อนุทิน 119912
blue_star
เขียนเมื่อ
หากการพลัดพรากจากคนอันเป็นที่รักนั้นทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส...
การไม่ต้องมาพบกันจะดีกว่าไหม?
เพราะอย่างไร การลาจากย่อมมาถึงในสักวัน
หากเลือกที่จะพบ ก็ต้องทำใจเผื่อการจากลาเสมอ
วันนั้น...อาจจะเป็นวันที่สายฝนโปรย...
อาจจะเป็นวันฟ้าใสกระจ่างในฤดูหนาว
อาจจะเป็นวันที่ใบไม้ร่วงปลิวจนเหลือแต่กิ่งก้าน
หรือวันที่ดอกไม้แย้มกลีบบานสดใส
"ความตาย" มิเคยบอกกล่าวว่าจะมาเยี่ยมเยียนเมื่อใด
แม้ว่าร่ำไห้จนหยาดน้ำตาเหือดแห้ง...
"ความตาย" ก็ยังคงทำหน้าที่ิอย่างเที่ยงตรงและยุติธรรม
"ความตาย" โหดร้ายแสนสาหัส ในขณะเดียวกันก็เป็นความปราณีอย่างยิ่งยวด
หากตะวันต้องลับฟ้า
มีผู้ใดห้ามได้ฤา?
เก็บความงามแห่งชีวิตไว้ในความทรงจำ...
เมื่อเรายิ้มให้กับดอกไม้ที่ผลิบาน ก็ควรจะมอบรอยยิ้มให้กลีบดอกไม้ยามร่วงลงสู่พื้นพิภพ
แม้จะรู้เช่นนั้น...หากสองแก้มยังคงอาบไปด้วยน้ำตา...
ความเห็น (3)
คมกริบ คุณหมอดาวสกาวใจ ;)...
ขอบพระคุณค่ะอาจารย์เสืิอ ;-)
ปล. ดาวได้ฉายาใหม่อีกแล้ว 555
พบกันเพื่อจาก..จำพรากก่อนร่ำลา..ล้วนเป็นสัจจธรรมนำใจใคร่ไตร่ตรอง..ไม่ก่อชาติ..ไม่ก่อภพ..ไม่ต้องพบ..ไม่ต้องจาก..นะคะ