อนุทิน 147387
Sila Phu-Chaya
เขียนเมื่อหลงทาง
วันแม่ 12 สิงหา 2559
เดินทางไกลไปกับคนข้างกาย เพื่อไปเยี่ยมอรหันต์ผู้ให้กำนิด
- นอนแต่หัวค่ำ ออกเดินทาง 6.20 น. สัญญาณเตือนล่วงหน้า รถติดบนเส้นทางจะไปอยุธยา หลบไปมาจนเข้าถนนมิตรภาพ นึกว่าโล่ง
- ชีวิตกลับรันทดบนถนนมิตรภาพซ้ำหนักกว่าเดิม...รถติดนานนับครึ่งวัน พอเลยสระบุรีได้ไม่นาน คนข้างกายทนไม่ไหวเลี้ยวซ้ายหลบเส้นทางถนนมิตรภาพเข้าไปบนถนน Unknown...ที่ไหนไม่รู้ ยิ่งขับไปลึกเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจอแต่ทุ่งนา และฝูงน้องวัว ดังภาพข้างต้น
- จากเดิมที่คิดว่าโลกสวย เราจะได้ค้นพบเส้นทางลัดหรือเส้นทางเลี่ยงใหม่ ๆ ก็ต้องยอมรับความจริงเสียทีว่า "หลงทาง" แล้วนะ
- หลงทางอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้ อาจจะดูเสียเวลา แต่ทว่าอารมณ์ดีกว่าตอนอยู่บนเส้นทางหลักที่ไปอีสาน เราขับวนเวียนไปมาอย่างสนุกสนาน ดูทุ่งข้าวเขียวขจี ดูฝูงวัวฝูงแล้วฝูงเล่า เดินผ่านไป เสมือนว่าเป็นเส้นทางของพวกเขา เราเป็นเพียงผู้ผ่านมาผ่านไป หลงอยู่นานนับชั่วโมง นับระยะทางประมาณกว่าร้อยกิโลเมตร
- ในที่สุดก็หลุดออกมาโผล่บนเส้นทางมิตรภาพ ลำตะคอง และก็ติดแหง่กเหมือนเดิม รวมความแล้วเราขยับขึ้นมาจากตอนที่หนีออกไปตอนแรกแค่สิบกว่ากิโลเมตร...
- บทสรุปนี้ ก็คือการหลบหายไปจากเส้นทางหลักไม่ได้ทำให้การเดินทางคืบหน้าแต่อย่างใด หายไปกว่าร้อย กม. แต่กลับมาขยับต่อเพียงแค่สิบกว่า กม. แต่เชื่อไหมว่าคนขับและคนนั่งข้างอารมณ์ดีขึ้น เพราะ...
การหลงทาง แม้เสียเวลา วัดค่าเป็นจำนวนตัวเลข กม. แล้วไม่คุ้ม แต่ความรู้สึกที่ได้ผจญภัย มันทำให้เบิกบาน และทนทานต่อแรงกระแทกต่อ...
เคล็ดลับดี ๆ สำหรับคนที่กำลังเครียด หงุดหงิด เหนื่อย ท้อ ลองไป "หลงทาง" ทำอย่างอื่นดูเสียบ้าง จะได้อารมณ์ดีค่ะ
ความเห็น (3)
สวัสดีค่ะพี่ศิลา หลงทางทำให้เราตื่นเต้นดีนะคะ
อาจารย์ศิลาคิ้วขมวดหรือเปล่า ;)...
น่าสนุกและปลายทางอาจจะไม่สำคัญเท่าระหว่างทางก็ได้นะครับ อิๆ ประสบการณ์ดี ๆ หาได้จากตัวเราเองนะครับ