อนุทิน 129414
"พี่หนาน"
เขียนเมื่อ๑๗/๐๙/๒๕๕๖
อนุทิน ๔๐.
สิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่า “ให้”
ตอนบ่ายวันนี้ น้อง ๆ ผู้หญิงน่าตาน่ารัก ๓ คนมาหาที่ร้าน หอบหนังสือเรียนพร้อมสมุด ดินสอ ปากกามาด้วย มาถึงหน้าร้านผมก็ถามว่า “สาวหน้อย ๓ นางนี่มาหยังกั๋น?” คุณเธอทั้ง ๓ ตอบเบา ๆ “มาหาลุงหนาน” ผมถามต่อ “มาหื้อฮยะอะหยัง?” สองในสามคนนั้นตอบ “มาหื้อลุงหนานจ่วยแป๋ภาษาอังกฤษหื้อพ่อง” ผมถาม “มีหลายก่อ?” หมายถึงมีกี่หน้า คนหนึ่งตอบว่า “มีหน้าเดว” ผมพูดต่อ “อั้นกะนั่งตรงนั๊นกะแล้วกั๋นนะ...ไหนผ่อหลุ...เรื่องอะหยัง?” เธอทั้ง ๓ คนนั่งล้อมวงลงกับพื้นบ้านแล้วนำเอาหนังสือมากางพร้อมกัน ผมก็แนะนำให้ว่า อ่านยังงี้นะ แปลว่าอย่างงี้นะ คุณเธอทั้ง ๓ ก็จดตามกัน ขณะนั้นผมก็ถามไปด้วยว่า “เฮียรจั๊นหยังกั๋นแล้วเนี่ย?” คนหนึ่งตอบว่า “จั๊นปอห้า...” ผมก็พูดต่อว่า “ตะก่อนลุงหนานกำลังเริ่มเฮียร ABC เลยหนาเนี่ย...หมู่ตั๋วยังดีหนา...ได้เฮียรตั้งแต่อนุบาลกั๋นแล้ว...เล่าเป๋นหยังปั๋นอี้ยังมาอ่านกั๋นบ่อออกแป๋กั๋นบ่อได้อยู่ล่า?” พากันเงียบ และยิ้มน้อย ๆ สักพักก็แนะนำคำอ่านคำแปลในหน้านั้นจนเสร็จ สิ่งที่สังเกตได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ พอบอกว่ามีแค่นี้แล้วนะ เด็กพยักหน้ารับ ไม่รู้จักคำว่า “ขอบคุณ” ไม่เห็นมีใครกล่าวคำนี้กันสักคนเลย...อือ แปลกดีนะ...แต่เราก็สุขใจที่ได้ให้...แม้จะเล็กน้อยก็ตาม
ความเห็น (5)
ขอบคุณที่เข้าถึงจิตใจเด็กยุคใหม่ กริยาและมารยาทเป็นสิ่งที่ต้องปลูกฝังตั้งแต่ที่บ้าน และคุณครูสานต่อโดยเป็นแบบอย่างที่ดีจึงจะก่อให้เกิดและรักษาไว้ซึ่งวัฒนธรรมอันดีของคนไทยค่ะ รวมทั้งสภาพสังคมรอบด้านก็ควรต้องมีส่วนรับผิดชอบร่วมกันค่ะจึงจะได้สิ่งที่สูญหายไปคืนมา ขอชื่นชมคุณหนานนะคะ
ดีใจที่ได้อ่านค่ะ
ติดตามอ่านมาแล้ว 2-3 ครั้ง ชอบ "กำเมือง" ที่เขียนมาค่ะ
นึกถึงสมัยละอ่อน ตี่เกยอู้กำเมืองเจ้า ^___^
ขอบคุณนะคะที่แบ่งปัน
ชื่นชมความมีน้ำใจของ “พี่หนาน”
ขอบคุณทุกกำลังใจ ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากครับ…ช่วย ๆ กัน “ให้” เท่าที่จะทำได้ครับ