เบาบางแต่ไม่ล่องลอย

     วันนี้มีแผนหลักที่จะไปร่วมงานงานหนึ่ง  แต่ว่าพี่สาวผมจะต้องเข้าร่วมประชุมเครือข่ายพัฒนาคนพิการของจังหวัดมหาสารคาม  ที่ศูนย์การศึกษาพิเศษของจังหวัดมหาสารคาม  เป็นทางผ่านที่จะเดินทางไปยังเป้าหมาย  ผมจึงได้เข้าไปสังเกตการณ์การประชุมครั้งนี้ด้วย   

     เมื่อประชุมเสร็จได้เดินทางต่อไปยังเป้าหมายหลัก  ไปสู่ความจริงของชีวิตอย่างหนึ่ง  คนเราเกิดมาเหมือนกัน  และดับเหมือนกัน  เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้  ถึงแม้วิทยาศาสตร์จะทำให้โลกเราก้าวหน้ามาไกลจากอดีตมาก แต่วิทยาศาสตร์ก็ไม่สามารถทำให้เราหนีความจริงตรงนี้ได้  เป็นสิ่งหนึ่งที่เหมือนจะบอกว่า “ธรรมชาติ คือ ความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้”

     คนเราเกิด  แล้วก็ต้องดับเหมือนกัน  แต่ต่างกันตรงที่รายละเอียดในการใช้ชีวิต  สิ่งนี้หล่ะ  ทำให้คนเราแต่ละคนมีการดำรงอยู่แตกต่างกันออกไป  ทำอย่างไรจึงจะใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าและมีประโยชน์ 

ผมได้อ่านประโยคด้านล่างนี้ในบลอก  และวันนี้ก็ได้ฟังอีกครั้งในงาน  ทำให้ประโยคนี้ติดอยู่ในหัว

     “พระพุทธองค์สอนให้เราอยู่ในโลกใบนี้อย่างบางเบา สัมผัสสมบัติของโลกแต่เพียงแผ่วเบา อย่าหอบหิ้ว แบกหาม กำกอด เหนี่ยวรั้ง คือเมื่อทำชีวิตบนโลกให้บางเบา เราจะพอหาความสุขในชีวิตได้บ้าง แต่ถ้าพิจารณาความจริงของชีวิตและโลก ต้องให้หนักแน่น ทำแผ่วเบาไม่ได้”

...

ขอบคุณที่นำเอาแง่คิดดีดีมาฝากค่ะ