อย่าวางใจในคำให้การของคนไข้

จิตคนนั้นยากแท้หยั่งถึง

แล้ววันนี้เราก็ได้เรียนรู้ว่า  ความเชี่ยวชาญและทักษะที่มีอยู่ในคนนั้น  ภาษา KM ก็ต้องเรียก Tacit knowledge มันสำคัญจริง ๆ หนอ  แล้วก็พอจะยืนยันได้เลยว่า การดูแลคนไข้นั้นต้องร่วมกันหลายๆฝ่ายจึงจะดีนะ   เรื่องก็มีอยู่ว่า  วันนี้มีชายไทยอายุ  60 ปี มาตรวจที่ OPD ให้ประวัติว่ามีอาการปัสสาวะกระปริบปรอย มา 4 วัน จากประวัติเก่าพบว่า ผู้ป่วยมาให้ประวัติและรักษาเช่นนี้มาบ่อยครั้ง เป็นช่วงๆ  แพทย์จึงพิจารณาว่า  ให้ผู้ป่วยไปตรวจ HIV  ผู้ป่วยก็ถูกส่งไป Pre counselling ตามขั้นตอน  พี่ที่ให้คำปรึกษา  ก็เริ่มพูดคุยตาม step  (อาจจะข้ามบางช่วงนะคะ  ตัดเฉพาะประโยคสำคัญมานะ)

พี่พยาบาล: ลุงเป็นไง คิดว่าตัวเองมีความเสี่ยงอะไรบ้าง 

ลุง:  ก็มีสิ เมียลุงน่ะมีชู้ 

พี่พยาบาล:  เอแล้วลุงมีลูกมั๊ย   ลุง:  มีสิ  มีตั้ง 4 คน  แต่ก็คงไม่ใช่ลูกลุงซักคนหรอก คงเป็นลูกชู้หมดนั่นแหล่ะ

พี่พยาบาล (เริ่มสงสัย) :   แล้วลุงอยู่กับใครหล่ะตอนนี้

ลุง: อยู่คนเดียว  ไม่มีใครอยู่ด้วยหรอ

พี่พยาบาล (สงสัยมาก  ทักษะ  สัญชาตญาณของนักให้คำปรึกษา) : แล้วคนอื่นเขาไปไหนหมดหล่ะลุง

ลุง:  เมียมันเลิกกันไปนานแล้ว 20 ปี  ลูกๆ ก็ไม่อยู่ด้วย  เขาหาว่าลุงชอบเครียด  แต่ก่อนลุงทำงานเป็นช่างซ่อมเครื่องบิน อยู่การบินไทย แต่เพื่อนร่วมงานมันชอบให้ลุงหลอกลวง เอาของไม่ดีมาซ่อม ลุงเลยไม่อยากทำ   ตอนนี้มาทำไร่ที่นี่  เพื่อนบ้านก็ไม่ดี  ชอบว่าเราบ้า  แต่เราไม่ได้บ้า ซะหน่อยแค่บางทีเราเครียด

พี่พยาบาล (พอจะระแคะระคาย แล้วว่า  ลุงคงมีปัญหาทางจิตอะไรบางอย่างซะแล้ว ก็เล่นไม่ไว้ใจใคร ใครๆ ก็ไม่ดีไปหมดซะอย่างนี้ ) : แล้วลุงเครียดบ่อยมั๊ย

ลุง: ก็มีบ้าง แต่ถ้าเครียดลุงจะเอาหนังสือธรรมมะมาอ่าน

พี่พยาบาล: ใช้ธรรมะเป็นที่ยึดเหนี่ยวหรือคะ     ลุง : ใช่ เนี่ยมาวันนี้นะ ไม่รู้จะมีใครขึ้นบ้านขโมยของหรือเปล่า  เพื่อนบ้านไว้ใจไม่ได้

พี่พยาบาล: ลุงเคยมาหาหมอเรื่องเครียดบ้างมั๊ย

ลุง: เคยเหมือนกัน นานแล้ว ที่ศรีธัญญา แต่ไมได้กินหรอก ก็ลุงไม่ได้เป็นโรคจิตอะไรนี่  (ฮั่นแน่  สารภาพมาแล้ว)

พี่พยาบาล  (มั่นใจแล้ว ลุงนี่ พาไปซะไกล ดีนะ ไม่หลงประเด็น คิดว่าต้องพาลุงไปหาหมอจิตเวชให้ได้ เริ่มหว่านล้อม) : ลุงที่โรงพยาบาลนี่นะเขาก็มีคนไข้เครียดเยอะ  แต่เค้าไม่มีที่ยึดเหนี่ยวเหมือนลุงนะ  หมอเลยต้องพาเขาไปหาหมอที่โรงพยาบาลจิตเวช เอารถไปส่งด้วยนะ  นี่ดีนะลุงยังมีมอเตอร์ไซด์   เขานะไม่มีอะไรกันเลยนะลุง  นี่ถ้าลุงได้มาช่วยหมอให้กำลังใจเขา  มาแนะนำให้เขาใช้ธรรมะช่วยนี่จะดีมากเลยนะเนี่ย  ลุง:   หน้าตาภูมิใจขึ้นมาทันที 

พี่พยาบาล:  งั้นลุงจะลองไปด้วยกันมั๊ย ซักวัน

ลุง :  โอยไม่ไปหรอก  ลุงไม่ได้เป็นอะไรนี่

พี่พยาบาล:  ก็ยังไม่ได้บอกว่าลุงเป็นไรค่ะ  แต่อยากให้ลุงไปช่วยดูแลคนกลุ่มนี้ให้เขามีกำลังใจ  ได้คำแนะนำดีๆ จากลุงระหว่างอยู่บนรถก็ยังดีนะ

ลุง:   ท่าทีเริ่มอ่อนลง  แล้วพูดว่า   จะไปเมือ่ไหร่หล่ะ

พี่พยาบาล: (หลงกลเราบ้างหล่ะลุง   ดีใจจริง ๆ) 

 โปรดติดตามตอนต่อไป  ว่าลุงจะไปจริงเปล่า