บาทเดียว...ก็เฝี้ยวได้

ครับ สำหรับการเรียนรู้คุณธรมของผมในวันนี้เป็นความประทับใจที่เกิดในวันเสาร์ครับ คือ ผมไปเล่นเทนนิสที่โรงยิม มจธ. (พระจอมเกล้าธนบุรี) พอเล่นเสร็จรู้สึกเหนื่อยมา ผมก็เลยเดินลงมาซื้อน้ำดื่มที่ร้านขายของเจ็ดสิบเอ็ด

ก่อนเข้าร้านผมก็เปิดกระเป๋าตังค์ มาดู แล้วก็หยิบแบงค์ยี่สิบอกมา จากนั้นก็เลือกว่าจะดื่มอะไรดี เดินไปดูในตู้เย็นที่แช่เครื่องดื่มไว้บริการ พบว่า มีทั้งนมจืด นมเปรี้ยว โยเกิร์ต น้ำผลไท้ น้ำเปล่า และที่ผมอยากจะดื่มเป็นที่สุด คือ น้ำเกลือแร่ ผมคว้ามาขวดนึง กำลังจะไปจ่ายเงินที่เคาทืเตอร์ครับ

ป๊าบ ปรากฎว่ามีสาวสวยคนหนึ่ง เดินมาส่งยิ้มให้ แล้วเธอก็พุดกะผมด้วยนัยตาหวานซึ้งว่า

"พี่ค่ะ พี่ทำตังค์ตกบาทนึงคะ"

โอ้วมายก๊อด ผมคิดในใจ

"น้องช่างเป็นคนดี (แถวยังน่าตาน่ารัก) เสียเหลือเกิน"

"อุตส่าห์ เดินเอาตังค์มาคืนพี่ถึงในนี้ ช่างดีจริงๆ"

เธออมยิ้ม และก็เอ่ยว่า

"ขอบคุณคะ"

ผมงี้เขินมากเลยครับ คนที่สวยๆ แล้วก้นิสัยดีเนี่ย มันสุดยอดจริงๆนะครับ หวานใจของผม เธอเป็นใครกันนะ อยากรู้จังเลย

แต่ถึงกระนั้นผมก้ไม่กล้าจะละลาบละล้วง ถามให้เกินงาม ได้แต่รักษาฟอร์มนักวิจัยเชิงคุณภาพ แล้วก็เดินออกจากร้าน พร้อมกับส่งยิ่มและค้อมศรัษระให้เธอเป้นการเคารพ

หลังจากวันนั้น ผมเจอเธออีกหนึ่งครั้ง ที่สะพานลอยหน้ามหาวิทยาลัย "หวานใจ เจอกันอีกแย้ว เย้ ดีใจจริงๆเรยเรา" ผมพึมพัมกับตัวเอง

พอเดินไปไกลเธอ แฮะๆ ผมก็ค้อมศรีษะรักษาฟอร์มตามเดิมละครับ

ซึ่งเธอก็ค้อมศรีษะให้ผมเช่นกัน

เนี่ยละนะ ทำดี ด้วยเงินแค่หนึ่งบาท แต่มันกลับตราตรึงใจผมไปตราบนานเท่านาน

หมายเหตุ ถ้าเธอรู้ว่าตอนผมค้อมหัว ผมคิดอะไรในใจ ก็คงดี เพราะผมถามเธอว่า เป็นหวานใจผมนะ ซึ่งเธอค้อมกลับ และผมตีความเข้าข้างตัวเองว่า "ตกลงค่ะ"

คุณธรรมไหมเนี่ย ท่านผู้ชม

ขอบคุณครับ