รอยยิ้มของลูกศิษย์

ตอนเช้า 30 สิงหาคม 2549  เด็กๆจำนวน 40 คน ซึ่งเป็นศิษย์ที่น่ารักของครูที่อยู่ในวัยที่กำลังซนพร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งต่างๆรอบตัวอย่างกระตือรือร้น ยืนแถวหน้าห้องเรียน  สะพายกระติกน้ำ เตรียมตัวที่จะเรียนรู้โลกภายนอกในเรื่องที่พวกเขาสนใจและอยากเรียนรู้คือ  เรื่องเครื่องบิน  ครูย้ำคำเตือนข้อตกลงการปฏิบัติตนในการไปทัศนศึกษา  ข้อแล้วข้อเล่า บางคนก็ฟังบางคนก็ไม่ฟัง ครูเข้าใจเพราะรู้ว่าใจของเด็กๆอยู่ที่รถตู้ในลานจอดรถของโรงเรียน  ซึ่งเป็นพาหนะที่จะนำเด็กๆไปดูเครื่องบิน ณ พิพิธภัณฑ์กองทัพอากาศ ดอนเมือง  เด็กๆหลายคนได้รับความรู้สึกอันแปลกใหม่ตั้งแต่ก้าวแรกที่ย่างก้าวขึ้นรถ ...... รถตู้ของโรงเรียนเป็นอย่างนี้เองหรือ  หนูไม่เคยขึ้น  คุณพ่อคุณแม่มาส่งหนูที่โรงเรียนทุกวัน  สนุกดีนะ !  พร้อมกับยิ้มปากกว้างเห็นฟันขาวแววตาบ่งบอกถึงความสุขที่แปลกใหม่  เสียงเจื้อยแจ้ว  เจี้ยวจ๋าวไม่ขาดสาย  สายตาของเด็กๆทุกคนมองออกไปยังนอกรถพร้อมกับมีคำถามนานาสารพันร้อยแปดคำถาม  ที่เขาอยากได้รับคำตอบจากครู  ระยะทางหลายสิบกิโลเมตรล้วนเป็นความรู้ที่เด็กได้รับและจะเป็นประสบการณ์ตรงที่ติดตาติดใจของพวกเขาไปตลอด  ครูตอบคำถาม  แม้จะเมื่อยปากแต่ก็ตอบทุกคำถามที่เป็นความรู้  บางครั้งก็ตอบได้ บางครั้งก็ตอบไม่ได้ (มีเด็กบางคนที่รู้ช่วยตอบ...เห่อ ! โล่งอก)   ล้วนเป็นประสบการณ์ที่ทั้งเด็กและครูเรียนรู้ไปพร้อมๆกัน... ว้าว...ถึงแล้ว เครื่องบินคันใหญ่จังเลย เสียงใสๆ ตามมาทันที เค้าไม่เรียกคัน เค้าเรียกว่าลำค่ะ ! ใช่มั๊ยค่ะคุณครู...  เด็กๆทุกคนตื่นตาตื่นใจกับสิ่งแปลกใหม่ที่เขาอยากเรียนรู้อย่างตรงหน้า คุณป้าทหารวิทยากรให้การต้อนรับพวกเราและให้ความรู้กับเด็กๆในเรื่องเครื่องบิน เสียงคำถามหลายๆคำถามจากเด็กๆที่อยากรู้ในแง่มุมต่างๆที่เกี่ยวกัเครื่องบินดังไม่ขาดสาย  ทุกก้าวที่เดินไปผ่านเครื่องบินลำแล้วลำเล่าไม่ทำให้เด็กๆเบื่อเลย แม้เหงื่อจะไหลเพราะเคยนั่งเรียนอยู่แต่ในห้องปรับอากาศ ถึงระยะทางในการเดินจะไกลและวกวนไปอาคารโน้นมาอาคารนี้ สิ่งที่ครูเห็นคือ  ร้อยยิ้มของเด็กๆและแววตาที่จะแสวงหาความรู้ นี่คือรางวัลของครู  แม้บางคนจะซนไปบ้างแต่ก็ไม่เป็นไร    ครูชื่นใจและภูมิใจในประสบการณ์ที่ครูมอบให้แล้วเด็กๆรับด้วยรอยยิ้ม....(...คุณครูครับครั้งต่อไปพวกเราจะเรียนเรื่องรถไฟนะครับ !...) ครูวัชรี    พาสู่บุญ