อนุทิน 147349

เสียงน้อยใจของต้นไม้ต้นหนึ่ง รำพันว่า

ผืนแผ่นฟ้า แห้งแล้งมิมีความชุ่มเย็น ไม่มีฝนโปรยปรายลงมาให้ชะโลมใจ

จะมีก็แต่เพียงเสียงฟ้าคำรามและพยัพเมฆ ดุจว่าลวงให้ยินดีและให้ความหวัง

กระนั้นต้นไม้หวังว่า ฟ้าจะแบ่งปันน้ำฝนมาให้สักคราวพอให้ได้มีชีวิตต่อเนื่องและสร้างร่มเงาให้แผ่นดิน

โลกจึงได้เห็นต้นไม้ต้นนี้ มีแต่กิ่งก้าน แต่กลับไม่มีใบ ไร้ดอกดวงที่สวยงามให้เชยชม

แต่ต้นไม้ต้นนี้ ผ่านกาลเวลาผ่านมรสุมชีวิตมาหลายฤดูกาล จึงมิยอมรอน้ำจากฟ้าอย่างไร้จุดหมาย

ใต้พื้นดินยังมีความชุ่มเย็น ยังมีกระแสความเมตตาของน้ำหลงเหลือ พอที่จะแบ่งปันความสุขให้กับต้นไม้ได้อยู่

ต้นไม้จึงแอบ ออกดอกออกใบชู่ช่อดอกสวยงาม อยู่ใต้พื้นดิน

ฟ้าผู้สูงส่ง แต่หัวใจแสนใจดำ จึงมิอาจได้พบเห็นดอกสวย ใบเขียวชะอุ่มพุ่มไสว

แต่ดินผู้ต้อยต่ำ ผู้มีน้ำใจกว้างขวาง กลับได้รับรางวัลที่สวยงามและความร่มเย็นสบายใจ

สยามรพี ๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๙

[เพชรน้ำหนึ่ง]

ผมอ่านอนุทินนี้เมื่อหลายวันก่อน แต่ยังไม่ได้เข้าระบบ...มาวันนี้ตามมาบอกว่า เห็นเป็นดังเช่นนั้น ฟ้าหนอใยสูงส่งได้แต่หว่านความหวังให้กับเหล่าใต้ฟ้า...แต่หารู้ไม่ว่าหากวันใดฟ้าหว่านหวังสิ่งใดแล้วให้ตามการหว่านหวังเมื่อนั้นฟ้าก็จะได้ชื่นชมยินดีกับดอกไม้เขียวขจีดังเช่นดินผู้ต่ำต้อย...เพียงดิน...

[เสาร์แก้ว สยามรพี]

ความเห็นที่สวยงาม ขอบคุณครับ