถูก “กำหนดชื่อ” อย่างเป็นทางการ

ลมหายใจปัญญาชนคนชาวค่าย เป็นกิจกรรมที่นำพาให้องค์กรนิสิตทุกองค์กรที่ “ออกค่าย” หรือแม้แต่ที่จัดกิจกรรมนอกสถานที่ในช่วงปิดภาคเรียนปลายได้นำความเป็นค่ายกลับคืนมาบอกกล่าวเล่าความให้ผู้คนได้ร่วมรับรู้

ครั้นนั้น, ภาคกลางวันชมรมต่าง ๆ จะนำเสนอผลงานของตนเองในเชิงวิชาการบนเวทีสัมมนา บอกเล่าถึงกิจกรรม, วิถีชุมชน, แนวทางการทำงาน, ปัญหาอุปสรรค หรืออื่น ๆ ขณะที่นิทรรศการของแต่ละองค์กรก็ตระหง่านหราอยู่ที่โรงอาหารกลาง ก่อนจะเคลื่อนย้ายไปสู่ลานสะเดาในย่ำค่ำคืน ...

นอกจากนั้น, ภาคกลางคืน - ยังจัดให้แต่ละองค์กรได้นำเสนอความเป็น “ค่าย” ของตนเองอย่างไม่จำกัดรูปแบบ เสมือนการนำเอา “นาฏกรรม” ที่เกิดขึ้นที่ค่ายมาสื่อสะท้อนให้เพื่อน ๆ ได้ร่วมซึมซับและแลกเปลี่ยน บางองค์กรก็มาในรูปของละครค่าย, บ้างมาในรูปของดนตรี, บ้างก็มาในรูปของการอ่านบทกวี หรือไม่ก็ทอล์คโชว์เล็ก ๆ พอหอมปากหอมคอ แต่ทั้งปวงนั้นก็คือการจำลองความเป็นค่ายที่หมู่บ้านนั้น ๆ มาสู่เวทีมหาวิทยาลัย นั่นเอง

และครั้งนั้น, ชมรมต่าง ๆ จะแต่งกายตามแบบแผนขององค์กรตนเอง บางกลุ่มมาในเสื้อชมรม บ้างมาในชุดพื้นถิ่นกรีดกรายนวยนาดเข้างานอย่างมีความสุข ซึ่งครั้งนั้นทุกคนได้ร่วมนั่งทานอาหารเย็นร่วมกันในภาพของ “พาแลงริมชี” โดยมีดนตรีขับกล่อมในวิถีวัฒนธรรมและเพื่อชีวิตอย่างอบอุ่น

ค่ำคืนนั้น ชาวค่ายมากันคึกคัก “เขย สะใภ้” หรือแม้แต่ “น้องใหม่” ของชาวค่ายก็สัญจรมาร่วมงานอย่างหนาตา ทีมงานของเราโดยเฉพาะคุณสัญญา ขนานแข็ง ได้จัดทำหนังสือที่ระลึกขึ้นมาเล่มหนึ่งชื่อว่า “คือ..ลมหายใจปัญญาชนคนชาวค่าย” และหนังสือเล่มนี้ถือได้ว่าแปลกตาในทางเนื้อหาอยู่มาก

ภายในเล่มบันทึกข้อมูลค่ายที่เกิดขึ้นจำนวน 9 ค่าย ... นอกนั้นเป็นรายละเอียดเมนูพาแลงในแบบอีสาน ๆ เช่น ต้มไก่บ้าน ไส้กรอกสีสาน ปลานึ่งแจ่ว ซุปหน่อไม้ ข้าวต้มมัด ฯลฯ รวมถึงบทเพลงที่ชาวค่ายนิยมชมชอบอีกหลายเพลง เช่น แสงดาวแห่งศรัทธา ดวงจำปา คืนรัง ถั่งโถมโหมแรงไฟ คืนสู่รัง เดือนเพ็ญ กุหลาบป่าซัน ...

ขณะเดียวกันยังพ่วงแถมบทกวี “ไถ่ถามถึงความฝัน” ของพี่ไพวรินทร์ ขาวงาม มาฝากชาวค่าย ว่า

เธอใช่ไหม ว่าจะฟื้นดวงใจด้วยใฝ่ฝัน

ว่าจะเสพเสรีแห่งชีวัน ว่าจะร่ำรำพันกาพย์สัญจร

ว่าจะท่องทุกท้องถนนเยี่ยงคนกล้า ว่าจะไต่รุ้งฟ้า ฝ่าสิขร

ว่าจะเป่าใบไม้ร่ายเพลงพร ว่าจะร่อนเร่ผ่านธารแสงดาว

ว่าจะลุยรอยไถในท้องทุ่ง ว่าจะมุ่งปลูกไทในนาข้าว

ว่าจะเกี่ยวรวงทองอันผ่องพราว ว่าจะร่วมรวดร้าวกับผองชน

วันนี้เธออยู่ไหน หรือหลงทางร้างไกลไร้แห่งหน

ยังหมายมาดปรารถนาฝ่าทุกข์ทน หรือหมดไฟไหม้หม่นเยี่ยงคนแพ้ !

ค่ำคืนนั้นคลาคล่ำและเป็นกันเองในแบบ “คนค่าย” ง่าย ๆ สบาย ๆ ไม่มีพิธีรีตองอันใดอย่างโก้หรู ผมเฝ้ามองบรรยากาศและแววตาของชาวค่ายฉายทอประกายความฝันอย่างมีชีวิต ขณะที่ผู้ซึ่งยังไม่เคยออกค่ายที่สัญจรมาในงานก็เกิดแรงจูงใจที่จะไป ”เยี่ยมค่าย” กับชาวค่ายเหล่านี้

ทุกหมู่บ้านมีตำนานและเรื่องเล่าอันหลากหลายและไม่รู้จบ ทุกหมู่บ้านมีบทเรียนชีวิตให้เรียนรู้อย่างหลากล้น เพียงเพราะคำตอบอีกหลายคำตอบก็ไม่ได้อยู่ในห้องเรียนเสมอไป ด้วยเหตุนี้จึงมีหนุ่มสาวทอดเดินออกไปสู่หมู่บ้านอยู่อย่างไม่รู้เหนื่อย

ค่ำคืนนั้น, ..... เราจากลากันด้วยเพลงที่ปรากฏในสมุดที่ระลึก ...

ถึงแม้บางครั้ง ผมจะรู้สึกผิดหวังกับคนหนุ่มสาวอยู่บ้าง แต่เหนือสิ่งอื่นใด ผมก็ไม่เคยสิ้นหวังในตัวของพวกเขา และยังยืนยันที่จะเป็นส่วนหนึ่งในการเดินทางร่วมกับพวกเขาอย่างไม่เปลี่ยนแปลง ...

หมายเหตุ

๑. ลมหายใจปัญญาชนคนชาวค่ายเป็นเสมือนวาทกรรมที่เรียกกันอย่างแพร่หลาย หากแต่ความจริง กิจกรรมที่จัดครั้งนั้นมีชื่อว่า“โครงการสรุปงานการจัดกิจกรรมนอกสถานที่” (พาแลงริมชี ราตรีน้องพี่ชาวค่าย) ๒. รายชื่อชมรมที่สัญจรมาเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรม - ชมรมอาสาพัฒนา - พรรคดอกคูน - พรรคพลังสังคม - ชมรมรักษ์พัฒนา - ชมรมพุทธศาสน์ - ชมรมรักษาดินแดน - ชมรมคนสร้างภาพ - ชมรมนาฏศิลป์และดนตรีพื้นเมือง - ชมรมอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ๓. จังหวัดที่ชมรมเดินทางไปออกค่าย - มุกดาหาร - กาฬสินธุ์ - ร้อยเอ็ด (๒ ค่าย) - เลย - ขอนแก่น (๒ ค่าย) - หนองคาย - นครพนม

เขียนใน GotoKnow โดย แผ่นดิน
ใน pandin

คำสำคัญ (Tags): #msu-km#กิจกรรมนิสิต#ค่าย#ลมหายใจปัญญาชน#ลานสะเดา#อาสาพัฒนา

หมายเลขบันทึก: 108738เขียนเมื่อ 5 กรกฎาคม 2007 08:55 น. ()แก้ไขเมื่อ 2 เมษายน 2012 16:30 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (9)

คุณพ่อไร้สาระ

เขียนเมื่อ 5 กรกฎาคม 2007 09:05 น. ()

ได้อ่านบทกวีแล้วก็ให้นึกสะท้อนใจเหมือนกันครับ

ทำไมความฝันของคนเรามันถึงหดสั้นลงได้ก็ไม่รู้นะครับ

Sasinand

เขียนเมื่อ 5 กรกฎาคม 2007 09:31 น. ()

สวัสดีค่ะ

ค่ะ คุณมนัส เราอาจจะตั้งความหวังกับพวกเด็กๆไว้มาก จึงอาจผิดหวังบ้าง ถ้าไม่เหมือนใจเรา

ก็ต้องอุเบกขา และมีการปรับกระบวนหรือแนวคิดกันใหม่เป็นระยะๆค่ะ

ไม่มีการผิดหวังค่ะ มีแต่การปรับปรุง และพัฒนาค่ะ

นาง อัมพร อรุณศรี

เขียนเมื่อ 5 กรกฎาคม 2007 10:02 น. ()

แต่ปางก่อน (ในอดีต) พี่เป็นคนที่คาดหวังสูงมาก แต่ถ้าเรา/คนอื่นทำไม่ได้ อดที่จะเสียใจมาก
ปัจจุบันลด ดีกรีความคาดหวัง โดยเฉพาะกับนักศึกษา/ลูก ทำให้สุขภาพจิตดีขึ้นบ้าง แต่ต้องมีเป้าหมาย
ถึงแม้บางครั้ง ผมจะรู้สึกผิดหวังกับคนหนุ่มสาวอยู่บ้าง แต่เหนือสิ่งอื่นใด ผมก็ไม่เคยสิ้นหวังในตัวของพวกเขา และยังยืนยันที่จะเป็นส่วนหนึ่งในการเดินทางร่วมกับพวกเขาอย่างไม่เปลี่ยนแปลง ...
บอกได้ว่าต้องทำใจตามกระแสสังคมที่เป็นพลวัต (DYNAMIC )นะ

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 5 กรกฎาคม 2007 20:39 น. ()

สวัสดีครับ คุณพ่อไร้สาระ

ขอบคุณครับที่แวะมาเติมเต็มกำลังใจ
ความฝันเป็นส่วนหนึ่งของการมีอยู่ของชีวิต
แต่ก็จริงดังที่ว่าแหละครับ ...
ความฝันมักที่จะหดหายและหล่นสลายไปอยู่อย่างมหาศาล
แต่เพราะชีวิตไม่รู้จักแพ้พ่าย ความฝันจึงยังมีลมหายใจอยู่อย่างไม่รู้จบ
...
ผมขอบคุณอีกครั้ง นะครับ

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 5 กรกฎาคม 2007 22:41 น. ()

สวัสดีครับ

sasinanda
ขอบคุณมากครับสำหรับมุมคิดที่สะกิดเตือนใจสำหรับผม
งานครั้งนี้ เป็นยิ่งกว่าที่ผมคาดหวัง
ไม่คิดว่าเด็กจะทำต่อยอดได้ดีถึงเพียงนี้ ..
ในช่วงที่ผมเป็นวิทยากรบรรยาย ผมก็ได้กล่าวชมพวกเขาด้วยน้ำใสใจจริง
ยอมรับว่าแรกเริ่มก็หวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย เกรงว่างานจะขลุกขลักและไม่เต็มรูปเต็มร่างอย่างที่ควรจะเป็น โดยเฉพาะความร่วมมือของชมรมต่าง ๆ ที่ค่อนข้างจะหลากหลาย
ครั้นสภาพจริงที่ปรากฏกลับพบว่า พวกเขามาเป็นส่วนหนึ่งอย่างมากมาย และสามารถสร้างงานได้อย่างมีพลัง
...ผมชื่นชมพวกเขาอย่างมหาศาล
...
ถ้าไม่เหมือนใจเรา
ก็ต้องอุเบกขา และมีการปรับกระบวนหรือแนวคิดกันใหม่เป็นระยะๆค่ะ

ไม่มีการผิดหวังค่ะ มีแต่การปรับปรุง และพัฒนา
ขอบคุณแนวคิดข้างต้นนี้ครับ -
กระนั้นก็ยังอยากจะเรียนว่า ผมไม่ผิดหวังกับผู้นำนิสิต หากแต่บางครั้งก็ผิดหวังกับกลุ่มที่กรีดกรายอย่างว่างเปล่า เปล่าเปลืองกับแฟชั่น ...
นั่นแหละครับ คือ กลุ่มที่ผมรู้สึกผิดหวังและสะท้อนใจ ..